พึ่งตัวเองได้ (2)
จากวันเข้าพรรษามาได้ 39 วัน เหลืออีกเดือนเศษก็จะออกพรรษากันแล้ว พรรษานี้เราให้ชื่อว่า พรรษาแห่งการบรรลุธรรม คำเต็มก็คือพรรษาแห่งการบรรลุพระธรรมกาย จะต้องตอกย้ำซ้ำเดิมกันทุกวันเลย เพราะว่าจะมีสมาชิกใหม่มาเรื่อย ๆ ก็ต้องตอกย้ำจะได้รู้ว่าพรรษานี้มีความสำคัญอย่างไรพระธรรมกายมีอยู่ในตัวของมนุษย์ทุกคนในโลก ไม่ว่าจะเป็นเชื้อชาติศาสนาและเผ่าพันธุ์ใดก็ตาม จะรู้หรือไม่รู้ จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม ล้วนมีพระธรรมกายอยู่ในตัวทั้งสิ้น เราจะรู้ได้อย่างไร จะรู้ได้เมื่อเห็น ถ้าไม่เห็นก็ไม่รู้ แล้วทำอย่างไรถึงจะเห็น ก็ต้องทำใจให้หยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 ในกลางตัวของเรา เราก็จะเห็นได้ไปตามลำดับ ทุกคนสามารถเข้าถึงได้ เห็นได้ ดังนั้นพรรษานี้เราจึงจะต้องกวดขันตัวของเราให้เข้าถึงพระธรรมกายในตัวให้ได้ เพราะพระธรรมกายในตัว คือ พระรัตนตรัยภายในซึ่งเป็นที่พึ่งที่ระลึกอันสูงสุดของตัวเรา สิ่งอื่นที่จะเสมอเหมือนหรือยิ่งกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
เมื่อเข้าไปถึงแล้ว เราจะมีความรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย พึ่งตัวเองได้ เพราะเราเข้าถึงที่พึ่งภายในตัวของเรา เราหมดความจำเป็นจะต้องไปพึ่งต้นไม้ ภูเขาจิ้งจกสองหาง แมวสองหัว วัวห้าขา หรืออะไรที่ใคร ๆ เขาว่าดี ที่อยู่ภายนอกมันหมดความจำเป็นแล้วนั่งอยู่บนอาสนะแค่ 1 ตารางเมตร ห้องไม่ต้องกว้างใหญ่ จะที่ไหนก็ตามในโลก จะมีความรู้สึกองอาจ อาจหาญ เบิกบาน มีความสุข ไม่มีหงอยเหงา ไม่ประหม่า ไม่เศร้าซึมเซ็งเครียดเบื่อกลุ้มไม่มีเลย มันจะอิ่มอกอิ่มใจอยู่ในตัวไม่ว่าจะจนทรัพย์แค่ไหนก็แล้วแต่ จะไม่รู้สึกว่าขัดสน จะมีความรู้สึกว่ามันอิ่มมันเต็ม มันพออยู่ในตัว เพราะฉะนั้นเราจำเป็นจะต้องเข้าถึงให้ได้ทุกคน ทั้งพระภิกษุ สามเณร อุบาสก อุบาสิกา สาธุชนทั่วโลกพรรษานี้เราจึงได้ชื่ออีกชื่อหนึ่งว่า พระเห็นพระ เณรเห็นพระ โยมเห็นพระบวชเป็นพระแล้ว หลับตาไม่เห็นพระ มันก็แปลกดีนะ ทั้ง ๆ ที่คุ้นกับพระ หรือเณรก็คุ้นกับพระ อุบาสกอุบาสิกาได้ชื่อว่าเข้าไปนั่งใกล้พระรัตนตรัย สวดมนต์ไหว้พระกันเป็นปกติ บางคนก็บ่อย บางคนก็บ้าง หลับตาแล้วไม่เห็นพระมันก็แปลกอีกเหมือนกัน ดังนั้นพรรษานี้ต้องให้เห็นหมด พระเห็นพระ เณรเห็นพระ โยมเห็นพระ เราต้องให้เห็นพระให้ได้ ไม่อย่างนั้นชีวิตไม่ปลอดภัยอันตรายอย่างยิ่ง มีชีวิตอยู่ไปงั้น ๆ ไม่มีความสุข
เรามักจะเข้าใจผิดว่า ความสุขนั้นอยู่นอกตัว อยู่ที่คน สัตว์ สิ่งของ อยู่ที่ธรรมชาติ อยู่ในบาร์ในคลับ ในโรงหนัง สถานที่เริงรมย์ ตามรสนิยมของแต่ละคน แต่พอไปมาแล้วก็เบื่ออีก ไปเที่ยวที่ไหนว่าดีคิดว่าจะไปพักผ่อนกลับมาก็ต้องพักผ่อนต่อ เพราะเหนื่อยเดินทาง แล้วเราก็มักจะขี้เห่อ พักเดียวก็หายเห่ออีกแล้วที่หายเห่อ ก็แสดงว่าสิ่งนั้นไม่ใช่สิ่งที่เราปรารถนา ไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการอย่างแท้จริง ไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ สิ่งของ เพชรนิลจินดา หรืออะไรก็แล้วแต่เพราะมันไม่ใช่จึงเบื่อ เห่อกันพักเดียว เดี๋ยวก็หายเห่ออีกแล้วแต่มีที่หนึ่งที่ไม่หายเห่อคือพระในตัว ถ้าเห็นแล้วมันจะม่วนอ๊กม่วนใจ๋ชีวิตจะม่วนซื่น มีความสุขนักขนาดเลย พอถึงตรงนี้แล้วใจจะมีความรู้สึกพอไม่ต้องไปแสวงหาอะไรอีกแล้ว มีความพอใจว่าอยากจะอยู่ตรงนี้นาน ๆ แต่มักจะอยู่ไม่ค่อยนาน จะถอนออกมาเรื่อยพระรัตนตรัยในตัวจึงเป็นที่พึ่งอันสำคัญทั้งในปัจจุบันและในปรโลกเป็นที่พึ่งตลอดเส้นทางเลย ทันทีที่เข้าถึงก็มีความสุข เบิกบาน ใกล้จะละโลกก็องอาจ แม้นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยก็เป็นผู้ป่วยที่สง่างามเหมือนดวงอาทิตย์ยามใกล้อัสดง ทั้ง ๆ ที่ร่างกายไม่ไหวแล้ว ถูกทุกขเวทนากลุ้มรุมอยู่ ร่างกายเหมือนถูกคนสิบคนที่แข็งแรงจับตรึงเอาไว้ แต่ใจสบายไม่หวาดหวั่นในมรณภัย เพราะมีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง เห็นพระชัดใสแจ่มอยู่ภายใน ใจจะใส แล้วเลือกภพภูมิเกิดได้ องค์พระภายในจะเป็นรหัสผ่านไปสู่ปรโลกที่ดีที่สุดเลย
21 สิงหาคม พ.ศ. 2546
จากหนังสือบางสิ่งที่แสวงหา
โดย พระเทพญาณมหามุนี (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)
โดย พระเทพญาณมหามุนี (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)
Desktop Version
