ความประทับใจที่ได้บวช จากพระชิษณุพงษ์ นาถกโร

ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557

ความประทับใจที่ได้บวช จากพระชิษณุพงษ์ นาถกโร

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา

กระผม พระชิษณุพงษ์ นาถกโร อายุ 28 ปี ผมบวชในโครงการ 1 แสนรูป ภาคฤดูร้อน ปี พ.ศ. 2556 ครับ

พระชิษณุพงษ์ นาถกโร
หนึ่งในพุทธบุตรกองพันเนื้อนาบุญ 1,129 รูป

ก่อนมาบวชผมทำงานเป็นหัวหน้าฝ่ายวิเคราะห์การเงินของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งครับ ทีแรกผมคิดจะบวชอยู่ที่วัดแถวบ้าน แต่พี่ชายของผมเคยมาบวชที่วัดพระธรรมกายแล้วปลื้มมาก เขาบอกว่าวัดพระธรรมกายเป็นวัดปฏิบัติ เลยแนะนำให้ผมมาบวชที่นี่ ซึ่งผมก็กะจะบวชสัก 15 วัน แต่พอมาเข้าโครงการได้ศึกษาอะไรมากมายเป็นความรู้ใหม่ที่ทางโลกไม่มีสอน ซึ่งเวลา 15 วันไม่เพียงพอที่จะเรียนรู้ได้หมด โดยเฉพาะเรื่องการนั่งสมาธิ หลวงพ่อครับสมัยเป็นเด็กคุณครูเคยสอนให้ผมนั่งสมาธิ คือให้นั่งหลับตา แต่ไม่ได้บอกว่าจะต้องเอาใจไปไว้ที่ไหน แต่พอมาบวชหลวงพ่อสอนให้กำหนดใจ พอกำหนดได้ก็ทำให้ผมได้พบกับความสุข เป็นความสุขที่ไม่เคยเจอจากที่ไหนมาก่อน ผมจึงตัดสินใจต่อเวลาครับ ผมเลยต่อเวลาบวชมาเรื่อยๆ จนจบโครงการ เสร็จแล้วพระอาจารย์ก็ชวนให้ไปทำหน้าที่พระพี่เลี้ยง ชวนไปเป็นพระวิทยากรสอนเรื่องความดีสากล 5 ห้องชีวิตเนรมิตนิสัยให้กับเด็กนักเรียน ผมปลื้มกับทุกบุญที่ได้รับ เลยติดลม บวชยาวมาจนถึงเข้าพรรษา แล้วก็สมัครใจเดินธุดงค์บนเส้นทางพระผู้ปราบมาร เพราะอยากตอบแทนบุญคุณของครูบาอาจารย์

หลวงพ่อครับ พอมาบวชเป็นพระผมถึงได้ค้นพบว่า แท้จริงแล้วเราสามารถทำอะไรดีๆเพื่อคนอื่นได้มากมายกว่าที่เราคิดเอาไว้ เช่น ได้เอาธรรมะไปถ่ายทอด ได้ไปทำหน้าที่บอกบุญ เป็นการต่อยอดความดีทั้งนั้นเลย ที่สำคัญคือการได้เดินธุดงค์ประกาศพระพุทธศาสนา เป็นการไปเปลี่ยนใจคนที่ไม่มีศรัทธา ให้กลับมามีศรัทธาในพระพุทธศาสนามากขึ้น ผมจำได้ว่าก้าวแรกผมตื่นเต้นมาก พอออกมาเจอโยมใจสั่นเลยครับ ไม่คิดว่าโยมเขาจะศรัทธาพระธุดงค์ขนาดนี้ พอได้ยินเสียงสาธุ คำนี้เตือนใจให้ผมต้องรีบภาวนาสัมมาอะระหัง โดยในแต่ละวันผมจะต้องนับสัมมาอะระหังให้ได้ไม่ต่ำกว่า 1,129 ครั้งก่อน แล้วจึงปล่อยใจภาวนาแบบไม่ต้องนับ ถ้าวันไหนภาวนาได้ดี ในจังหวะที่กำลังก้าวเท้าไปเรื่อยๆ ผมจะเห็นดวงแก้วใสเหมือนหยดน้ำ ปรากฏขึ้นมาในกลางตัวของผมด้วย เห็นชัด 50 เปอร์เซ็นต์ครับ แล้วรอบกายของผมจะใสเหมือนกระแสน้ำ ทำให้รู้สึกชุ่มชื่นเย็นใจ

แต่ในช่วงวันท้ายๆก็เกิดเหตุเอ็กซิเดนท์ คือในจังหวะที่กำลังก้าวลงจากสะพานลอย ผมวางเท้าผิดจังหวะทำให้เท้าแพลง ยิ่งลงน้ำหนักก็ยิ่งเจ็บ ซึ่งผมยังคงเดินแม้ว่าเท้าจะเจ็บจนวันสุดท้ายหลังเท้าบวมตุ่ย แต่พระเพื่อนและพระอาจารย์ให้กำลังใจว่า หลวงพ่อรอเราอยู่ที่วัดพระธรรมกายนะ ทำให้ผม มีแฮงใจ๋ฮึดว่ายังไงเราจะต้องไปให้ถึงด้วยย่างก้าวของตัวเองซึ่งผมใช้การภาวนาสัมมาอะระหังเอาใจมาวางไว้ในศูนย์กลางกายเท่านั้น เพราะเมื่อไรใจหลุดออกจากกลาง เมื่อนั้นจะปวดขาจนไม่สามารถเดินได้ แต่ถ้าจรดใจไว้ในกลางได้ อาการปวดเท้าจะไม่กระทบใจเราเลยครับ แล้วในที่สุดเท้าคู่นี้ก็พาผมมาจนถึง ในวันที่หลวงพ่อเมตตามาพบพระธุดงค์ที่ห้องแก้วสารพัดนึก หลวงพ่อพูดมาประโยคหนึ่งว่า “มาถึงจนได้เนอะ” ทำให้ผมได้นึกถึงความมุ่งมั่นของตัวเอง ยิ่งคิดก็ยิ่งปลื้ม และภูมิใจในความอดทนของตนเองสุดๆไปเลยครับ

หลวงพ่อครับ ผมโชคดีที่ได้บวชและได้เดินธุดงค์ ทำให้ผมรู้สึกภาคภูมิใจ ที่ได้เกิดมาเป็นลูกศิษย์ของครูบาอาจารย์ที่แสนมหัศจรรย์อย่างหลวงปู่ หลวงพ่อ และคุณยายอาจารย์ ซึ่งผมตั้งใจจะบูชาธรรมครูบาอาจารย์ ด้วยการหล่อรูปเหมือนทองคำของคุณยายอาจารย์ 1 บาททองครับ แล้วนอกจากผมจะปลื้มในความมุ่งมั่นของตัวเองแล้ว ผมยังปลื้มในการฝึกตัวของพระธุดงค์ด้วยกัน ซึ่งเมื่อก่อนผมเองก็เคยหมดศรัทธาในพระสงฆ์ เพราะได้ฟังแต่ข่าวที่ไม่ดี แต่พอตัวเองได้มาบวช และได้มาเห็นพระเพื่อนที่รักในการฝึกตัว ทำให้ผมได้แก้ไขความเข้าใจของตัวเองซะใหม่ และภูมิใจที่ได้มีส่วนแก้ไขความเข้าใจของคนอื่นๆด้วย โดยได้ทำให้ญาติโยมเห็นว่าพระดีๆที่ตั้งใจปฏิบัติยังมีอยู่อีกเยอะ ทำให้ผมมีความปลื้มมากครับชนิด ผมอยากเชิญชวนลูกผู้ชายทุกคนให้มาบวช ซึ่งผมก็จะกลับไปชวนพี่ชายผมให้มาบวชเช่นกันครับ แล้วที่หลวงพ่อชวนให้เดินธุดงค์ไปจังหวัดหนองคาย ผมก็พร้อมแล้ว โดยจะตั้งใจฝึกฝนตัวเองให้ดีที่สุด และจะขอบวชแบบวันต่อวัน โครงการต่อโครงการครับ

หลวงพ่อครับ ทุกวันนี้ผมดีใจที่มีโอกาสได้เจอหลวงพ่อมากขึ้น แค่ได้เห็นรอยยิ้มของหลวงพ่อก็ทำให้มีกำลังใจอยากจะศึกษาธรรมะ ซึ่งตอนที่หลวงพ่อไปปลีกวิเวกพวกผมคิดถึงหลวงพ่อมากนะครับ สุดท้ายนี้ผมขอให้หลวงพ่อแข็งแรงมากๆ ขอให้หลวงพ่อมาสอนพวกเราในโรงเรียนอนุบาลฯตลอดไปครับ

โครงการบวชของวัดพระธรรมกาย