ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 11 เมษายน พ.ศ. 2557
เล่าเรื่องคุณยาย
ตอน...คุณยายรักษาสมบัติพระศาสนาทั้งหยาบทั้งละเอียด
ตอน...คุณยายรักษาสมบัติพระศาสนาทั้งหยาบทั้งละเอียด
เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา
กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับ
ผม..อาจารย์ลือพงศ์ ลีลพนัง เจ้าเก่าครับ
อาจารย์ลือพงศ์ ลีลพนัง
หลวงพ่อครับ..หากพูดถึงการรักษาสมบัติพระศาสนาของคุณยายแล้ว ท่านเป็นที่สุดของที่สุดทั้งหยาบทั้งละเอียดเลยครับ เพราะผมจำได้แม่นว่า..ครั้งหนึ่งคุณครูไม่เล็กเคยเน้นย้ำกับผมเรื่องการเตรียมจัดงานบุญใหญ่ว่า..“พวกมึงช่วยกันดูนะ เวลาจัดงานอะไร ต้องระมัดระวัง ช่วยกันสอดส่องดูแลเรื่องความปลอดภัยให้ดี เพราะลองคิดดูซิว่า..ถ้าวัดเราระเบิดลงสักตูมหนึ่งจะเป็นไง !!!” ซึ่งก็จริงๆ ครับ เพราะวัดเรามีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยน้อยมากๆ เมื่อเทียบกับพื้นที่อันกว้างใหญ่ตั้ง 2,000 กว่าไร่ แต่ลึกๆ ผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่า.. ‘แล้วทำไม..วัดเราปลอดภัยมาโดยตลอด’
จนกระทั่งวันหนึ่ง..ผมก็ได้ยินคุณยายพูดให้ฟังว่า.. “ยายดูแลวัดโดยการเอาวัดซ่อนไว้ลึกๆ เนี่ย..เวลายายนั่งธรรมะ พอนั่งละเอียด ก็เอาวัดซ่อนไว้ลึกๆๆๆ เลย” ถึงแม้ผมจะไม่เข้าใจว่าลึกๆ คือที่ไหน แต่ก็ถึงบางอ้อครับว่า..ที่วัดเราปลอดภัย ไม่มีเหตุการณ์อะไรร้ายแรง ก็เพราะบารมีคุณยายคุ้มไว้ครับ และนี่ก็คือ การดูแลสมบัติพระศาสนาที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมาเลยครับ ส่วนการดูแลสมบัติพระศาสนาแบบหยาบๆ ของคุณยาย ผมก็เคยได้รับการสอนโดยตรงจากท่าน แบบชนิดที่ว่า ใช้ได้ทั้งชาติเลยครับ เป็นขุมทรัพย์ทางปัญญาที่คุณยายท่านมอบให้มา ซึ่งมีค่ายิ่งกว่าขุมทรัพย์ภายนอกที่ต้องแลกด้วยชีวิตเสียอีกครับ
ซึ่งเรื่องนี้เกิดขึ้นในสมัยที่ผมทำหน้าที่ในการเป็นพี่เลี้ยงฝึกอบรมน้องๆ เจ้าหน้าที่ โดยในช่วงบ่ายวันหนึ่ง ผมก็พาน้องๆ ราว 10 กว่าคน ไปรับบุญทำความสะอาดล้างศาลาจาตุมหาราชิกา ซึ่งผมกะว่า..จะล้างแบบเต็มหลักสูตรเลยครับ คือ นำน้องๆ ล้างศาลาทั้งหลัง โดยขนนั่งร้านชุดใหญ่มาต่อให้สูง เพื่อปีนขึ้นไปขัดล้างตั้งแต่หลังคาลงมา แต่พอล้างไปล้างมา เวลามันบานปลายเลยเถิดไปไกลจนจะค่ำแล้ว..ก็ยังขัดล้างกันไม่เสร็จซะที แถมน้ำยังเจิ่งนองเต็มพื้นเลอะเทอะศาลาจาตุฯ ไปหมด และด้วยความที่ผมกลัวว่าจะมืด จึงรีบสั่งให้น้องๆ เอาไม้กวาดทางมะพร้าวที่มีด้ามไม้ไผ่ มากวาดพื้นกระเบื้องในศาลาจาตุฯ แต่พอกำลังล้างกันอย่างเพลิดเพลินอยู่ดีๆ คุณยายท่านก็รีบลงจากรถสามล้อตรวจวัด เดินเข้ามาดูเลยครับ
และทันใดนั้นเอง.!!! คุณยายท่านก็เมตตาสอนผมแบบจัดเต็มว่า “เวลาใช้ของ ให้ใช้ให้ถูกประเภท ผิวกระเบื้องเป็นพื้นผิวละเอียด ต้องใช้ไม้ที่ปลายเป็นยางสำหรับรีดน้ำออกไปก่อน แล้วใช้ผ้ามาเช็ดให้แห้ง ส่วนไม้กวาดทางมะพร้าว เขาเอาไว้กวาดพื้นปูนซีเมนต์ พวกคุณรู้ไหม..กว่ายายจะบอกบุญให้เจ้าของคอกม้า เขามาสร้างศาลาจาตุฯได้ ไม่ง่ายเลยนะ” หลวงพ่อครับ..ครั้งนั้นผมรู้สึกผิด เพราะความรู้เท่าไม่ถึง การณ์ของผม ซึ่งเรื่องนี้..เลยกลายเป็นประเด็นฮอตให้คุณยายท่านเอาไปสอนคนทั้งวัดอยู่นานติดๆกันถึง 7 วันเลยครับ และนับจากนั้นผมก็เอาเรื่องนี้ไว้สอนตัวเองไปตลอด ถึงเรื่องการใช้อุปกรณ์ให้ถูกประเภท คือ ของหยาบให้ใช้กับของหยาบ พื้นผิวละเอียด ถ้าใช้ของหยาบ พื้นผิวมันจะเสียเป็นรอย เพราะกว่าที่คุณยายจะสร้างวัดได้ ท่านต้องลำบากมาก เพราะฉะนั้นสิ่งต่างๆ ที่คุณยายทุ่มเททำ หรือบอกบุญมา ต้องดูแลรักษาให้ดี
นี่แหละครับ..คุณธรรมของคุณยายที่ท่านตามดูแลปกป้อง รักษาสมบัติพระศาสนาทั้งหยาบ ทั้งละเอียด ซึ่งครูบาอาจารย์อย่างนี้ไม่ใช่หาได้ง่ายๆ นะครับ และที่เรามีวัดพระธรรมกาย ไว้สำหรับสร้างบารมีได้ก็เพราะสองมือยายครับ
ดังนั้นการหล่อรูปเหมือนคุณยายด้วยทองคำ จึงเป็นสิ่งที่สำคัญมากๆ เพราะอีก 1,000 ปีข้างหน้า ก็จะเกิดคำถามว่า..ทำไมชาวโลกยุคนั้น จึงเกิดมหาศรัทธาอย่างแรงกล้า ร่วมกันหล่อคุณยายด้วยทองคำแท้ ซึ่งเป็นวัสดุที่มีค่ามากขนาดนั้น และชาวโลกก็จะมุ่งค้นหาคำตอบว่า..ท่านเป็นใคร? สำคัญอย่างไร? แล้วก็จะมาศึกษาประวัติของท่าน จนเกิดความเลื่อมใสศรัทธา และปฏิบัติธรรมตามอย่างท่านจนหมดกิเลสพ้นทุกข์ในที่สุด ซึ่งนี่ก็เหลือเพียงไม่กี่วันแล้วครับ ผมก็อยากเชิญชวนให้ทุกคนมาเอาบุญกับคุณยายอย่างเต็มที่เต็มกำลัง โดยการจารึกชื่อบน “แผ่นทองอยู่กับยาย” กันให้ได้นะครับ เพราะพลังอักษรทุกตัวที่เป็นชื่อนามสกุลของเรา จะทำให้ชีวิตเราเป็นสิริมงคล และเราจะได้ตามติดยายตลอดไปครับ
Desktop Version
