จดจำ จรดจาร
|
โปตฺถกาทีนิเขตฺตํว
|
บุคคลพึงประพฤติตนดังต่อไปนี้
|
|
เลขานิ ยุคนงฺคลํ
|
ทำใบลานเป็นต้นให้เป็นเสมือนน
|
|
อกฺขรานิ พีชํ กตฺวา
|
ทำเหล็กจารให้เป็นเสมือนแอกและไถ
|
|
จรนฺโต ปณฺฑิโต ภเว.
|
ทำตัวอักษรให้เป็นเสมือนข้าวปลูก
|
|
|
จึงจะนับว่าเป็นบัณฑิตได้
|
ราชบัณฑิตยสถาน. ราชนีติ-ธรรมนีติ. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ : ราชบัณฑิตยสถาน, ๒๕๔๖.
บัณฑิตทางพระพุทธศาสนา หมายถึง บุคคลผู้ทรงความรู้ มีจิตใจที่งดงาม และมีการดำเนินชีวิตที่ถูกต้อง การเป็นบัณฑิตที่แท้ได้ต้องมีธรรมะเป็นพื้นฐาน โดยอาศัยแนวทางจากหลักธรรมคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระธรรมวินัยที่พระภิกษุสงฆ์และพุทธศาสนิกชนยึดถือปฏิบัติมาจนถึงปัจจุบัน ซึ่งเริ่มต้นสืบเนื่องมาจากการเรียบเรียงคำสอนดั้งเดิมเป็นหมวดหมู่และท่องจำต่อกันมาตั้งแต่คราวปฐมสังคายนา หลังพระพุทธปรินิพพานได้ 3 เดือน
ในครั้งนั้นเหล่าพระอรหันตสาวกจำนวน 500 รูป มีพระมหากัสสปเถระเป็นประธานในการสังคายนาครั้งแรก ณ ถ้ำสัตบรรณคูหา เมืองราชคฤห์ แคว้นมคธ โดยนำพระธรรมวินัยที่เคยสดับฟังเมื่อครั้งพระบรมศาสดายังทรงพระชนมชีพมาซักถามกันในที่ประชุม มีพระอุบาลีเป็นผู้ตอบแก้พระวินัยและมีพระอานนท์เป็นผู้ตอบแก้พระธรรม เมื่อได้มติจากที่ประชุมแล้ว จึงให้พระภิกษุอรหันต์ทั้งหมดร่วมสวดพร้อมกันเพื่อทรงจำกันเป็นแบบแผนต่อไป
การสังคายนาด้วยการสวดทรงจำแบบ มุขปาฐะ เป็นวิธีที่ใช้เรื่อยมาจนถึงการสังคายนาครั้งที่ 5 ในราวปี พ.ศ. 400 เศษ จึงเปลี่ยนเป็นวิธี บันทึกเป็นลายลักษณ์ กล่าวคือ เมื่อหมู่สงฆ์ตรวจชำระจนมีมติเห็นพ้องกันว่าถูกต้องแล้ว จึงจารพระธรรมวินัยนั้นลงในใบลานเป็นภาษาบาลีด้วยอักษรสิงหล นับเป็นการจารคัมภีร์พระไตรปิฎกฉบับแรกของพระภิกษุสงฆ์ฝ่ายเถรวาท ซึ่งเป็นต้นแบบของคัมภีร์ที่มีการนำไปปริวรรตถ่ายทอดและคัดลอกจากอักษรสิงหลเป็นอักษรต่าง ๆ โดยยังคงภาษาบาลีดั้งเดิมไว้
สำหรับประเทศไทยปรากฏหลักฐานว่ามีการจารคัมภีร์พระไตรปิฎกบาลีลงบนแผ่นลานโดยถ่ายถอดมาจากอักษรสิงหลตั้งแต่สมัยสุโขทัย ในยุคนั้นนิยมจารคัมภีร์ด้วยอักษรขอม ต่อมาจึงมีการจารด้วยอักษรอื่นๆ เช่น อักษรมอญ อักษรธัมม์ล้านนา อักษรธัมม์อีสาน เป็นต้น ก่อนลงมือจารช่างจารจะตีเส้นบรรทัดเป็นแนวไว้ เพื่อช่วยให้จารได้เป็นระเบียบสวยงาม โดยส่วนใหญ่จะมี 5 บรรทัด จากนั้นจึงใช้เหล็กจารเขียนให้ตัวอักษรห้อยอยู่ใต้เส้นบรรทัด
ขณะจารต้องฝนปลายเหล็กจารให้คมอยู่เสมอเพื่อให้เส้นจารคมชัด ไม่เป็นเสี้ยน นับว่าต้องอาศัยความชำนาญของผู้จารเป็นอย่างมาก เพราะต้องลงน้ำหนักมือให้พอดี เนื่องจากต้องจารอักษรทั้ง 2 ด้านของใบลาน หากลงน้ำหนักน้อยเกินไปจะเห็นตัวอักษรไม่ชัด แต่หากลงน้ำหนักมากเกินไป ลานอาจทะลุหรือเห็นเป็นรูปอักษรบนอีกหน้าหนึ่งได้
นอกจากความชำนาญแล้ว ผู้จารยังต้องเป็นผู้มีความอดทน มีสมาธิ และมีความรู้เรื่องที่จะจารเป็นอย่างดี จึงจะทำให้งานออกมาประณีต สวยงาม ไม่ผิดพลาด เพราะหากจารผิดจะไม่สามารถลบหรือแก้ไขได้ แต่จะใช้วิธีการแก้ไขโดยการป้ายด้วยยางไม้หรือทำเครื่องหมายไว้ตรงอักษรที่จารผิด ทำให้แลดูไม่สวยงาม ความศักดิ์สิทธิ์ที่มีต่อพระธรรมคำสอนก็อาจจะลดทอนลงไป
จากเสียงสวดทรงจำแต่ครั้งพุทธกาลของเหล่าภิกษุอรหันตสาวก หมวดธรรม 84,000 พระธรรมขันธ์ ได้รับการสืบทอดผ่านอักษรที่ช่างจารสรรค์สร้างด้วยความเคารพบูชา จรดเหล็กจารอักษรแต่ละตัวบนแผ่นใบลานที่ว่างเปล่า ก่อเกิดเป็นคัมภีร์พระไตรปิฎกบาลีสูงค่าเป็นแหล่งความรู้ให้ภิกษุสามเณรและผู้สนใจเข้ามาศึกษาเกิดปัญญากระจ่างแจ้งด้านปริยัติ นำไปปฏิบัติต่อยอด จนสามารถเข้าถึงปฏิเวธเป็นบัณฑิตที่แท้จริงทั้งทางโลกและทางธรรม
ข้อมูลจาก : Tipitaka (DTP)
บทความที่เกี่ยวข้องกับคัมภีร์ใบลาน มรดกธรรมจากพุทธกาล
Desktop Version
