สมาธิ
อย่ารักตัวเองจริง ๆ ตอนสายเกินไป
จากคอลัมน์ท้ายเล่มวารสารอยู่ในบุญฉบับเดือนกันยายน พ.ศ. ๒๕๕๘
มนุษย์แทบทุกคนจะรู้สึกว่า “รักตัวเอง” แต่กลับไม่ยอมมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองจริง ๆ เช่น รู้ว่า..การนั่งสมาธิเป็นสิ่งดี แต่ก็นั่งน้อย หรือผัดวันเวลาไปเรื่อย ๆ โดยมีเหตุผลอันสวยงามว่าติดนั่นติดนี่ หรือรอให้พร้อมกว่านี้ก่อน ทั้ง ๆ ที่การนั่งสมาธิเป็นสิ่งที่ทำได้ง่ายที่สุด เพราะไม่ต้องรวยไม่ต้องมีเงิน ไม่ต้องลงทุน ไม่ต้องมีความรู้สูง ๆ ก็ทำได้แค่หลับตาแล้วนำใจไปไว้ที่ศูนย์กลางกายเฉย ๆ โดยไม่ต้องคิดอะไรเลย แต่เรากลับให้ความสำคัญกับสิ่งนี้รองจากหลาย ๆ สิ่ง และจะกลับมาให้ความสำคัญกับสิ่งนี้อีกทีก็ตอนมีความทุกข์ ตอนป่วย หรือใกล้ละโลก ซึ่งคนส่วนใหญ่จะมาไหวตัวตอนนั้น แต่ไม่ทันกาลแล้ว เพราะขณะนั้นเราก็หมดเรี่ยวหมดแรง มีทุกขเวทนาแสนสาหัสรุมเร้า ทำให้ใจหยุดนิ่งได้ยากมาก
ดังนั้น ถ้าเรารักตัวเองจริง ๆ อย่ารอให้สายเกินไปเพราะเวลาที่เราจะละโลก ไม่มีใครช่วยเราได้สักคน เราต้องช่วยตัวเอง โดยการนั่งสมาธิหมั่นเติมความบริสุทธิ์ให้ตัวเองทุกวันสม่ำเสมอ เพราะถ้าเราเข้าถึงพระธรรมกาย อย่างน้อยเราจะมีสุคติเป็นที่ไปอย่างแน่นอน และถ้าทำได้อย่างนี้ถึงจะขึ้นชื่อว่า รักตัวเองอย่างแท้จริง
Desktop Version
