สมาธิ
จัดระเบียบใจด้วยการภาวนา “สัมมาอะระหัง”
เรื่อง : พระบริบูรณ์ ธมฺมวิชฺโช
จากวารสารอยู่ในบุญฉบับเดือนตุลาคม พ.ศ.2558
ใจที่มีระเบียบ คือ ใจที่มีความสงบนิ่งนุ่มนวล เมื่อใจของเรานิ่งอย่างนุ่มนวล พลังในใจก็จะบังเกิดขึ้น เป็นพลังแห่งความสะอาดบริสุทธิ์ ว่าง โล่ง เบา สบาย สว่างไสว ส่งผลให้ชีวิตมีความสุขและความสำเร็จอย่างรวดเร็ววิธีจัดระเบียบของใจให้รวมเป็นหนึ่ง ให้หยุดให้นิ่งอย่างง่าย ๆ ก็คือ การอาศัยคำภาวนา “สัมมาอะระหัง” ช่วยประคอง หากเราหมั่นท่องหมั่นภาวนาอย่างต่อเนื่อง เราก็จะประจักษ์ในอานุภาพของคำภาวนาว่าไม่ใช่ของพอดีพอร้ายแต่เป็นถ้อยคำที่ศักดิ์สิทธิ์ มีฤทธิ์ มีเดช มีอานุภาพจริง ๆ เหมือนกับที่นักปฏิบัติหลายท่านได้ประสบกับตัวเองมาแล้ว
“ภาวนาหมื่นคำ เข้าถึงความสว่าง” ดิฉันเองโดยพื้นฐานแล้วเป็นคนที่ชอบคิดตอนเด็กไปนั่งสมาธิที่ไหนก็ปวดหัว เพราะว่าเวลานั่งจะตึง ๆ ที่หัว มีครั้งหนึ่งตอนเขาพาไปเรียนโยคะ เขาสอนท่าศพอาสนะ ท่านี้ทุกคนคงชอบที่สุด เพราะเป็นท่าที่นอนเฉย ๆ ทุกคนมีความสุขหมดเลย แต่เรากลับคิดว่า เขามีความสุขกันหมด แต่ทำไมเรามีความคิดขึ้นมาเต็มหัว แค่นอนเฉย ๆ ยังไม่มีความสุขเลย เพราะความคิดมันเยอะ คิดได้ตลอดเวลาเลยทุกอนุวินาที ที่บอกว่าทุกอนุวินาที คือ ไม่มีเวลาหยุดคิดเลย อันนี้ช่วงก่อนรู้จักวัด
พอมารู้จักวัด ได้ฝึกสมาธิ ด้วยความที่เราเป็นคนจริงจัง ก็มีอารมณ์สบายบ้าง ฟุ้งบ้างปกติส่วนใหญ่ฟุ้ง ตอนที่เรียน DOU มีอยู่สองคำ คือ ฟุ้งกับฟุ้งมาก เขียนอยู่แค่สองคำนี้พอมีโอกาสไปปฏิบัติธรรมที่เวิลด์พีซ ปรากฏว่าพระอาจารย์ไม่ได้เทศน์เรื่องอะไรเลยค่ะ เปิดเทป “สัมมาอะระหัง” แบบจัดเต็ม เปิดหลายซีรีส์มาก เรายิ่งดูก็ยิ่งอิน แล้วพระอาจารย์ก็เทศน์ต่อ เราก็ภาวนาไปเรื่อย ๆ จนเสร็จภารกิจ กว่าจะนอนเราก็ภาวนาได้ ๕๐๐ กว่าครั้งก็คิดว่าภาวนาให้ถึงพันครั้งก็แล้วกัน เอาฤกษ์เอาชัย นั่งภาวนาไปพอถึงพันครั้งก็กราบพระเข้านอน
ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ปฏิบัติธรรมพอดี ใจจดจ่อแต่เรื่องนี้ พอรุ่งเช้าก็ภาวนาไปเรื่อย ๆ พอครบหนึ่งหมื่นครั้งรู้สึกดีจนแทบไม่น่าเชื่อเข้าใจเลยว่าคำว่า “หายใจทิ้ง” เป็นอย่างไรถ้าเราไม่ได้ภาวนา บุญจากการ “สัมมาอะระหัง” คงไม่เกิดกับเรา แล้วที่ผ่านมาเราทำอะไร เราหายใจทิ้งนะ เราเอาใจไปอยู่กับมือถือ เอาใจไปอยู่กับอะไรต่อมิอะไร รู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมา มีความรู้สึกว่าเราต้องพยายามทำ ให้ได้ วันแรกที่เริ่มภาวนาและนับสถิติก็คือวันที่ ๑๑ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๘ แล้วก็ทำมาเรื่อย ๆ
ต่อมา พอเรานั่งสมาธิปุ๊บ ความสว่างมาเองเลย ใจละเอียดเอง นึกอะไรก็มาเอง นึกถึงหลวงปู่ หลวงปู่มาทันที นึกถึงองค์พระ องค์พระมาทันที ทำให้นั่งได้เรื่อย ๆ โดยที่ไม่กังวลเรื่องเวลา เมื่อก่อนตอนนั่งหลับตาก็ยังฟุ้ง เราก็รู้แล้วว่าความคิดเรามันไปไกล แต่พอเราได้ “สัมมาอะระหัง” ตลอด เราก็มีความสุขในระหว่างวันมากขึ้น ผลการปฏิบัติธรรมก็ดีขึ้น
พอได้ฟังพระอาจารย์เทศน์แล้ว มีกำลังใจในการภาวนา “สัมมาอะระหัง” ขึ้นมาแบบบอกไม่ถูกค่ะ เวลาเดินทางไปกรุงเทพฯ เจอกับรถติดบ้าง รอคนบ้าง ก็ท่อง “สัมมาอะระหัง” ไปด้วย บางทีได้ถึง ๒,๐๐๐ กว่าครั้ง จึงได้ข้อคิดบางอย่างว่า จริง ๆ แล้วความสุขอยู่ตรงที่เราไม่ได้เอาใจไปไว้ข้างนอก ไว้กับใครต่อใครที่เราพอใจบ้างไม่พอใจบ้าง หรือไว้กับงานบ้างอะไรบ้าง วันนั้นพอได้ภาวนา ได้เอาใจไว้กับตัวเอง มีความสุขทั้งวันเลย เวลารถติดก็ “สัมมาอะระหัง ๆ” พอ “สัมมาอะระหัง” เรื่อย ๆ นาน ๆ ใจก็รวม
ทุกครั้งที่เดินไปดูผ้าต้องเดินหลายกิโลเหนื่อยล้าจนเดินกลับแทบจะไม่ไหว แต่วันนั้นเราไม่รู้สึกอะไรเลย คิดว่าข้างในเขาจัดระบบให้เราคิดเราทำแบบสบาย ๆ พอกลับมาบ้านก็คิดงานไป ช่วงว่างก็ “สัมมาอะระหัง” ไป เมื่อคิดถึงงานว่าตรงนั้นจะทำอย่างไร ตรงนี้จะทำอย่างไร ความคิดก็เป็นระบบไปหมดเลย ถ้าใจเราภาวนาประจำ
เมื่อก่อนวันหนึ่งภาวนาได้ครั้งสองครั้งมัวแต่ยุ่งกับงาน แต่คราวนี้ไม่เป็นอย่างนั้นแล้วงานก็ได้ “สัมมาอะระหัง” ก็ได้ ใครไม่เชื่อลองดูได้เลย มีความสุขมาก ๆ เพราะว่าช่วงที่เรา “สัมมาอะระหัง” พอเราทำทุกวัน เราจะตรึกได้ทั้งวันจนเป็นนิสัย แต่ต้องทำตลอด ถ้าทิ้งไปนานจะต้องเริ่มต้นใหม่
หลักของการภาวนา “สัมมาอะระหัง” ให้บังเกิดผลดีอย่างรวดเร็ว คือ การภาวนาโดยให้เสียงดังออกมาจากกลางท้อง ณ ตำแหน่งศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ภาวนาอย่างเบา ๆสบาย ๆ ถ้าทำได้อย่างต่อเนื่องทุกลมหายใจเข้าออก ใจจะละเอียด ความเห็น ความจำความคิด ความรู้ จะถูกจัดระเบียบให้รวมหยุดเป็นจุดเดียวกันโดยอัตโนมัติ และนำพาไปสู่การบรรลุธรรมได้ในที่สุด
พอมารู้จักวัด ได้ฝึกสมาธิ ด้วยความที่เราเป็นคนจริงจัง ก็มีอารมณ์สบายบ้าง ฟุ้งบ้างปกติส่วนใหญ่ฟุ้ง ตอนที่เรียน DOU มีอยู่สองคำ คือ ฟุ้งกับฟุ้งมาก เขียนอยู่แค่สองคำนี้พอมีโอกาสไปปฏิบัติธรรมที่เวิลด์พีซ ปรากฏว่าพระอาจารย์ไม่ได้เทศน์เรื่องอะไรเลยค่ะ เปิดเทป “สัมมาอะระหัง” แบบจัดเต็ม เปิดหลายซีรีส์มาก เรายิ่งดูก็ยิ่งอิน แล้วพระอาจารย์ก็เทศน์ต่อ เราก็ภาวนาไปเรื่อย ๆ จนเสร็จภารกิจ กว่าจะนอนเราก็ภาวนาได้ ๕๐๐ กว่าครั้งก็คิดว่าภาวนาให้ถึงพันครั้งก็แล้วกัน เอาฤกษ์เอาชัย นั่งภาวนาไปพอถึงพันครั้งก็กราบพระเข้านอน
ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ปฏิบัติธรรมพอดี ใจจดจ่อแต่เรื่องนี้ พอรุ่งเช้าก็ภาวนาไปเรื่อย ๆ พอครบหนึ่งหมื่นครั้งรู้สึกดีจนแทบไม่น่าเชื่อเข้าใจเลยว่าคำว่า “หายใจทิ้ง” เป็นอย่างไรถ้าเราไม่ได้ภาวนา บุญจากการ “สัมมาอะระหัง” คงไม่เกิดกับเรา แล้วที่ผ่านมาเราทำอะไร เราหายใจทิ้งนะ เราเอาใจไปอยู่กับมือถือ เอาใจไปอยู่กับอะไรต่อมิอะไร รู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมา มีความรู้สึกว่าเราต้องพยายามทำ ให้ได้ วันแรกที่เริ่มภาวนาและนับสถิติก็คือวันที่ ๑๑ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๘ แล้วก็ทำมาเรื่อย ๆ
ต่อมา พอเรานั่งสมาธิปุ๊บ ความสว่างมาเองเลย ใจละเอียดเอง นึกอะไรก็มาเอง นึกถึงหลวงปู่ หลวงปู่มาทันที นึกถึงองค์พระ องค์พระมาทันที ทำให้นั่งได้เรื่อย ๆ โดยที่ไม่กังวลเรื่องเวลา เมื่อก่อนตอนนั่งหลับตาก็ยังฟุ้ง เราก็รู้แล้วว่าความคิดเรามันไปไกล แต่พอเราได้ “สัมมาอะระหัง” ตลอด เราก็มีความสุขในระหว่างวันมากขึ้น ผลการปฏิบัติธรรมก็ดีขึ้น
พอได้ฟังพระอาจารย์เทศน์แล้ว มีกำลังใจในการภาวนา “สัมมาอะระหัง” ขึ้นมาแบบบอกไม่ถูกค่ะ เวลาเดินทางไปกรุงเทพฯ เจอกับรถติดบ้าง รอคนบ้าง ก็ท่อง “สัมมาอะระหัง” ไปด้วย บางทีได้ถึง ๒,๐๐๐ กว่าครั้ง จึงได้ข้อคิดบางอย่างว่า จริง ๆ แล้วความสุขอยู่ตรงที่เราไม่ได้เอาใจไปไว้ข้างนอก ไว้กับใครต่อใครที่เราพอใจบ้างไม่พอใจบ้าง หรือไว้กับงานบ้างอะไรบ้าง วันนั้นพอได้ภาวนา ได้เอาใจไว้กับตัวเอง มีความสุขทั้งวันเลย เวลารถติดก็ “สัมมาอะระหัง ๆ” พอ “สัมมาอะระหัง” เรื่อย ๆ นาน ๆ ใจก็รวม
ทุกครั้งที่เดินไปดูผ้าต้องเดินหลายกิโลเหนื่อยล้าจนเดินกลับแทบจะไม่ไหว แต่วันนั้นเราไม่รู้สึกอะไรเลย คิดว่าข้างในเขาจัดระบบให้เราคิดเราทำแบบสบาย ๆ พอกลับมาบ้านก็คิดงานไป ช่วงว่างก็ “สัมมาอะระหัง” ไป เมื่อคิดถึงงานว่าตรงนั้นจะทำอย่างไร ตรงนี้จะทำอย่างไร ความคิดก็เป็นระบบไปหมดเลย ถ้าใจเราภาวนาประจำ
เมื่อก่อนวันหนึ่งภาวนาได้ครั้งสองครั้งมัวแต่ยุ่งกับงาน แต่คราวนี้ไม่เป็นอย่างนั้นแล้วงานก็ได้ “สัมมาอะระหัง” ก็ได้ ใครไม่เชื่อลองดูได้เลย มีความสุขมาก ๆ เพราะว่าช่วงที่เรา “สัมมาอะระหัง” พอเราทำทุกวัน เราจะตรึกได้ทั้งวันจนเป็นนิสัย แต่ต้องทำตลอด ถ้าทิ้งไปนานจะต้องเริ่มต้นใหม่
หลักของการภาวนา “สัมมาอะระหัง” ให้บังเกิดผลดีอย่างรวดเร็ว คือ การภาวนาโดยให้เสียงดังออกมาจากกลางท้อง ณ ตำแหน่งศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ภาวนาอย่างเบา ๆสบาย ๆ ถ้าทำได้อย่างต่อเนื่องทุกลมหายใจเข้าออก ใจจะละเอียด ความเห็น ความจำความคิด ความรู้ จะถูกจัดระเบียบให้รวมหยุดเป็นจุดเดียวกันโดยอัตโนมัติ และนำพาไปสู่การบรรลุธรรมได้ในที่สุด
Desktop Version
