ทำไมทำบุญ..แล้วต้องปลื้ม

สมาธิ

ปฏิบัติธรรม

ทำไมทำบุญ..แล้วต้องปลื้ม?

จากคอลัมน์ท้ายเล่มวารสารอยู่ในบุญฉบับเดือนธันวาคม พ.ศ. ๒๕๕๘

     บางคนอาจสงสัยว่า ทำไมบางคนทำบุญแล้วบุญส่งผลเร็วบางคนส่งผลช้า ซึ่งเหตุผลข้อหนึ่งที่มีอิทธิพลต่อการส่งผลของบุญก็คือ “ความปลื้ม” ทั้งก่อนทำ ขณะทำ และหลังทำ เพราะถ้าเราปลื้มและหมั่นนึกถึงบุญบ่อย ๆ ใจเราก็จะใส ซึ่งใจที่ใสจะมีอายตนะไปดึงดูดบุญเก่า ๆ ที่เคยทำมาในอดีต หรือบุญที่อ่อนกำลังไปแล้วให้รวมมาส่งผล ทำให้บุญส่งผลเร็วแรงหรือหากมาศึกษาเรื่องราวการบำเพ็ญมหาทานบารมีของ “พระมังคลสัมมาสัมพุทธเจ้า” ในชาติที่ทรงบำเพ็ญบารมีบริจาคบุตรเป็นทานคล้ายพระเวสสันดร ซึ่งพระองค์ทรงปลื้มแม้ในเรื่องที่คนทั่วไปปลื้มได้ยาก เพราะในชาตินั้น ยักษ์ได้ปลอมตัวเป็นพราหมณ์ แล้วมาขอบุตรทั้งสองของพระองค์

     จากนั้นยักษ์ก็เคี้ยวกินบุตรน้อยต่อหน้าต่อตา แต่ด้วยการที่พระองค์สร้างมหาทานแบบตัดขาดจากใจ ทำให้พระองค์ไม่โกรธ ไม่เสียดาย ไม่เสียใจ ตรงข้ามกลับปีติโสมนัสซึ่งการที่พระองค์ทรงทำอย่างนี้ ไม่ใช่ว่าจะไม่รักบุตร แต่ทรงมุ่งหวังพระสัมมาสัมโพธิญาณ เพื่อจะนำพาพระองค์ บุตรอันเป็นที่รักทั้งสอง และเหล่าสรรพสัตว์ให้หลุดพ้นจากวัฏสงสารเป็นการถาวร และจากนั้นพระองค์ก็ทรงอธิษฐานว่าด้วยอานิสงส์จากการสร้างมหาทานบารมีที่ทำได้ยากยิ่งนี้ขอให้เราได้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งในอนาคตและเป็นผู้มีรัศมีเปล่งออกจากสรีระตลอดเวลา ประดุจเลือดของบุตรน้อยที่พุ่งออกจากปากยักษ์ ซึ่งในชาติสุดท้ายที่พระองค์บรรลุธรรมเป็นพระมังคลสัมมาสัมพุทธเจ้า ด้วยอานิสงส์นี้ทำให้พระองค์มีรัศมีแผ่ออกไปไกลถึงหมื่นโลกธาตุอยู่เนืองนิตย์

     ดังนั้น เมื่อทำบุญแล้วต้องปลื้ม เพราะความปลื้มมีอิทธิพลต่อการส่งผลของบุญที่เราทำ