อย่าเลินเล่อในการรักษาและขับรถยนต์

อย่าเลินเล่อในการรักษาและขับรถยนต์

ตำรับยอดเลขา จากคัมภีร์ “จรรยาบ่าว” วิธีฝึกผู้นำในยุค ร.ศ. ๑๓๑ ตอนที่ ๕ จรรยาข้อที่ ๑๐
เรื่อง : พระราชภาวนาจารย์ (หลวงพ่อทัตตชีโว)

เราเป็นคนขับรถยนต์และรถม้าก็ดี เราควรจะปฏิบัติการนั้น ๆ อันเป็นหน้าที่เราทำด้วยการพินิจพิเคราะห์ให้ดี ปราศจากความสะเพร่าและมักง่ายในเหตุการณ์ต่าง ๆ การรักษาก็ให้ทำให้สอาดเรียบร้อยตามหน้าที่ตลอดถึงสิ่งของที่จะใช้ในการนั้น อย่าให้สุรุ่ยสุร่าย หมดเปลืองไปด้วยเหตุไม่จำเป็นได้จึงจะดีและสิ่งใดที่เป็นของทำยากและราคามาก อันซึ่งเรายังไม่เคยทำแก้ไข ก็อย่าเพ่อไปแก้ไขทำเข้าก่อน ซึ่งไม่มีความรู้ พลาดพลั้งของนั้นจะเสียมากไป เมื่อเจตนาดี อยากจะรู้อยากจะทำได้บ้าง ก็จงร่ำเรียนสืบสวนกับผู้รู้เขา เข้าใจดีเสียก่อนจึงทำ และสิ่งใดที่รู้สึกว่าเสีย ฤๅขัดข้องมีขึ้นนั้น ต้องร่ำเรียนให้นายท่านทราบเพื่อจะได้รีบแก้ไขเสีย อย่าละเลยไว้จนเสียมาก ฤๅเกิดอันตรายจึงจะดี และในการขับรถก็ดี ต้องพินิจพิเคราะห์ลู่ทางไปมาให้ดี อย่าเผลอเพลินปล่อยอารมณ์ไม่ได้ จะเกิดเหตุ เมื่อเกิดขึ้นแล้วก็ย่อมเป็นอันแน่ที่จะต้องเสีย อย่างน้อยที่สุด

ก็ต้องเสียเงินและเสียเวลาใช้ ถ้าถูกอย่างสำคัญร้ายแรงเข้า ร่างกายไม่นายก็เรา ฤๅทั้งนายทั้งเรา แตกหักเถลิกเปิกปอกชอกช้ำ จนถึงแก่ชีวิตอันตรายก็ได้เพราะฉะนั้น เราควรจะระวังอันตรายต่าง ๆ ให้มาก เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เขาเป็นกันมาแล้ว เราก็ย่อมรู้สึกบ้างไม่ใช่ฤๅ ว่ามันมีทางเสียทั้งนั้น หาดีและเสมอตัวบ่มิได้ เพราะเหตุฉะนั้น เราอย่าเผลอและระวังให้มาก จะขับรถไปมาก็อย่าให้เร็วปรู๊ดเกินไป นั่งก็ไม่สบาย และจะแข่งขันเอาไปรค์กับใครที่ไหนเล่า เมื่อเร็วมากจะยับยั้งในเหตุการณ์อะไรที่มีขึ้นบ้างก็ไม่สู้ทันท่วงที จึงไม่จำเป็นต้องเร็วนักอีกประการหนึ่งจวนถึงที่เลี้ยวก็ดี ที่มีถนนและตรอกทางผ่านก็ดี และที่ทางคับขันก็ดี ฤๅที่ประชุมชนคนพลุกพล่านก็ดี ผ่านทางกับรถรางรถไฟก็ดีต้องเดินช้า ๆ และเปิดแตรยาว ๆ มาก กับยับยั้งตั้งใจระวังให้มาก ดูซ้ายแลขวาให้รอบคอบ เพราะอันตรายจะมีย่อมมีตำบลดังกล่าวนี้เป็นพื้น

เหตุอันตรายที่เป็นกันมาก็ด้วยเผลออย่าง ๑ อวดฤทธิ์อวดแรงอย่าง ๑ อวดฤทธิ์อวดแรงนั้นได้กับว่าข้าฝีมือดี คล่องแคล่ว เชี่ยวชาญ แข็งแรงพอทุกอย่างในทางหนีทีไล่ ช้าไม่ใคร่ได้ เสียรัศมีไป ฤๅดูเหมือนคนขับไม่เป็น รถของเราก็ดีและเร็วอยู่ข้างหลังรับฝุ่นละอองของใครไม่ยอม ออกจะเป็นเช่นนี้ จึงโดนกับโผงเข้าบ่อย ๆ แต่ว่าอันตรายสำคัญ ๆ มักจะนายผู้ชายไม่ใคร่ได้ไปในรถโดยมากเพราะเหตุฉะนี้และพ่อเอ๋ย จงระวังระไวให้ดี อย่าเผลอ อย่าขับให้รุนแรง แข่งขันกันทำไมไม่ต้องการ ถึงรถม้าก็เหมือนกัน ยับยั้งแต่พอควรดีกว่า อันตรายก็จะไม่มี ฤๅน้อยลง เพราะอยู่ในสามารถมนุษย์ทำได้ควรทำ

สำหรับข้อนี้ ผู้เขียนอธิบายไว้อย่างละเอียดลออแล้วคือ สอนคนขับรถว่าไม่ให้ประมาทเลินเล่อ หรืออยากดัง ขับรถเร็วจนเกิดอุบัติเหตุ ไม่ว่าจะเป็นรถยนต์ หรือรถม้าที่ใช้ในสมัยก่อนเพราะถ้าพลาดเพียงนิดเดียวก็อาจบาดเจ็บหรือถึงแก่ชีวิตได้ และประการสำคัญ อย่าทำตัวเป็นคนโง่แล้วขยัน คือไม่มีความรู้เรื่องเครื่องยนต์ดีพอ และไม่ศึกษาให้ดีเสียก่อน พอเห็นเครื่องยนต์เสีย ก็พยายามซ่อมเอง ถอดไปถอดมาแล้วใส่คืนไม่ได้หมด กลายเป็นฝรั่ง (ญี่ปุ่น) ทำเกินสมัยเรียนอยู่ชั้นมัธยม หลวงพ่อก็เคยเป็นอย่างนี้เหมือนกัน โยมพ่อซื้อรถจักรยานให้ขี่ไปโรงเรียน พอมันเสีย เราก็คิดว่าน่าจะซ่อมเองได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์เลยถอดออกเป็นชิ้น ๆ เสร็จแล้วใส่คืนไม่ได้ ต้องไปตามช่างมาประกอบให้ ทีนี้นั่งดูเขาด้วย พอดูแล้วคิดว่าเข้าใจดี คราวหน้าลองซ่อมเองอีก ก็ยังเหลืออีก ๒ - ๓ ชิ้น นี่ถ้าเป็นรถยนต์ก็คงเสียหายมากกว่านี้

และในฐานะที่เราเป็นคนขับรถ ก็อย่าสักแต่ว่าขับโดยไม่เอาใจใส่สภาพรถ หลวงพ่อจะสั่งคนขับรถเป็นนักเป็นหนาว่า ถ้ารู้สึกว่ารถผิดปกติให้รีบตรวจเช็กเสีย ถ้าเกินกำลังก็ให้ส่งเข้าอู่เช็ก อย่าไปดันทุรังใช้ ไม่ใช่ว่ามีเสียงดังแกร็ก ๆ มาเป็นอาทิตย์แล้ว ก็ยังปล่อยให้ดังอยู่อย่างนั้น เดี๋ยวไปตายเอากลางทางแล้วจะทำอย่างไร ดังนั้นอะไรก็ตามถ้ามีทีท่าว่าจะเสียหายแล้ว อย่าฝืนใช้ไป ยอมเสียเงินเข้าอู่ตรวจซ่อมเสียดีกว่า อย่าเข้าทำนองเสียน้อยเสียยาก เสียมากเสียง่ายเลย