เกราะที่จะคุ้มครองตัวได้ดีที่สุด

ผลการปฏิบัติธรรมคุณครู

โรงเรียนบ้านปอเน๊าะ ตำบล ปะลุรู อำเภอ สุไหงปาดี

จังหวัด นราธิวาส

วันที่ 19 สิงหาคม พ.ศ.2550

กราบนมัสการหลวงพ่อธัมมชโยที่เคารพอย่างสูง

ลูกชื่อ ธิดา วรรณลักษณ์ อายุ 59ปี เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนบ้านปอเน๊าะ ตำบลปะลุรู อำเภอสุไหงปาดี จังหวัดนราธิวาส โรงเรียนของลูกมีครูไทยพุทธ 6คน และครูมุสลิม 6คน มีนักเรียนมุสลิมทั้งสิ้น 156คน ลูกเกิดที่ปัตตานี แต่มาโตที่นราธิวาส ที่นี่คือมนต์เสน่ห์ของภาคใต้ แผ่นดินที่มีความแตกต่างของศาสนา วัฒนธรรม ประเพณี ที่ไม่สามารถแบ่งกั้นความเป็นมนุษย์และความเป็นคนไทยออกจากกัน เราใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข ด้วยความรัก มิตรภาพ และความจริงใจ

แต่แล้ว อยู่ๆก็เกิดเหตุการณ์ความไม่สงบเกิดขึ้น ตั้งแต่ปี พ.ศ.2547 โรงเรียนของลูกถูกเผา เพื่อนครูตายเป็นใบไม้ร่วง จากมือของลูกที่ถือชอล์คเขียนกระดาน ทุกวันนี้ลูกต้องถือปืนไว้ข้างกาย และเมื่อเสียงระเบิดหรือเสียงปืนดังขึ้น ลูกต้องรีบเข้าไปช่วยเหลือเก็บศพเพื่อนครู นับครั้งไม่ถ้วนที่ลูกเห็นเพื่อนครูถูกยิงตาย ลูกร้องไห้จนหมดแรง ลูกให้กำลังใจเพื่อนครูว่า “เราจะอยู่ที่นี่ เราจะอยู่ด้วยกัน เพียงแต่ว่าตอนนี้เธอไปก่อนฉันเท่านั้นเอง”

หลวงพ่อคะ จากหยาดน้ำตา ได้แปรเปลี่ยนกลายมาเป็นพลังใจในการต่อสู้ สู้เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อเด็กนักเรียน เขายังรอคอยลูกอยู่ทุกเช้าและลูกก็ยังอยากมีชีวิตอยู่พร้อมหน้ากัน พ่อ แม่ ลูก เกือบ 4ปีมานี้ ชีวิตของพวกเราเหมือนฝันร้าย ลูกอยากให้ทุกสิ่งเป็นแค่เพียงความฝัน ลูกอยากตื่นขึ้นมาแล้วให้บ้านเมืองสงบสุขเหมือนเดิม

และแล้ววันหนึ่ง ลูกก็ได้รับโอกาสทองของชีวิตที่หลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่ได้เมตตาหยิบยื่นให้ลูก และเพื่อนครูในเขตพื้นที่ 3จังหวัดชายแดนภาคใต้และ 4อำเภอของจังหวัดสงขลา ซึ่งประกอบด้วยผู้อำนวยการโรงเรียนและครูผู้สอน ได้มีโอกาสขึ้นไปปฏิบัติธรรมในโครงการ “พักกาย พักใจ ผู้นำวิถีไทย วิถีพุทธ” ที่สวนพนาวัฒน์ อำเภอฮอด จังหวัดเชียงใหม่ เมื่อวันที่ 11-17 มิถุนายน พ.ศ.2550

พวกเรา ออกเดินทางจากจังหวัดชายแดนภาคใต้ ยะลา ปัตตานี นราธิวาส และสงขลา ตั้งแต่วันเสาร์ที่ 9 มิถุนายน พ.ศ.2550 ถึงสวนพนาวัฒน์ วันที่ 11 มิถุนายน นับเป็นการเดินทางที่ยาวนานมาก เพราะใช้เวลาถึง 3วัน พวกเราล้าและเหนื่อยจนอธิบายไม่ถูก

แต่ทันทีที่รถเลี้ยวเข้าสถานที่ปฏิบัติธรรมสวนพนาวัฒน์ ภาพอาคารที่ลดหลั่นกันบนเนินสูง ภาพภูเขา ทิวป่า และสีสันที่งดงามของดอกไม้หลากสี หลากชนิด หลากพันธุ์ ทำให้ทุกคนตื่นตะลึง ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า สถานที่ปฏิบัติธรรมบนภูเขาสูง จะมีภูมิทัศน์ที่งดงาม อากาศเย็นสบาย สดชื่น ลูกยืนอยู่บนเนินเขา มองไปเบื้องหน้าคือเทือกเขายาวเหยียด ปุยเมฆลอยฟ่อง บางเบา เบื้องล่างของลูกคือพื้นลาดซึ่งสวยสดด้วยกลีบดอกไม้ชูช่ออรชร สลับกับสีเขียวขจีของพื้นหญ้า ลูกสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ สูดหลายๆครั้งราวจะให้อิ่ม ให้ความสดชื่น สะอาด เข้าไปชะล้างความรู้สึกหม่นหมองในใจ ให้ใจสะอาดเช่นเดียวกับที่กายได้สัมผัสอยู่ในขณะนี้

บ้านเมืองของลูกใน 3จังหวัดชายแดนภาคใต้ และ 4อำเภอของจังหวัดสงขลา กำลังร้อนระอุด้วยไฟของการก่อการร้าย คนบริสุทธิ์ทั้งไทยพุทธและมุสลิมถูกเข่นฆ่าราวผักปลา ความหวาดกลัว ความหม่นหมอง หดหู่ กระจายอยู่ในจิตในวิญญาณ ของผู้คน ณ ที่นั้น ไม่มีกระถางต้นไม้หลากสีงดงามให้พวกเราได้สัมผัส เพราะเกรงว่าจะเป็นสถานที่ซุกซ่อนระเบิด ใบหน้าผู้คนแห้งแล้งโรยรา แผ่นดินที่ลูกจากมา ทุกย่างก้าว คือ ความหวาดระแวง ทุกอิริยาบถ ทุกพื้นที่ คือ ความอันตราย แต่ทุกย่างก้าวเมื่อลูกอยู่ที่สวนพนาวัฒน์ ลูกก้าวเดินด้วยความมั่นคงและปลอดภัย ลูกได้เห็นแววตาเปี่ยมสุขของผองเพื่อน ได้ยินเสียงหัวเราะ ได้เห็นความร่าเริงของทุกๆคน

ครั้นได้เวลาปฏิบัติธรรม ลูกได้เห็นความกระตือรือร้นของเพื่อนผู้นำบุญ ได้เห็นความตั้งใจสวดมนต์ ทำสมาธิ ได้เห็นวัตรปฏิบัติอันงดงามของพระอาจารย์ ได้สัมผัสความเอาใจใส่ดูแลของพี่เลี้ยง เราทุกคนซาบซึ้ง ตื้นตันใจมาก วันแรกลูกนั่งสมาธิด้วยความปลอดกังวล ใจนิ่งสบาย

พอเข้าสู่วันที่สอง วันนี้ก็ยังคงนิ่งอยู่ ไม่มีความคิดอื่นเข้ามา มีแต่ความเมื่อยและความปวดขามาเป็นเพื่อน พอเข้าสู่วันที่สาม วันนี้ใจลูกไม่ได้ไปอยู่ที่ขาแล้ว ใจลูกยังคงนิ่งอยู่ ลูกเริ่มต้นนั่งด้วยการเอาใจไปไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่7 แล้วนึกภาพองค์พระอยู่ในกลางดวงแก้ว ลูกปล่อยใจไปสักพัก ณ เวลานั้น ลูกรู้สึกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่าง กำลังหยุดนิ่ง เหมือนโลกกำลังหยุดหมุน ไม่มีตัวลูก ตัวลูกหายไปไหนก็ไม่รู้ โล่งไปหมด ลูกรู้สึกแต่ว่าจิตของลูกอยู่ที่กลางกาย ตรงกลางองค์พระแก้วใสที่ท่านนั่งสมาธิอยู่ในกลางดวงแก้ว เหมือนกับว่า ลูกหลับตาลงแล้วเห็นแต่องค์พระในกลางดวงแก้ว

แล้วอยู่ๆ จิตที่หยุดนิ่งอยู่นั้น ก็เกิดแสงสว่างชั่วแวบ วาบขึ้นมา ที่ดวงแก้วของลูก เป็นแสงที่เย็นตา ลูกมองอยู่นานจนแสงนั้นหายไป ลูกมีความสุขมาก นี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของการฝึกสมาธิของลูก ความนิ่งและความสบาย แสงสว่างที่ลูกเห็น ทำให้ลูกรู้สึกว่า ที่ศูนย์กลางกาย ที่นี่ คือ หลุมหลบภัยของลูก เป็นที่ๆลูกวางได้หมด เป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด ที่นี่สอนให้ลูกนิ่งได้ในทุกอิริยาบถ ลูกสามารถทำสมาธิได้ในทุกที่ แค่เราเอาใจมาไว้ที่ศูนย์กลางกาย ลูกว่ามันเป็นเคล็ดลับที่วิเศษมาก

ตอนนี้ ลูกกลับมาอยู่ที่นราธิวาส ช่างเป็นความรู้สึกที่แตกต่างมากเลยค่ะหลวงพ่อ ลูกเปลี่ยนไป ทั้งเรื่องอารมณ์ ลูกนิ่งได้ ในท่ามกลางปัญหา ใจเย็นขึ้น เวลาที่มีปัญหาลูกจะเอาใจไปไว้ที่ศูนย์กลางกายทันที แล้วทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ด้วยดี ลูกจะนั่งสมาธิทุกวัน เพราะลูกรู้ว่าเมื่อลูกนั่งสมาธิแล้ว พระท่านจะคุ้มครองตัวลูก แต่ก่อนลูกไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ในกลางท้องของเราจะมีพระอยู่ กว่าจะมารู้ก็ตอนที่อายุลูกจะ 60 อยู่แล้ว

การได้มาพบเจอหลวงพ่อ ถือได้ว่าเป็นความโชคดีของชีวิตหนึ่ง หลวงพ่อทำให้พวกเราเชื่อมั่นว่าศาสนาพุทธจะไม่ล่มสลาย แต่จะเข้มแข็ง มั่นคง และจะมารุ่งเรืองที่สุดที่เมืองไทย หลวงพ่อกำลังสร้างประวัติศาสตร์ของพระพุทธศาสนา สิ่งที่หลวงพ่อทำเป็นความมหัศจรรย์มากๆเลยค่ะ ลูกว่าเป็นเรื่องอัศจรรย์ของคนๆหนึ่งที่เกิดมา แล้ว ใช้เวลาทั้งชีวิตในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา มุ่งสอนคนเป็นคนดี

ที่วัดพระธรรมกาย ทุกสิ่งคือความอัศจรรย์ ทุกสิ่งสร้างขึ้นด้วยฝีมือมนุษย์ ด้วยพลังศรัทธาอย่างเต็มเปี่ยม ลูกในนามเพื่อนครู 3จังหวัดชายแดนภาคใต้ และ 4อำเภอ จังหวัดสงขลา ขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อ ที่เมตตาให้โอกาสทองของชีวิต หลวงพ่อเป็นผู้นำทางพวกเราออกจากกลางทะเลแดดที่แผดเผา พาเราไปในน้ำตกที่มีน้ำทิพย์ที่เย็นช่ำ หลวงพ่อเข้ามาช่วยพวกเราด้วยตัวหลวงพ่อเอง

หลวงพ่อสอนให้พวกเรา รู้จักวิธีการที่จะเอาความเย็น กลับไปที่บ้านของเรา และสอนให้เรารู้จักวิธีการหยิบยื่นความสุขเหล่านี้ให้กับคนรอบข้าง ลูกกลับมาเป็นครูคนใหม่ กลับมาพร้อมที่จะต่อสู้ แต่เป็นการต่อสู้อีกรูปแบบหนึ่ง เพราะลูกรู้ว่า เกราะที่จะคุ้มครองตัวลูกได้ดีที่สุด ก็คือ พระที่อยู่ในตัวนั่นเอง อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ตอนนี้ลูกมีพลัง มีกำลังชีวิตเพิ่มขึ้น และพร้อมอยู่ต่อเพื่อทำหน้าที่ครูผู้พิทักษ์แผ่นดินไทยต่อไป ลูกจะไม่หนี จะไม่ย้ายถิ่น และลูกขอปวารณาตัวเป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่อตลอดไป เพื่อเดินไปในเส้นทางบุญสายนี้

กราบนมัสการ

นางธิดา วรรณลักษณ์

จากจังหวัดนราธิวาส

********************

ถวายหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่
จากใจครูใต้

บนเส้นทาง สายนี้ ที่เลือกแล้ว
เป็นเส้นทาง ที่เพริศแพร้ว สว่างไสว
หลังทุกข์ทน หม่นหมอง มายาวไกล
จึงก้อนใจ วันนี้ มีที่พัก

ชีพมนุษย์ สุดเข็ญ เห็นเห็นอยู่
กับการต้อง ต่อสู้ จนเหนื่อยหนัก
เศร้าหม่นหมองโกรธเกลียด เครียดและรัก
ธารน้ำตา ล้นทะลัก ถล่มทลาย

เหมือนโลกนี้ สีดำคล้ำ และหม่น
เหมือนโลกนี้ มีทุกข์ปน จนเหลือหลาย
คนที่สุข ดังสุขแสร้ง แกล้งสุขกาย
เพราะที่หมาย แห่งใจ ยังไม่มี

ครั้นหลวงปู่ ผู้ค้นพบ ประสบแล้ว
ว่ามีแก้ว กลางกาย ให้หมายที่
ได้ลิขิต ชีวิตธรรม นำความดี
ได้ชะล้าง ชีวี พบทางธรรม

มีคุณยาย มีหลวงพ่อ ผู้ก่อตั้ง
จุดประกาย ความหวัง จนแก่ก่ำ
ทางสายยาว กว้างไกล มีใจนำ
กองทัพธรรม เคลื่อนสู่ ทัพผู้คน

เพื่อบอกสิ่ง เพริศแพร้ว แก้วกลางกาย
บอกสุขซึ่ง อาจหมาย ให้หลุดพ้น
กองทัพธรรม เคลื่อนไป ในสกล
ชี้ทางอัน ตัวตน จะพ้นทุกข์

บนเส้นทาง สายนี้ ที่เลิศล้ำ
บนเส้นทาง แห่งธรรม อันเปี่ยมสุข
เส้นทาง อันงดงาม ไกลความทุกข์
ผู้ถูกปลุก ให้ตื่น ให้ฟื้นใจ

มาเถิดเพื่อน มานำบุญ หนุนธรรมะ
ให้พุทธะ พราวพร่าง สว่างไสว
ยิ้มเถิดเพื่อน บนเส้นทาง ที่กว้างไกล
เรามีธรรม อันยิ่งใหญ่ เป็นเพื่อนทาง

19 สิงหาคม พ.ศ.2550
ธิดา วรรณลักษณ์