การออกกำลังจิต เพิ่มวัคซีนใจ

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตรประไพพิศ เหมนาค (ประเทศไทย)

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

“สามวันจากนารีเป็นอื่น” คำกล่าวนี้ช่างเป็นอุทาหรณ์สอนใจลูกผู้หญิงที่ปักใจว่า ชีวิตคนอื่นเป็นของเราตลอดไป ซึ่งแท้จริงแล้ว ไม่มีชายใดที่จะเป็นของเราได้อย่างยั่งยืน

ลูกชื่อ ประไพพิศ เหมนาค อายุ 48ปี เป็นนางพยาบาลที่เกือบไปพบยมบาลเพราะหัวใจดีๆ ต้องมาร้าวรานด้วยน้ำมือของเขาคนนั้น ราวกับหัวใจถูกควักวิ่นๆ แล้วเหวี่ยงทิ้ง ลอยคว้างอย่างไร้เยื้อไย แต่สุดท้ายยมบาลก็ไม่ได้เจอหน้าลูก เมื่อลูกได้พบหน้าคุณครูไม่ใหญ่ (พระเดชพระคุณพระราชภาวนาวิสุทธิ์) ถ่ายทอดพลังแห่งธรรมะสู่ภายใน กลายเป็นนางพยาบาลใจใส ใบหน้ายิ้มละไมทุกคืนวัน

ลูกทำงานอยู่โรงพยาบาลเจ้าพระยาอภัยภูเบศร เป็นหัวหน้าตึกศัลยกรรมหญิง มีหน้าที่บริหารดูแลคนไข้ ดูแลลูกน้องนางพยาบาล บริหารจัดการเรียบร้อยทุกอย่าง เว้นแต่ชีวิตครอบครัว เพราะในปี พ.ศ.2539 เตียงรักของลูกก็หักสะบั้น เมื่อจู่ๆผู้ชายที่เพาะบ่มต้นรักมาด้วยกัน เคยเป็นแรงผลักดันสู่ความฝันด้วยกัน กระทั่งมีพยานรักกระชับความรักความอบอุ่น กลับทิ้งลูกไปมีคนใหม่รวดเร็วปานถูกสายฟ้าฟาดกลางดวงใจ

อุบัติเหตุหัวใจเกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ความเครียดทรมาน เสียใจน้อยใจ และความสับสนฟุ้งซ่าน ประดังประเด ลูกคิดแต่จะต้องดึงเขากลับมาให้ได้ทุกวิถีทาง หนักเข้าก็ถึงกับคิดจะฆ่าเขา แล้วฆ่าตัวตายตาม

ปัญหาของคนอื่น นางพยาบาลประไพพิศเยียวยารักษาได้ แต่ปัญหาตัวเองเหมือนไฟสุมทรวงร้อนเร่าทรมานนั้น หาที่พึ่งพาไม่ได้ ครั้งหนึ่งลูกได้ปล่อยให้บุตรชายวัยเพียง 3ขวบ ซึ่งเป็นพยานรักของลูกกับเขา นอนหลับอยู่บ้านคนเดียว แล้วเที่ยวออกตระเวนหาสามีไปทั่ว ด้วยความห่วง-หวง-โหยหา-หึง ดูแล้วช่างเหมือนนางนกบาดเจ็บ บินหลงฟากฟ้า ท่ามกลางเมฆดำมืดมิดบังตา

นางนกบินไปบินมาจนหมดแรงกำลัง แล้วบินกลับมาบ้าน เห็นลูกชายไร้เดียงสากำลังขี่รถจักรยานร้องหาแม่ จึงคิดได้ว่า เขารักหวงแหนและต้องการเรา แล้วทำไมเราไม่ดูแลเขา ทำไมเราต้องไปตามดูแลคนที่เขาดูแลตัวเองได้ ทำไมจะต้องคิดฆ่าผู้ชายใจร้ายที่ทอดทิ้งเราไป ทำไมจะต้องคิดฆ่าตัวเองให้ตกนรกหมกไหม้ตามไปด้วย พอฉุกคิดได้ จึงหันกลับมาถามตัวเองว่า “ควรแล้วหรือ ที่เราจะคิดถึงเขาอยู่อย่างนี้ จะทำอย่างไรดีให้ตัวเราเองเป็นฝ่ายสงบ”

ลูกลองบวชชีพุทธ แสวงหารสพระธรรมไปหลายแห่ง ฝึกวิธีกำหนดลมหายใจ ซึ่งก็ช่วยให้จิตใจสงบลงได้บ้าง มีสติขึ้น ไม่คิดทำอะไรตามใจตัวเองให้ผิดพลาดซ้ำอีก แต่ก็ยังคิดฟุ้งขึ้นมาเป็นระยะ อยากเรียนให้จบปริญญาสมาธิเร็วๆ จะได้พ้นไปเสียจากตรงนี้ แต่ก็ไม่รู้จะไปเรียนที่ไหนอย่างไร จึงจะจบได้เร็วๆ

กระทั่ง ปลายเดือนมีนาคม พ.ศ.2550 คุณจตุพร เจริญนิยม ที่เคยเรียนพยาบาลมาด้วยกัน แนะนำให้ขึ้นปฏิบัติธรรมที่ พนาวัฒน์ ลูกต่อต้านนิดๆ เมื่อทราบว่าเป็นของวัดพระธรรมกาย แต่แล้วก็ตัดสินใจไป เพราะอยากพิสูจน์ด้วยตัวเอง ช่วงเช้าก่อนจะเดินทางไปพนาวัฒน์ คุณจตุพรได้พาชมวัด ภาพแรกที่พบเห็น คือ สถานที่สะอาด ใหญ่โตมโหฬาร ผู้คนมากมายล้วนหน้าใสเบิกบาน ลูกถึงกับขนลุกซู่แล้วซู่อีก สมดังคำร่ำลือว่า “วัดสะอาด เจ้าอาวาสดัง องค์พระขลัง พลังบุญมหาศาล”

เมื่อขึ้นไปนั่งบนรถทัวร์ก็ยิ่งอึ้ง ขนาดรถทัวร์ที่จะพาไปยังกว้างขวางแปลกตา เบาะปรับนอนได้สบายอย่างไม่เคยเจอมาก่อนขนาดนี้ แล้วสวนพนาวัฒน์จะน่าประทับใจขนาดไหน ลูกตื่นเต้นอยากเห็นมาก ครั้นเมื่อไปถึง ทันทีที่ก้าวลงจากรถ ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองว่า จะมีบรรยากาศดุจสวรรค์อยู่บนโลกมนุษย์ ลูกบอกตัวเองได้ทันทีว่า “ใช่แล้ว นี่แหละสถานที่ที่เราต้องการ”

วันแรก ลูกก็ได้ดูรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา เห็นพระเดชพระคุณหลวงพ่อครั้งแรกในจอทีวี DMC ถึงกับอุทานว่า “Oh My Monk…นี่หรือหลวงพ่อองค์ที่ร่ำลือว่า คำสอนเด่น ธรรมะดี ครูบาอาจารย์ดัง” ท่านช่างงามผ่องแผ้วไม่เหมือนคนธรรมดา ผิวพรรณวรรณะ สว่างไสว ไร้ริ้วรอย เสียงทุ้มนุ่ม หล่อเหลา อย่างที่กล่าวขานจริงๆ

ทุกถ้อยคำของพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เทศน์สอนนั้น ก็แสนจะเข้าใจ

ง่าย สร้างแรงบันดาลใจให้อยากปฏิบัติธรรมตั้งแต่วันแรกทีเดียว ลูกตั้งใจปฏิบัติธรรมไปเรื่อยๆ แม้จะยังไม่รู้สึกถึงความคืบหน้า แต่ก็สามารถวางใจตามที่พระอาจารย์นำได้ทุกเรื่อง จนวันที่สาม ลูกทำตามพระอาจารย์สอนไปเรื่อยๆ คือ ปล่อยตัวให้เบาสบาย ทำใจโล่งๆ ว่างๆ คิดว่าเราอยู่คนเดียวในโลก ท่ามกลางธรรมชาติขุนเขา พอฟุ้งก็ภาวนา “สัมมา อะระหัง”

กระทั่งคำภาวนาหายไปเองโดยอัตโนมัติ จากที่นั่งหลับตามืดมิดก็เกิดความสว่าง จนสงสัยว่า “เรานั่งหลับตาอยู่หรือ ทำไมมีแสงสว่างเหมือนลืมตา” แสงนั้นปรากฏอยู่ตรงหน้า สงสัยจนต้องขยับตาแต่ไม่ได้ลืมตา สักครู่ก็ปรากฏองค์พระสีทองมีเศียรแหลมคล้ายเปลวเพลิงอยู่กลางตัว รู้สึกเหมือนเศียรท่านจะแทงคอ จนต้องพยายามเงยหน้าขึ้น จากนั้นไม่ว่าจะไปทางใดองค์พระจะติดอยู่ที่ตัวลูกตลอด

ลงจากพนาวัฒน์ ลูกก็ทำสมาธิบ้างไม่ทำบ้าง องค์พระก็เริ่มเลือนหาย จากนั้นไปปฏิบัติธรรมที่ สาลิการีสอร์ท และ บลูไดมอน ประสบการณ์ภายในก็เริ่มกลับมาดีขึ้น เห็นองค์พระสีทอง แต่ยังไม่ใส

ต่อมา ไปปฏิบัติธรรมระยะสั้นเป็นครั้งที่สามที่ สาลิการีสอร์ท องค์พระที่เห็นเป็นสีทองเริ่มใสขึ้น แต่ไม่ได้อยู่กลางท้อง เห็นอยู่ตามตัวบ้าง เหมือนตัวเองเป็นองค์พระใส ลูกปฏิบัติต่อไปเรื่อยๆ ก็เห็นเป็นฟองสบู่ผุดออกมาจากท่อแก้วใสแล้วหายไป เหมือนฟองสบู่ที่ต้องแสงเป็นสีรุ้งแล้วก็หายไป แต่ไม่ได้อยู่ที่กลางท้อง เห็นอยู่ข้างหน้า แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่า “คิดไปเองหรือเปล่า”

กระทั่งได้ขึ้น พนาวัฒน์ อีกครั้ง กลางเดือน พฤศจิกายน พ.ศ.2550 มาคราวนี้ ก่อนนั่งได้อาราธนาพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ พระเดชพระคุณหลวงพ่อ คุณยายอาจารย์ ให้มาแนะนำวิธีเข้าถึงพระธรรมกายได้โดยง่าย โดยเร็วพลัน เป็นอัศจรรย์ จากนั้นเวลานั่งสมาธิก็รู้สึกว่า เห็นองค์พระใสสว่างขยายใหญ่เท่าตัวของเรา ไหลลงมาสวมที่ตัวแล้วหายไป องค์ใหม่ลงมาสวมอีก ตอนนี้จิตใจลูกไม่พร่องเหมือนเดิม เพราะได้พระธรรมกายมาเพิ่มเติมส่วนที่ขาดในใจค่ะ

ถึงตอนนี้ ความคิดถึงอดีตสามีอย่างถวิลหา ละลายหายไปเมื่อไหร่ไม่ทราบ ราวกับเรื่องที่ถูกอดีตสามีทิ้ง ไม่เคยเกิดขึ้นกับลูกมาก่อน แม้แต่เรื่องใหม่ๆที่มากระทบ ก็ไม่กระเทือนสู่จิตใจ ลูกรู้สึกว่าใจตัวเองนิ่งถึงนิ่งมาก ขุ่นน้อยถึงใสมาก ตอนนี้ลูกยิ่งพยายามทำการบ้านให้มากขึ้น ตรึกองค์พระให้อยู่ในกลางได้ตลอด เมื่อก่อนเป็นคนหงุดหงิดง่ายมาก มีอะไรกระทบปุ๊บจะฮึดฮัดขึ้นมาทันที ปัจจุบันนี้คิดว่า “อือ...ไม่เป็นไร เป็นวิบากกรรมของเรา วิบากกรรมของเขา” และยังสามารถให้คำปรึกษาคนอื่นได้ ด้วยธรรมะจาก DMC ของคุณครูไม่ใหญ่

ทุกคนต้องมาทำตรงนี้ให้รู้ด้วยตัวเอง ถ้าได้มาปฏิบัติธรรมให้ถึงตรงนี้ ทำให้เข้าใจในสิ่งที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อพร่ำสอน การมานั่งสมาธิก็คือ การออกกำลังจิต เพิ่มวัคซีนใจ และเมื่อมีปัญหาอุปสรรคต่างๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต ใจก็จะต้านทานได้ ดังนั้นสมาธิจึงเป็นเหมือนยาชูกำลังให้กับชีวิต และช่วยรักษาอารมณ์เจ็บปวดในใจได้เร็วขึ้น

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

ประไพพิศ เหมนาค