ชีวิตใหม่ในเส้นทางบุญ

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตรฐานิดาทิพย์ ระเบียบธรรม (ประเทศไทย)

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

ชีวิตในยามมีความสุข ช่างเปรียบเหมือนตัวโน๊ตที่ถูกบรรเลงเป็นห้วงทำนองเพลงอันแสนหวานเคลิบเคลิ้ม ครั้นพอพบกับความทุกข์ขมขื่นก็กลายเป็นบทเพลงที่บรรเลงให้เหงา เศร้า วังเวงในงานศพ นั่นคือ “ชีวิตจริง” ของลูก...ฐานิดาทิพย์ ระเบียบธรรม ค่ะ

ปัจจุบัน ลูกอายุ 50ปี ทำอาชีพบิวตี้แอนด์สปา ลูกเคยแต่งงานกับคู่ชีวิต

ที่วัยแก่กว่านับสิบปี เพราะคิดว่าผู้ใหญ่ย่อมรู้จักแยกแยะผิดชอบชั่วดี ช่วงแรกๆเหมือนคิดไม่ผิด เพราะเขาทั้งรักครอบครัว ไม่ดื่ม ไม่สูบ ไม่เล่นการพนัน ชีวิตคู่ดูดีเป็นสีชมพู ลูกอยู่อย่างสุขสบาย หรูหรา มั่งคั่ง ในบ้านหลังใหญ่มีบริวารรายล้อม กระทั่งมีพยานรักด้วยกันสามคน ลูกทำหน้าที่เป็นแม่ศรีเรือนสมบูรณ์แบบ อีกทั้งยังเป็นคนรักสวยรักงามใส่ใจตัวเอง เสื้อผ้า หน้า ผม ต้องไฮโซไม่ไฮซ้อ เพราะกลัวถูกสามีเม้าส์แตกลับหลังว่า ยัยพะโล้หรืออีแก่ที่บ้านหนังเหนียว แก่ง่ายตายช้า แถมยิ่งอยู่นานๆ ยิ่ง สูง-ยาว-ขาว-ตึง คือ สูงอายุ สายตายาว หัวหงอก หูตึง นั่นเองเจ้าค่ะ

ต่อมาสิ่งที่ลูกคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น สามีปันใจไปยกย่องผู้หญิงอื่นมาทำหน้าที่ผู้ช่วยภรรยา (เมียน้อย) ทั้งๆที่ลูกแน่ใจว่า ไม่เคยบกพร่องต่อหน้าที่ ชีวิตครอบครัวเริ่มมีแต่เรื่องเดือดร้อนวุ่นวาย ลูกเจ็บปวดทุกข์ทรมานจิตใจแสนสาหัส อย่างยากที่จะทำใจยอมรับได้ เสียอย่างอื่นยังพอทนได้ ดังโบราณว่า“เสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียผัวให้ใคร” ความอดทนไต่ระดับถึงขั้นชีวิตจมอยู่ในกองทุกข์ กินไม่ได้นอนไม่หลับ คิดมากฟุ้งซ่าน ชีวิตเหมือนตายทั้งเป็น

ในที่สุดก็คิดสั้น ด้วยการใช้สายทองแดงมัดขาแช่ในอ่างน้ำที่เปียก ขณะกำลังจะเสียบปลายสายอีกด้านหนึ่งเข้ากับปลั๊ก หมายจะตายคาห้องเพียงเพื่อประชดสามี ทันใดนั้นบุตรชายซึ่งหลับอยู่ ลุกขึ้นมาร้องไห้หิวนม ด้วยสัญชาตญาณความเป็นแม่ ลูกได้สติ คิดได้ว่า ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อลูก จึงให้นมที่กลั่นจากเลือดในอก แล้วมองน้ำตาตัวเองที่หลั่งกระทบแก้มลูกน้อยไร้เดียงสา ทว่าดนตรีชีวิตยังคงบรรเลงเพลงดอกโศก สามีใจร้ายคิดเอาเมียน้อยมาสิงสู่อยู่ในบ้าน ในที่สุดก็แยกทางจากกัน ลูกดื่มน้ำเมาจนขาดสติ และเกิดอารมณ์ชั่ววูบคว้าไบกอน (ยาฆ่ายุง) ซดอร่อยแกล้มเหล้า กระทั่งสติดับวูบ รู้สึกตัวลืมตาอีกทีอยู่โรงพยาบาล พยาบาลแซวว่า “คนไข้เตียงนี้ยุงไม่กัด ไบกอนมาเอง” ลูกรู้สึกละอายใจที่ทำอะไรโง่เขลาเป็นครั้งที่สอง

ปลายปี พ.ศ.2550 ขณะลูกนั่งรับประทานอาหาร เกิดมีอาการใจหวิวหน้ามืด ลูกถูกนำส่งห้องฉุกเฉิน อาการแย่ลงเรื่อยๆ หายใจไม่ได้ทั้งที่ออกซิเจนยังคาจมูก เหมือนลมหายใจเฮือกสุดท้ายจะดับวืด ทว่าคงด้วยบุญเก่ามาช่วยไว้ จิตก็พลันนึกถึงบารมีแห่งพระรัตนตรัย จึงได้อธิษฐานว่า “ถ้ารอดตายครั้งนี้ไปได้ ชีวิตที่เหลือจะปฏิบัติธรรมรักษาศีล” ปาฏิหาริย์พลันก่อเกิด เหมือนมีคนมาต่อลมหายใจ อาการทุกอย่างกลับสู่ปกติ ลูกนอนพัก 2-3วันก็กลับบ้านได้

พอกลับถึงบ้าน จู่ๆรุ่นพี่ที่เคยขาดการติดต่อไป 4-5ปี ชื่อ กัลยาณมิตรพัชนัย นาคปรีชา ก็โทรศัพท์มาชวนไปปฏิบัติธรรมที่พนาวัฒน์ จึงตอบตกลง เพราะจะได้ทำตามอธิษฐานสัญญาที่ให้ไว้ ที่พนาวัฒน์ลูกได้เห็นพระเดชพระคุณหลวงพ่อครั้งแรกใน DMC พระเดชพระคุณหลวงพ่อดูสง่างาม สมเป็นเนื้อนาบุญโดยแท้ รูปก็งาม นามก็เพราะ ผิวกายเรืองรองดั่งทองทา มีรอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งโลกสดใสได้ในทันที จิตใจก็อุดมด้วยมโนปณิธานยิ่งใหญ่หาใครเปรียบได้ ทำให้ลูกอยากปฏิบัติธรรมขึ้นทันที

ครั้นพอนั่งสมาธิ วันแรกก็มืด เมื่อย มึน ปวดกระบอกตา เพราะบีบเปลือกตา พยายามเอาตามุดเข้าไปดูในท้องก็ฟุ้ง เกิดความน้อยใจ เบื่อหน่าย ท้อแท้ จึงลืมตาขึ้นจ้องไปที่ภาพของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ แล้วหลับตาอธิษฐานจิตว่า “ถ้าลูกเป็นลูกหลานในเส้นทางบุญของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯแล้วไซร้ ขอให้ลูกได้พบประสบการณ์ภายในเหมือนคนอื่นบ้างเถิด”

วันที่สี่ขณะนั่งสมาธิอยู่นั้น ราวกับห้องนั้นมีลูกนั่งอยู่เพียงลำพังท่ามกลางความมืด พอจิตใจสงบ สบาย นิ่งๆ เฉยๆ เริ่มมีลำแสงพุ่งลงมาทะลุผ่านศีรษะไปกลางท้อง วันต่อมาเกิดความเบาโล่ง โปร่ง สบาย เย็นกาย เย็นใจ แต่ไม่เห็นดวงธรรมและองค์พระ กลับเห็นหน้าของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯมาปรากฏ พร้อมกับยิ้มให้ด้วยแววตาที่ดูเมตตาและอบอุ่น

วันสุดท้าย ลูกได้ไปกราบลาพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ รำพึงรำพันในใจว่า “ลูกยังไม่มีบุญได้เห็นดวงสว่างเลย เมื่อกลับลงไปแล้ว จะเอาดวงสว่างที่ไหนมาเป็นนิมิตเพื่อปฏิบัติต่อที่บ้านล่ะ” สิ้นคำรำพันลูก ได้เห็นดวงกลมๆสีฟ้าๆใสๆผุดขึ้นจากกลางกาย ต่อเนื่องขึ้นมาเป็นสาย ทำให้ความรู้สึก ณ เวลานั้น แสนเปี่ยมปีติ แช่มชื่นดื่มด่ำกับความสุขที่เกินจะบรรยายถ่ายทอดมาเป็นคำพูดได้ น้ำตาแห่งความปีติไหลรินอย่างไม่อาจระงับ รู้สึกเต็มตื้นในหัวใจที่เกิดจากความสุขที่สุด ผิดกับน้ำตาที่ไหลในอดีต เป็นน้ำเช็ดหัวเข่าที่เกิดจากความทุกข์ระทมขมขื่น ลูกรู้สึกรักตัวเองมากขึ้น อยากจะทำชีวิตที่เหลือให้มีคุณค่า จิตใจที่พร่องไปจะได้เต็มเหมือนเดิมค่ะ

เมื่อกลับลงมา สิ่งแรกที่ทำคือ ร่วมบุญหลังคามหารัตนวิหารคดหนึ่งโมดูล และติด DMC ที่บ้านเพื่อชมธรรมะหน้าจอให้ต่อเนื่อง ช่วงแรกๆก็จะนั่งดูภาพองค์พระที่ผุดซ้อนออกจากดวงแก้วเป็นสาย จนภาพนั้นถูกบันทึกเอาไว้ชัดเจน เมื่อทำสมาธิครั้งใดก็จะนึกภาพนี้มาประทับไว้ที่ศูนย์กลางกาย ทำตัวสบายๆ ปลดปล่อยพันธนาการรอบตัวโดยสิ้น น้อมใจตามเสียงของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ

เมื่อจิตสงบ ความปีติสุขก็แผ่ขยายซาบซ่านไปทั้งตัว เกิดอาการเย็นคล้ายขนลุกเกลียว ปรากฏแสงสว่างขึ้นที่ศูนย์กลางกาย จากจุดเล็กๆขยาย ใหญ่ขึ้นๆ เป็นแสงจ้าที่เหมือนโลหะสเตนเลสสะท้อนแสงกับดวงอาทิตย์ แต่นุ่มนวลไม่แสบตา นิ่งอยู่กับสภาวะนั้นไปสักพัก ก็เห็นองค์พระผุดซ้อนขึ้นมาและขยาย ใหญ่ขึ้นๆ

เวลาที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อบอกว่า ให้ดวงบุญขยายออกไปครอบคลุมทั่วพื้นที่อื่นๆนั้น ลักษณะดวงบุญที่ลูกรู้สึกแผ่ออกไปได้นั้น เหมือนก้อนหินที่ปาลงไปในน้ำนิ่งๆ แล้วจะเกิดระลอกคลื่นขยายออกไปแบบเดียวกัน แต่ขอบของดวงบุญที่ขยายออกไปนั้นมีรัศมีเรืองรอง ความพึงพอใจในอารมณ์ทำสมาธินี้ ทำให้เกิดความสุขท่วมท้นมาเติมเต็มให้กับชีวิตที่เหลืออยู่

ดังนั้น ในแต่ละวันลูกจะรวมใจเป็นหนึ่งกับองค์พระเสมอๆเท่าที่ทำได้ ก่อนที่จะได้ฝึกหยุดใจ ลูกเป็นคนขี้โมโห เอาแต่ใจตัวเอง ผลของการทำใจหยุดใจนิ่ง เข้าถึงธรรม ทำให้ลูกสงบ เยือกเย็นขึ้น รู้จักไตร่ตรองก่อนพูด ก่อนทำ เป็นที่ชื่นชมของผู้ที่พบเห็น มีสติรอบคอบในการทำงาน เป็นคุณแม่คนใหม่ที่น่ารักของลูก ปัจจุบันลูกสดชื่น ร่าเริง แจ่มใส มีจิตใจเบิกบานมองโลกในแง่ดี มีเมตตากับผู้คนรอบข้าง ผู้คนที่พบเห็นมักจะถามลูกว่า “ไปทำอะไรมาดูสวยขึ้น” ลูกตอบว่า “หลวงพ่อวัดพระธรรมกายสอนให้ทำสปาภายในจึงได้สวยอย่างที่เห็น”

ลูกกราบขอบพระคุณ พระเดชพระคุณหลวงพ่อ ที่ได้ให้ชีวิตใหม่แก่ลูก และครอบครัว มีทางดำเนินชีวิตที่ถูกต้องโดยมีศีลธรรมเป็นเครื่องกำกับ ขอให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อมีสุขภาพดี มีอารมณ์ขัน เป็นครูไม่ใหญ่ใจดีที่ปรากฏใน DMC ตลอดไปตราบนานเท่านานค่ะ

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

กัลยาณมิตรฐานิดาทิพย์ ระเบียบธรรม