ผลการปฏิบัติธรรม พระธรรมทายาท รุ่นแสนรูป

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพรักอย่างสูง

 

        กระผม พระธรรมทายาทวินิจรังสรรค์ นาควโร (พรหมนิล) อายุ 53ปี ตัวแทนพระธรรมทายาทจากวัดดาวโด่ง จังหวัดสมุทรสงคราม อดีตผมเคยรับราชการครู สอนวิชาวิทยาศาสตร์ในระดับมัธยมศึกษาอยู่หลายปี เคยรับราชการเป็นหัวหน้าสำนักงานกลุ่มโรงเรียนสังกัดกรมสามัญศึกษา จังหวัดนครราชสีมา และออกมาทำธุรกิจส่วนตัว ชีวิตในช่วงแรกของผมนั้นก็ถือว่ารุ่งเรืองดีมากๆครับ แล้วผมก็ได้เรียนรู้ถึงความไม่แน่นอน เมื่อเศรษฐกิจตกต่ำ ชีวิตผมก็พลิกผัน ในขณะที่สถานะทางการเงินกำลังเข้าสู่ขั้นวิกฤต จนเกือบจะหมดตัว ผมก็ได้พบกับกัลยาณมิตร และได้มารู้จักกับวัดพระธรรมกาย

 

        ผมเข้าวัดครั้งแรก เมื่อวันที่ 4 ตุลาคม พ.ศ.2551 จึงทำให้ผมมีที่พึ่ง ผมบวชมาแล้วสองครั้ง คือ รุ่นครบรอบ 100ปีคุณยายอาจารย์ รุ่นบูชาธรรม 65ปีพระราชภาวนาวิสุทธิ์ หลังจากที่ได้รู้จักการทำทาน รักษาศีล และนั่งสมาธิ ชีวิตผมก็เริ่มดีขึ้น ผมมาบวชด้วยความตั้งใจและเต็มใจมาอย่างที่สุด แม้ที่ทำงานจะไม่อนุมัติให้ลาบวชได้ ผมจึงลาออก โดยไม่กังวลเลยว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เพราะผมเชื่อมั่นในบุญ ผมเชื่อว่าบุญจะจัดสรรสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผู้มีบุญเสมอครับ

 

        ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาบวช ผมก็ได้ฝึกนั่งสมาธิอย่างสม่ำเสมอ แม้ว่าในช่วงแรกๆจะยังไม่เห็นอะไร นั่งไปก็มืดบ้าง เมื่อยบ้าง แต่ผมก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้นั่ง จนถึงวันอุปสมบท ขณะรอการอุปสมบทในโบสถ์วัดดาวโด่ง ผมก็นั่งหลับตา และนึกขอบคุณหลวงพ่อที่ทำให้มีโครงการบวช ทำให้ใครหลายต่อหลายคนได้พบที่พึ่งที่ประเสริฐ ตอนนั้นใจผมสงบมาก แล้วผมก็เห็นหน้าหลวงพ่อชัดมาก แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ในโบสถ์ของวัดพระธรรมกาย

 

        แล้วทันใดนั้น ผมก็เห็นองค์พระแก้วใสลอยเข้ามาในกลางกายผม ท่านหันหน้าออกและนั่งอยู่ในตัวผม ตรงกลางท้องเหนือสะดือพอดี พอถึงคิวที่ผมจะต้องเข้าไปพบพระคู่สวด ผมก็น้อมจิตอย่างสงบประคององค์พระแก้วใสไว้ในศูนย์กลางกาย ในขณะนั้นเองผมก็เห็นองค์พระแก้วใสอีกองค์คลุมตัวผมอยู่ มันเป็นความรู้สึกที่อัศจรรย์ใจมาก

 

        พอทำใจนิ่งๆอีก ก็เห็นตัวเองกลายเป็นแก้วใสๆ ทั้งแขนขา หน้าตา รวมถึงจีวรที่ห่มอยู่ก็ใสเป็นแก้วไปหมดเลยครับ มันเป็นความสุขที่เกินจะพรรณนา ผมเห็นอย่างนั้นอยู่ครั้งเดียว แต่ก็ทำให้ผมเชื่อมันและรู้ว่าธรรมะภายในนั้นมีจริง วิชชาธรรมกายนั้นสุดยอด ผมจึงตั้งใจฝึกสมาธิมากขึ้น เมื่อว่างจากกิจกรรมส่วนรวม ผมก็จะไปหามุมสงบนั่งสมาธิ และทั้งวันก็จะพยายามภาวนาสัมมาอะระหังอยู่ตลอดเวลา

 

        หลังจากนั้นอีกสี่วัน พอหลับตาเบาๆและภาวนาสัมมาอะระหังไปเรื่อยๆ จนใจเริ่มนิ่ง ผมก็เห็นดวงแก้วกลมใสเป็นดวงเล็กๆอยู่ที่ศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ดได้บ้าง แต่ยังไม่ชัดเท่าไหร่ แต่พอหลังจากเดินธุดงค์ผมรู้สึกว่าใจของผมสงบง่าย ผมทำสมาธิได้ง่ายขึ้น พอหลับตาและนึกถึงดวงกลมใส พอวางใจนิ่งๆภาวนาไปเรื่อยๆ สักพักผมก็จะเห็นดวงแก้วกลมใสมีขนาดเท่ากับผลมะนาว ลอยอยู่ในกลางท้อง พอวางใจไปนิ่งๆอีก ก็จะรู้สึกปล่อยวาง และรู้สึกสบายใจมาก แล้วผมก็เห็นดวงแก้วนั้นโตขึ้นจนมีขนาดเท่ากับผลส้ม แล้วสักพักก็เห็นองค์พระแก้วใสผุดเข้ามาอยู่ในกลางดวงนั้น พอมองไปนิ่งๆองค์พระก็จะขยายใหญ่คลุมดวงแก้วไว้ ผมเห็นองค์พระชัดมากเหมือนลืมตาเห็น ผมเห็นแม้กระทั้งว่าผิวขององค์พระละเอียดเนียนใสปิ๊งสวยมาก และยังดูเป็นส่วนๆก็ได้ด้วยนะครับ

 

        มันเป็นความรู้สึกที่มหัศจรรย์มาก เดี๋ยวนี้ถ้าใจนิ่งดีก็จะเห็นองค์พระแก้วใสที่ศูนย์กลางกายได้เสมอ ผมทั้งปีติใจ ภูมิใจ และรู้สึกเหมือนใจมันชุ่มฉ่ำมีความสุขอยู่ตลอดเวลา ผมขอติดตามสร้างบารมีไปกับหลวงพ่อไปทุกภพทุกชาติ และจะขอช่วยงานหลวงพ่อทุกงานแบบไม่มีเหนื่อยและไม่ร้องโอ๊ยครับ