ทหารกองพลสถาปนาพร้อมลุย 24 น.

 

กราบแทบเท้าพระเดชพระคุณหลวงพ่อผู้เป็นดุจไฟอันโชนนิรันดร์ในใจของพระลูกชายองค์นี้ครับ

 

        ผม...พระจิรเวท จิรวิชฺโช พระลูกชายรุ่นกองพลสถาปนา(บวชรุ่น 7000รูป7000ตำบลทั่วไทย)ที่ยังหยัดสู้เคียงคู่พระศาสนาขอกราบรายงานตัวครับ หลวงพ่อครับ...ย้อนไปตั้งแต่ต้นปี พ.ศ.2553 ผมและพระเพื่อนกองพล 7000ตำบลที่ยังเป็นพระน้องใหม่ในขณะนั้น พอรู้ว่าจะต้องออกไปรับบุญเป็นพระพี่เลี้ยงในโครงการบวชพระแสนรูป พวกเราล้วนแต่ต้องคอยเอามือกุมหัวใจไว้ด้วยความระทึก เนื่องจากต่างก็ไม่ทราบชะตาบุญของตัวเองว่า จะได้ไปทำหน้าที่ที่จังหวัดไหน และจะเจอกับอะไรบ้าง

 

 

 

        ในที่สุดโผบุญก็ออกมาว่า ผมได้ไปทำหน้าที่เป็นพระพี่เลี้ยงที่วัดบุเปือย จังหวัดอุบลราชธานี ซึ่งไม่ได้เป็นจังหวัดบ้านเกิดหรือเกี่ยวข้องอะไรกับตัวผมเลยครับ แต่ผมก็คิดว่าที่นี่แหละ...เป็นล็อคบุญให้ผมได้สั่งสมบารมีเต็มที่จากการทำหน้าที่เป็นพระพี่เลี้ยง ซึ่งที่วัดนี้มีผู้มีบุญมาสมัครบวชพระถึง 65คนครับ ขณะที่ผมกำลังขะมักเขม้นอยู่กับงานแสนรูปยังไม่ทันจบ ผมก็พบว่ามีโปรเจคบิ๊กบุญบวชอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนแสนคนกำลังรออยู่ และที่น่าตื่นเต้นยิ่งไปกว่านั้นก็คือ พระอาจารย์ได้แจ้งให้ผมทราบว่า ผมได้รับบุญเป็นหัวหน้าศูนย์ ที่ศูนย์อบรมวัดบ้านนาสามัคคี จังหวัดอุบลราชธานีด้วย ผมที่ไม่เคยต้องเทศน์ต่อหน้าคนเยอะๆมาก่อน จึงต้องเตรียมตัวขนานใหญ่ ทั้งเนื้อหาธรรมะรวมถึงกิริยามารยาท เสขิยวัตร การลุกนั่ง นุ่งห่ม ขบฉัน เรียกว่าได้ฝึกตัวให้เป็นพระแท้อย่างเข้มข้นทีเดียวครับ และแล้ว...งานอุบาสิกาแก้วแสนแรกก็ผ่านไปโดยสวัสดิภาพ มีอุบาสิกาแก้วผู้มีบุญมาบวชในโครงการถึง 88คน ทุกคนล้วนปลื้มปีติในบุญเป็นอย่างมาก

 

        เมื่อแสนแรกผ่านไป...ห้าแสนท้าทายก็มาถึง ครั้งนี้ใจของพวกเราก็ขยาย ตั้งเป้าว่าจะชวนอุบาสิกาแก้วให้ได้เยอะๆ จึงได้เลือกโรงเรียนน้ำยืนวิทยา ที่มีห้องประชุมขนาดใหญ่ ผมและทีมงานทุ่มเททำหน้าที่กันอย่างสุดใจ ทั้งเตรียมสถานที่และชวนผู้มีบุญมาบวช โดยได้กำลังหลักในการทำหน้าที่ก็คือทีมหน่ออ่อนแสนแรก ที่ไปช่วยกันแจกใบปลิว ติดป้ายไวนิล เปิดสปอตวิทยุ และไปชวนถึงบ้าน ทำให้ศูนย์อบรมวัดน้ำยืนมียอดผู้มาสมัครบวชถึงกว่า 500คนเลยครับ ในการอบรมอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนห้าแสนคนครั้งนี้ เต็มไปด้วยความเบิกบานบุญบันเทิงครับ ที่ฮ็อตฮิตมากก็คือกิจกรรมนั่งธรรมะรอบราตรี ตั้งแต่สี่ทุ่มถึงสี่ทุ่มครึ่ง ที่ผมจัดขึ้นเพื่อสนับสนุนการปรารภความเพียรครับ ใครมานั่งรอบนี้ก็จะได้รับสติ๊กเกอร์ทวีบุญเพิ่มอีกหนึ่งดวง เอาไปแปะในสมุดสะสมความดี กิจกรรมนี้ประสบความสำเร็จมากครับ ทุกๆคืนหลังเลิกโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ผมจะได้เห็นภาพที่น่าประทับใจมาก เมื่อหน่ออ่อนพากันนั่งเรียงแถว หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข หลายคนมีผลการปฏิบัติธรรมที่ดีมาก ทำให้ผมนึกถึงบุญนี้ด้วยความปลื้มปีติใจทุกครั้งเลยครับ

 

 

 

        อุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนทุกคนที่นี่เขาเก่งภาษาบาลีกันมากครับ ไม่แพ้น้องแป้งกับน้องนาโอมิ เพราะทุกๆ วันเขาจะพากันท่อง...จิตเต อสังกิลิฏเฐ สุคติ ปาฏิกังขา...เมื่อจิตผ่องใสไม่เศร้าหมอง สุคติเป็นที่ไป ท่องกันจนขึ้นใจเลยครับ พอถึงเวลาเข้าห้อง เราก็ไม่เคยต้องใช้เสียงระฆัง เพียงแค่ได้ฟังสัญญาณเพลง ชีวิตก็เป็นอย่างนี้ ก็เป็นที่รู้กันว่า ถึงเวลาปล่อยวางทุกสิ่ง เพื่อไปทำใจหยุดใจนิ่งกันแล้ว หลวงพ่อครับ...ผมขออนุญาตนำเพลงนี้มาตั้งเป็นริงโทนมือถือของผมนะครับ เพราะทุกครั้งที่ผมได้ฟังเพลงนี้ และได้เทศน์สอนอุบาสิกาแก้วเรื่อง ชีวิตนี้น้อยนัก ความคลายความผูกพันต่อสิ่งต่างๆก็ได้เกิดขึ้นในใจของผมทีละเล็กละน้อย นอกจากผมจะได้ลงเทศน์เองแล้ว ผมก็ได้ให้พระน้องรุ่นแสนที่เป็นผู้ช่วยนำทำวัตรเช้าเย็น และนำนั่งสมาธิในบางรอบ ทีมงานผู้นำบุญทั้งหญิงชายก็เป็นกำลังสำคัญในการจัดกิจกรรมต่างๆที่น่าประทับใจ โดยเฉพาะการเดินธุดงค์เวอร์ชั่นอุบาสิกาแก้ว ที่ทุกๆคนต่างถืออุปกรณ์ทำความสะอาดเพื่อไปพัฒนาวัดในบริเวณนั้น ผมเห็นทุกๆคนแช่มชื่นเบิกบานในบุญแล้วก็สุขใจมากครับ เอาบุญทุกบุญมาฝากนักเรียนโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาทุกคนด้วยนะครับ

 

 

        หลวงพ่อครับ...ก่อนที่ผมจะได้มาบวช ตอนนั้นผมยังเป็นนิสิตอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ผมเคยมานั่งสมาธิที่สภาฯและนึกสงสัยเวลาที่หลวงพ่อถามว่า ใครสั่งสมบุญทุกวันบ้าง มีคนยกมือเยอะแยะ ผมจินตนาการไม่ออกเลยว่าคนเราจะสั่งสมบุญทุกๆวันได้อย่างไร ผมคิดว่าพวกเขาคงยกมือเอาใจหลวงพ่อกระมัง แต่เมื่อผมได้มาบวชเป็นพระลูกชายของหลวงพ่อ พอมองย้อนกลับไปแล้ว ผมก็พบว่าไม่มีวันไหนที่ผมไม่ได้สั่งสมบุญเลยครับ โดยเฉพาะโครงการที่ผมได้รับบุญเป็นหัวหน้าศูนย์อุบาสิกาแก้วสองครั้งที่ผ่านมา ผมยิ่งซาบซึ้งว่าการได้เป็นลูกหลวงพ่อถือเป็นบุญลาภมหาศาล ที่จะได้โอกาสในการขวนขวายกอบโกยบุญบารมีให้คุ้มกับชีวิตแสนสั้นนี้ ความรู้สึกในการเป็นเจ้าของบุญที่เราได้สร้าง ลงแรงกายใจสติปัญญาด้วยตนเอง และได้ชื่นชมผลงานนั้น เป็นความรู้สึกที่อิ่มเอิบอย่างหาสิ่งใดมาเปรียบเทียบมิได้เลยครับ และต่อไปนี้ผมขอเป็นเจ้าของมือที่จะชูขึ้นกลางอากาศทุกครั้งที่หลวงพ่อถามว่า ใครสั่งสมบุญทุกวันบ้าง และจะขอตอบกับพระพ่อเช่นนี้เรื่อยไปทุกภพทุกชาติ ตราบกระทั่งหมู่คณะพวกเราไปถึงที่สุดแห่งธรรมครับ

 

        ผมขอใช้โอกาสนี้ ฝากข้อความไปถึงเพื่อนทหารเก่าทุกรุ่นครับว่า ถึงเวลาคืนสู่สมรภูมิแล้วครับ การเป็นพระพี่เลี้ยงเป็นบุญใหญ่ที่มีอานิสงส์จะนับจะประมาณมิได้ เพราะมีส่วนโดยตรงในการสร้างคนให้เป็นคนดี สร้างพระให้เป็นพระแท้ ขอเชิญชวนกันมาบวชเยอะๆนะครับ

 

พระจิรเวท จิรวิชฺโช