ความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง...เมื่อรู้ว่าต้องเป็นแม่

 

         ลูกชื่อกัลยาณมิตรเสาวนี หิรัณยศิริ ลูกมีเรื่องราวความรักที่ยิ่งใหญ่ของคนเป็นแม่ มาแบ่งปันให้บรรดาลูกสาว ลูกชายของคุณแม่ทั่วโลกได้ฟังกัน ลูกไม่ถนัดในการบรรยายเรื่องราวความรู้สึกแบบหวานซึ้ง เพราะลูกเป็นคุณแม่..ประเภทลุย ลุย ที่ต้องใช้ความอดทนบวกความเข้มแข็งอย่างมหาศาล เพราะกว่าจะเลี้ยงลูกน้อยให้เติบโตขึ้นมาอย่างสมบูรณ์นั้นไม่ง่ายเลย อยากทราบใช่ไหมคะว่าทำไม ต้องฟังต่อไปอีกหน่อยคะ

 

 

 

        ตอนที่ตั้งท้อง ลูกก็มีความรู้สึกแบบคุณแม่ทั่วไป ที่จะต้องดูแลตัวเองและลูกในครรภ์ให้ดีที่สุด ในแต่ละวันที่ผ่านไปท้องก็จะค่อยๆโตขึ้นๆ จนมีความรู้สึกว่าตัวเราพองๆ ใหญ่ๆ อ้วนเหมือนหมีแพนด้า เมื่อถึงเวลาคลอด ลูกมีอาการปวดท้อง แต่ร่างกายกลับไม่พร้อมที่จะคลอด ลูกต้องทนปวดท้องคลอดอยู่ถึง 12ชั่วโมง จนคุณหมอต้องฉีดยาเร่งการคลอดให้ การถูกฉีดยาเร่งนั้นเป็นอะไรที่ทรมานสุดๆ เจ็บปวดยิ่งกว่าตอนผ่าท้องคลอดเป็นร้อยๆเท่าค่ะ จนในที่สุดร่างกายก็ยังไม่พร้อมที่จะคลอดแบบธรรมชาติ ดังนั้นเพื่อรักษาชีวิตแม่และเด็กไว้จึงต้องผ่าท้องคลอดค่ะ

 

        และแล้วการคลอดที่สุดแสนจะทรหดก็ผ่านไปได้ด้วยดี จนมาถึงวินาทีของการเลี้ยงดู ซึ่งต้องบอกว่า มันยากยิ่งกว่าเป็นพันๆเท่า ลูกเพิ่งรู้ว่าคนเป็นแม่มีเลือดนักสู้ขนาดไหนก็ตอนนี้เองคะ เพราะเมื่อลูกชายตัวน้อยอายุได้ หนึ่งขวบ เขาไม่สบาย เป็นไข้ตัวร้อน กินยาลดไข้ยังไงอาการก็ไม่ดีขึ้น แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่ออยู่ดีๆเขาก็มีอาการชักขึ้นมา เขาชักหนักมากจนขาดอากาศหายใจ ตัวเขียวถึงขนาดต้องปั๊มหัวใจ ตอนนั้นลูกตกใจมาก โชคดีที่นำตัวส่งโรงพยาบาลทันเวลา แต่หลังจากนั้นมา เวลาเป็นไข้ทีไรก็จะมีอาการชักทุกครั้ง จึงเป็นบททดสอบความแข็งแกร่งของคนเป็นแม่ไม่ให้กลัวจนสติแตก

 

        มีอยู่ครั้งหนึ่งลูกชายของลูกมีอาการชักขึ้นมาอย่างกะทันหัน ด้วยความกลัวว่าเขาจะกัดลิ้นตัวเองขาด คุณไพศาล(คุณพ่อ)…รีบเอานิ้วมือของตัวเองสอดเข้าไปในปากของลูกชาย จึงโดนกัดอย่างแรง แล้วก็อุ้มเจ้าตัวเล็กไปโรงพยาบาลทั้งอย่างนั้น พอไข้เริ่มลด อาการชักทุเลาลง คุณไพศาลจึงดึงนิ้วออกมาได้ คุณไพศาลบอกว่า...

 

        ตอนนั้นทั้งตกใจ และเป็นห่วง แล้วจะมัวไปหาช้อนมาพันผ้าให้เขากัดก็กลัวจะไม่ทัน ถ้าจะเอาอะไรแข็งๆสอดเข้าไปก็กลัวเขาจะเจ็บและฟันอาจจะหักได้ ดังนั้น นิ้วมือของพ่อจึงเป็นอุปกรณ์ที่ดีที่สุดครับ เขากัดแน่นมาก แต่บอกตรงๆเลยว่า ผมไม่เจ็บเลยสักนิด พอส่งเขาถึงมือหมอแล้ว ผมถึงค่อยรู้ตัวว่านิ้วมันระบมไปหมด ดีที่เขายังเด็กมาก แรงที่กัดลงมาจึงไม่เท่ากับแรงของผู้ใหญ่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ระบมไปหลายวัน

 

         ตอนขวบกว่าๆ เขามีอาการชักอย่างนั้นอยู่สามครั้ง คุณหมอเจ้าของไข้บอกว่า เด็กที่มีประวัติชักบ่อยๆอาจจะทำให้สมองพิการได้ หรือบางรายก็อาจจะเป็นโรคลมชักไปตลอดชีวิต พอได้ยินอย่างนั้น หัวใจแทบสลาย มันทุกข์ใจอย่างบอกไม่ถูก หมอบอกว่าอาการของเขาจะดีขึ้นหรือแย่ลงก็อยู่ที่การดูแล และคุณแม่จะต้องดูแลป้องกันไม่ให้เด็กชักอีก ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด จนกว่าเด็กจะมีอายุเลยสิบขวบไป เพราะสมองจะทนต่อความร้อนเมื่อเป็นไข้ได้ดีกว่าตอนเป็นเด็ก ลูกคิดในใจว่า..ต่อจากนี้ไป คือ สิบปี สำหรับการเฝ้าระวังไม่ให้เขาชักอีก ลูกเพียรหาข้อมูลโดยไปปรึกษาหมอเด็กตามโรงพยาบาลหลายแห่ง สอบถามจากผู้เฒ่าผู้แก่ จนได้รับคำแนะนำมามากมาย

 

        ลูกกลายเป็นคุณหมอจำเป็นที่จะต้องคอยดูแลอาการของลูกชาย 24ชั่วโมง ในช่วงแรกที่ต้องทานยาป้องกันการชักทุกๆสี่ชั่วโมง ลูกจะต้องใช้เวลาไป-กลับระหว่างที่ทำงานและโรงเรียน เพื่อไปป้อนยาให้ลูกชายด้วยตัวเอง เพราะไม่กล้าวางใจให้ใครทำแทน และจะคอยแวะเวียนไปดูอาการเขาตลอดทั้งวัน เพราะยิ่งไปโรงเรียนโอกาสที่เขาจะไปติดไข้จากเพื่อนๆมีสูงมาก จนตอนนั้นลูกคิดว่าถ้าเอาเขาไปไว้ในอวกาศ หรือทำห้องปลอดเชื้อติดตัวเขาไปได้ก็คงจะดี ลูกเป็นห่วงเขามาก ถ้าถามว่ามากขนาดไหน ก็ตอบได้เลยว่า ทุกลมหายใจเข้าออกค่ะ เพราะเวลาที่เขาเป็นไข้ทีไร ลูกจะเฝ้าดูแลวินาทีต่อวินาที เคยเฝ้าไข้สามวัน ไม่ยอมนอนเลยก็มี เพราะกลัวมาก กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป

 

        ตอนนั้นลูกจะมีตะกร้าหนึ่งใบ บรรจุปรอทวัดไข้ ยาลดไข้ ยากันชัก เหล้าขาว หอมแดง เพราะคุณป้าท่านหนึ่งแนะนำว่าให้อมเหล้าขาวไว้แล้วพ่นใส่ตัวเขาเวลาชักและบุหอมแดงให้ดมอาการก็จะดีขึ้น แต่ยังไม่เคยใช้วิธีนี้นะคะแค่เตรียมเอาไว้ก่อน ที่สำคัญที่สุดมีช้อนเล็กที่พันผ้าไว้แล้วอยู่ในตะกร้าด้วย ตะกร้าใบนี้จึงไปไหนไปกันกับลูกตลอดสิบปี แต่ปัจจุบันได้กลายมาเป็นตะกร้าคู่ใจที่เปลี่ยนมาใส่สมุด ปากกา ถือมาโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันฯแทนคะ

 

        หลวงพ่อเจ้าคะ ถ้อยคำที่บอกว่า กว่าสิบล้านนาทีที่แม่เฝ้าทะนุถนอมเลี้ยงดูนั้น มันจริงยิ่งกว่าจริง และอาจจะจริงมากกว่านั้น ในฐานะคนเป็นแม่ขอยืนยันว่าหน่วยที่นับกันเป็นสิบล้านนาทีนั้น มันยังน้อยเกินไปสำหรับความรักความห่วงใยที่แม่มีให้กับลูก

 

        ดังนั้นลูกผู้ชายแมนแมนท่านใดที่ได้อ่านบทความนี้ โปรดหยิบยื่นความปีติใจและตอบแทนบุญคุณผู้เป็นแม่ให้ดีที่สุด และสิ่งที่จะทำให้แม่ได้ชื่นใจที่สุดในตอนนี้คือการได้เห็นลูกชายได้บวชอย่างน้อยหนึ่ง พรรษาจริงๆค่ะ