ขอเชิญมาบวช จะได้รวยไปด้วยกัน

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระบุญชู สนฺติเปกฺโข อายุ 53 ปี ว่าที่พระพี่เลี้ยงประจำศูนย์อบรม วัดราษฎร์นิยมธรรม อำเภอบางพลี จังหวัดสมุทรปราการครับ ตอนอายุ 20 ปี กระผมเคยบวชแล้วประมาณ 4 - 5 พรรษา แต่ไม่มีพระอาจารย์, พระพี่เลี้ยงมาคอยสอน, คอยแนะนำ เหมือนอย่างในโครงการของหลวงพ่อเลยครับ ตอนนั้นถ้าอยากเรียนธรรมะก็ต้องศึกษาจากตำราต่างๆเอาเอง ทำให้ไม่รู้เป้าหมายของการบวชอย่างแท้จริง สุดท้ายจึงลาสิกขาออกไปใช้ชีวิตทางโลก ซึ่งชีวิตของกระผมไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แม้จะขยันทำงานสายตัวแทบขาด ก็แค่พอกินไปวันๆ กระผมทำงานสารพัดตั้งแต่เป็นลูกจ้างในเหมืองแร่ ทำงานหนักมาก ได้ค่าแรงแค่วันละ 50 บาท แต่พอกลับไปทำไร่ทำนาที่บ้านที่จังหวัดพิจิตร ฟ้าดินก็ไม่เป็นใจ ผลผลิตไม่ดี ยิ่งทำยิ่งเจ๊ง ยิ่งขยันกลับยิ่งเป็นหนี้ สุดท้ายจึงเข้าเมืองหลวงมาเป็นลูกน้องทำงานรับเหมาก่อสร้าง เหนื่อยจนแทบจะขาดใจ แต่ก็ต้องอดทนเพื่อปากเพื่อท้อง และฝันว่าจะรวยในสักวันครับ

 

 

 

        มีช่วงหนึ่ง กระผมต้องนั่งรถผ่านวัดพระธรรมกาย แต่ก็ได้แค่ชะเง้อคอมอง พอเห็นวัดมีงานบุญ เห็นคนพากันมาจากทุกสารทิศ กระผมกับเทพธิดาข้างกาย (ภรรยา) ก็อยากมาร่วมงานบุญมาก แต่เถ้าแก่ไม่อนุญาต เขาบอกว่า “ถ้าไปวัดนี้ ไม่ให้ไป แต่ถ้าอยากไปมากก็ลาออกซะ” แต่บุญก็ยังมี เพราะเทพธิดาข้างกายได้ไปรู้จักกับคนที่จัดรถมาวัดในตอนเย็น เธอจึงได้มาฟังธรรมะจากคุณครูไม่ใหญ่ทุกวัน (สมัยนั้นยังไม่มีจานดาวธรรม) แล้วก็มาเล่าให้กระผมฟังด้วย ทำให้ครอบครัวของกระผมมีกำลังใจสู้ชีวิต ซึ่งต่อมากระผมก็ได้มาทำบุญด้วยตนเองครับ

 

        แต่แล้วมรสุมชีวิตก็พัดมาอีกระลอก เมื่อกระผมถูกไล่ออก ชีวิตมันลำบากสุดๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเงินเลยสักบาท ต้องไปขออาศัยคนอื่นอยู่ แต่เราก็คิดว่า “เป็นลูกหลวงพ่อซะอย่าง จะกลัวอะไร นึกถึงบุญเดี๋ยวก็มีทางออกเอง” กระผมจึงตัดสินใจกู้เงินเพื่อซื้ออุปกรณ์ก่อสร้าง ตั้งตัวเป็นเถ้าแก่ ออกหางานด้วยการเดินไปตามบ้าน ถามไปทั่วว่า “ถ้าบ้านไหนมีงานซ่อมหรือจะต่อเติมบ้าน นายช่างบุญชูยินดีให้บริการ” ซึ่งก็ได้งานบ้างไม่ได้บ้าง ทำไปใช้หนี้ไป แต่กระผมก็ยิ้มไปสู้ไปครับ

 

        วันหนึ่ง กระผมดูรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ได้ยินหลวงพ่อประกาศชวนให้มาบวชในรุ่นเจ็ดพันตำบล แม้ตอนนั้นชีวิตของกระผมจะยังลุ่มๆดอนๆ แต่กระผมก็ยึดคำพูดของหลวงพ่อเป็นสำคัญ คือ “ต้องมาบวช มาช่วยกันฟื้นฟูพระพุทธศาสนา” ตอนเข้าโครงการฯวันแรกๆ กระผมเกือบจะทนไม่ไหว เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยถูกอบรมแบบนี้ จะเดินก็ต้องเป็นแถว จะนั่งก็ต้องเป็นแถว แล้วเวลานั่งท่าเทพบุตรทีไรจะปวดขามาก แต่พอแอบนั่งพับเพียบ พระพี่เลี้ยงก็จะสะกิด ลุกก็ลำบาก นั่งก็ลำบาก เจ็บปวดไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย แต่ครั้นจะม้วนเสื่อกลับบ้านก็กลัวจะอายคนอื่นเขาครับ กระผมจึงอดทนพยายามฝึก จนผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ ก็เริ่มลงตัว แล้วยิ่งได้นั่งสมาธิก็ยิ่งทำให้กระผมรักในการบวชมากยิ่งขึ้น

 

 

        วันหนึ่ง กระผมนั่งสมาธิตามเสียงของหลวงพ่อ ตอนแรกก็ฟุ้งไปเรื่อยๆ แต่ก็พยายามทำใจนิ่งๆ สักพักใหญ่ๆจิตมันก็นิ่งได้ ความปวดเมื่อยก็หายไปหมด อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนตัวมันวูบไปเลย จิตมันนิ่ง แล้วก็เห็นองค์พระสีทองขึ้นมาตรงกลางลำตัว องค์ใหญ่เกือบเท่าหน้าตักของกระผม สูงถึงลิ้นปี่ ขยายเต็มตัวกระผมเลยครับ พอมองท่านนิ่งๆ ท่านก็ยิ้มให้กระผมตลอดเวลา ตอนนั้นกระผมมีความสุขมาก เป็นความสุขที่หาอะไรมาเปรียบไม่ได้เลย พอลืมตาแล้วรู้สึกสบายใจได้ทั้งวัน แล้วกระผมก็กลายเป็นคนชอบนั่งสมาธิ ซึ่งถ้าใจนิ่งดีองค์พระก็จะมาให้เห็น และจะเห็นจุดสว่างเท่ากับเมล็ดถั่วเขียวปรากฏอยู่ตรงหน้าเป็นประกายเพชรสวยงาม ทำให้กระผมไม่รู้จักคำว่า “มืด” อีกเลยครับ

 

 

        ตอนนั้น พอบวชครบโครงการฯ กระผมต้องจำใจลาสิกขา เพราะยังติดค้างเรื่องงานรับเหมาอยู่ ซึ่งกระผมก็ได้พบกับอานุภาพบุญบวชเข้าอย่างจัง เพราะมีงานรับเหมามาจ่อคิวไม่ขาดสาย ทำให้งานล้นมือ มีรายได้เข้ามาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เฉลี่ยเดือนละประมาณ 50,000 - 60,000 บาท มีเงินทำบุญกับหลวงพ่อทุกบุญไม่ตกบุญเลย ซึ่งบุญที่ปลื้มสุดๆ คือ กระผมสามารถสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัวได้ถึง 10 องค์ครับ ชีวิตหลังจากบวชแล้ว มันดีกว่าชีวิตก่อนบวชอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้น พอหลวงพ่อประกาศว่าจะมีการบวชพระในโครงการหนึ่งแสนรูป รุ่นที่1 แต่ยังขาดพระพี่เลี้ยง กระผมก็รีบมาบวชเป็นพระพี่เลี้ยงทันทีเลยครับ แม้ตอนนั้นกระผมยังบวชตลอดไปไม่ได้ เพราะติดภารกิจ แต่ถ้าได้ยินหลวงพ่อประกาศชวนบวชทีไร เป็นต้องรีบมาสมัครทุกที จนมาถึงโครงการแสนรุ่นที่ 3 กระผมก็รีบไปบอกเทพธิดาข้างกายว่า “หลวงพ่อประกาศชวนอีกแล้ว พี่ต้องไปบวชแล้วนะ”

 

        พอหลวงพ่อบอกให้อยู่เป็นพระพี่เลี้ยง รุ่นเข้าพรรษา กระผมก็อยู่ต่อ แล้วตอนนี้กระผมก็คิดว่าจะบวชไปวันต่อวัน จะบวชไปให้นานที่สุด จะสวมหัวใจพระพี่ชายเป็นพระพี่เลี้ยงที่แสนดี จะทำตามที่หลวงพ่อสอนทุกอย่างครับ กระผมขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง ที่ทำให้ชีวิตของกระผมดีขึ้น หลวงพ่อทราบไหมครับว่าในสายตาของกระผม หลวงพ่อเป็นพระที่ดูน่าเคารพเลื่อมใสมาก เวลาหลวงพ่อเดิน ดูสง่างาม ทำให้กระผมอยากเดินตามรอยเท้าของหลวงพ่อ ซึ่งกระผมภูมิใจมากที่ได้มาเป็นลูกของหลวงพ่อ

 

        สุดท้ายนี้ กระผมขอให้หลวงพ่อมีสุขภาพแข็งแรง มีอายุขัยยืนยาว อยู่เป็นผู้นำในการสร้างบารมีอย่างนี้ไปจนชั่วลูกชั่วหลานเลยนะครับ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระบุญชู สนฺติเปกฺโข