กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระธรรมทายาท ธวัช ชุติปญฺโญ อายุ 28-ปี ตัวแทนพระธรรมทายาทจากศูนย์อบรมวัดกก เขตบางขุนเทียน กรุงเทพมหานครครับ แต่ตอนนี้ กระผมมาอบรมการปฏิบัติธรรมพิเศษ อยู่ที่ศูนย์อบรมวัดพระธรรมกาย ระเบียงสอง อยู่ใกล้ๆหลวงพ่อแค่นี้เองครับ ตอนเป็นฆราวาส กระผมเป็นครูสอนวิชาศิลปะ สอนทั้งชั้นม.ต้น และม.ปลาย กระผมมีชีวิตแบบคนธรรมดาทั่วไป คือ ตอนเช้าไปทำงานตกเย็นกลับบ้าน ดื่มเหล้าเข้าสังคมบ้าง โดยไม่คิดว่าจะบาปอะไร เพราะแค่ดื่มนิดๆหน่อยๆเองครับ กระผมใช้ชีวิตให้ผ่านไปวันๆ จนกระผมเองก็สงสัยว่า จริงๆแล้วมนุษย์เกิดมาทำไมกันแน่ แต่ก็เป็นความสงสัยที่ไม่เคยได้รับคำตอบเลยครับ

 

 

 

        วันหนึ่ง กระผมไปทำบุญกับโยมแม่ที่วัดใกล้บ้าน ก็เหลือบไปเห็นป้ายโครงการบวชพระหนึ่งแสนรูป โยมแม่ก็ถามกระผมว่า “พร้อมจะบวชให้แม่หรือยัง”-กระผมตอบท่านไปทันทีว่า “ผมพร้อมเสมอครับ”-แล้วกระผมก็โทรศัพท์ไปติดต่อขอสมัครบวชในวันนั้นเลยครับ กระผมพกความตั้งใจมาบวชในโครงการนี้ร้อยเปอร์เซ็นต์เต็ม พอได้ยินหลวงพ่อบอกว่า ต้องบวชให้ได้สองชั้น ตอนแรกก็ไม่ค่อยเข้าใจ แต่กระผมคิดว่า เราจะต้องทำให้ดีที่สุด บวชให้โยมพ่อ-โยมแม่ได้บุญมากที่สุด จะไม่ทำให้ศรัทธาของญาติโยมต้องเสียเปล่าครับ

 

        โครงการนี้สอนดีทุกอย่าง ทำให้กระผมกลายเป็นคนมีระเบียบวินัย รู้จักธรรมะมากขึ้น และได้ฝึกนั่งสมาธิเยอะมากครับ ตอนแรกกระผมนั่งไม่ได้เลย นั่งไปยี่สิบนาทีก็ต้องลุก บางครั้งก็ต้องเลิกก่อนเวลาเพราะมันเมื่อยมาก แต่พระอาจารย์จะคอยให้กำลังใจอยู่เสมอ ท่านบอกว่า “ต้องอดทน ถ้าอยากพบสิ่งมหัศจรรย์ คือ ดวงแก้ว-องค์พระ ก็ต้องนั่งมากๆ”-ทีแรกกระผมไม่ค่อยเชื่อ กระผมคิดว่าเราจะเห็นได้อย่างไร เราไม่ใช่พระพุทธเจ้า แต่กระผมก็สังเกตนะครับว่าพระอาจารย์นั่งได้นานมาก กระผมก็อยากทำได้อย่างนั้นบ้าง แล้วท่านก็สอนให้กระผมนึกถึงศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ด

 

        กระผมเริ่มลงมือทำอย่างตั้งใจ โดยก่อนนั่งกระผมจะอธิษฐานว่า “ขอให้กระผมได้เห็นอะไรก็ได้ที่เกิดจากการนั่งสมาธิ”-แล้วก็หลับตาเบาๆ ทำหน้าอมยิ้มเล็กน้อย นึกถึงจุดกลางกาย และภาวนาสัมมาอะระหังไปเรื่อยๆ ปลดปล่อยความคิดทุกอย่าง นั่งไปนานๆก็รู้สึกเหมือนกำลังนั่งอยู่กลางอากาศที่โปร่งใส แล้วในช่วงที่นิ่งๆกระผมก็เห็นเหมือนมีใครคนหนึ่งใส่ชุดขาวนั่งสมาธิอยู่ พอเล็งเข้าไปใกล้ๆก็เห็นชัดเลยว่าเป็นตัวกระผมเอง ตอนนั้นขนลุกซู่ไปหมด แต่พอสักพักภาพก็เลือน กระผมคิดว่ากระผมนั่งไปแป๊บเดียว แต่พอมองนาฬิกาปรากฏว่าผ่านไปสองชั่วโมงครับ วันนั้นเป็นครั้งแรกที่กระผมไม่รู้สึกปวดเมื่อยเลย ตัวมันเบา สบายสบาย อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเลยครับ

 

 

        วันต่อมาก็นั่งสมาธิแบบเดิม พอใจนิ่งแล้ว อยู่ๆก็เห็นดวงแก้วมาในศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ด แล้วใจของกระผมก็เหมือนจะจดจ่อแต่ตรงนั้น ไม่วอกแวก ดวงแก้วมีลักษณะเป็นทรงกลม ดวงเล็กกว่าศีรษะของกระผมนิดหน่อยครับ มีความสว่างเหมือนมีไฟอยู่ข้างใน แล้วก็ใสมาก ใสยิ่งกว่าน้ำใสๆ เป็นภาพชัดเจนราวเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ ตอนนั้นกระผมปลื้มมาก พอลืมตาแล้ว กระผมรู้สึกว่าหน้าตาของกระผมจะเปลี่ยนไป กระผมดูแจ่มใสเบิกบาน ยิ้มได้คนเดียว เพราะมีความสุขครับ ตั้งแต่นั้นมา กระผมก็ชอบนั่งสมาธิมาก จะหมั่นตั้งสติไว้ตรงศูนย์กลางกาย แล้วจะรู้สึกว่ามีดวงแก้วอยู่ในตัวเราตลอด บางครั้งดวงแก้วก็จะใหญ่มาก ใหญ่จนกระผมเข้าไปนั่งอยู่ข้างในได้ด้วยครับ

 

 

        เมื่อไม่นานนี้ ในขณะที่กระผมกำลังนั่งสมาธิ อยู่ๆดวงแก้วก็มาลอยอยู่ตรงหน้า แต่กระผมก็ทำใจว่างๆไม่คิดอะไร สักพักดวงแก้วก็เปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นพระสีเงินองค์เล็กๆ ต่อมาก็เป็นสีทองแล้วก็เป็นสีใสๆ ตอนนั้นมีแต่ความสงบ ยิ่งนิ่งเท่าไหร่ องค์พระก็จะใสมากขึ้นเท่านั้น แล้วตัวกระผมก็เบามาก เหมือนไม่มีตับไตไส้พุง ไม่มีอะไรเลย กระผมรู้สึกเหมือนตัวลอยขึ้นจากพื้น แล้วองค์พระก็ใหญ่ขึ้นด้วย ท่านใหญ่มากจนประมาณไม่ถูก อยู่ดีๆกระผมก็เข้าไปนั่งอยู่ในตัวท่านครับ ทีแรกก็ตื่นเต้นนิดหน่อย ไม่รู้ว่าเข้าไปนั่งอยู่อย่างนั้นได้อย่างไร คล้ายๆเราเข้าไปอยู่ในอุโมงค์เลยครับ ตอนนี้ กระผมสามารถตอบตัวเองได้เต็มหัวใจว่า ดวงแก้วและองค์พระภายในมีจริง แม้เราจะเป็นคนธรรมดา ถ้าได้นั่งสมาธิก็เข้าถึงได้ครับ แล้วเวลาโยมแม่มาเยี่ยม กระผมก็จะเล่าให้ท่านฟัง ท่านก็สาธุใหญ่เลย กระผมเห็นท่านน้ำตาคลอๆแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข กระผมว่าท่านคงดีใจมากที่กระผมบวชให้ท่านครับ

 

 

        สุดท้ายนี้ กระผมขอให้หลวงพ่อหายป่วยไวๆ แม้กระผมเพิ่งจะรู้จักหลวงพ่อ แต่กระผมก็รักและเคารพหลวงพ่อมาก หลวงพ่อทำให้กระผมได้รู้ในสิ่งที่มนุษย์ควรรู้ ได้รู้จัก 072-ซึ่งมีความสำคัญมาก และกระผมก็มีความใฝ่ฝันว่า อยากจะได้พบได้คุยกับหลวงพ่อแบบใกล้ๆสักครั้งนะครับ และถ้าบุญพาวาสนาส่ง ไม่มีเรื่องอะไรติดขัด ใจลึกๆกระผมก็อยากบวชไปนานๆครับ

 

 

พระธรรมทายาท ธวัช ชุติปญฺโญ