ชีวิตสมณะของพระปิยรัตนะ

ชีวิตสมณะ

พระปิยรัตนะ (ประเทศศรีลังกา)

กระผม พระปิยรัตนะ อายุ 32ปี เป็นพระภิกษุชาวศรีลังกา ปัจจุบันกำลังเรียนระดับปริญญาเอกอยู่ในประเทศไทย และรับบุญเป็นผู้ประสานงานองค์กรพุทธระหว่างศรีลังกาและไทย และเป็นอนุกรรมการฝ่ายการศึกษาของ WBSY จนเมื่อปี พ.ศ.2546 คุณหมอสุวัฒน์ ได้พาผมมาวัดพระธรรมกายครั้งแรก

ผมบวชตั้งแต่อายุ 12ขวบ เนื่องจากโยมพ่อ โยมแม่ พาไปวัดบ่อยๆและได้เรียนธรรมศึกษา ทุกวันอาทิตย์ ผมจึงรู้สึกคุ้นเคยเมื่อได้เห็นพระ คุ้นเคยกับวัด จนกระทั่งอยากบวชพระ อยากสัมผัสกับผ้ากาสาวพัสตร์ รวมถึงลุงของผมท่านก็บวชเป็นพระด้วยครับ

จนกระทั่งวันหนึ่งแม่ก็ถามว่า “อยากบวชกับลุง หรือไม่” ผมจึงตอบว่า “ใช่ ผมอยากบวช” นับแต่นั้น ความฝันที่จะได้สัมผัสกับผ้ากาสาวพัสตร์ของผมก็ประสบความสำเร็จในขั้นต้น คือ การได้บวชเป็นสามเณร ช่วงที่เป็นสามเณรก่อนจะบวชเป็นพระ ถือเป็นเวลาวัดใจของผู้ที่ต้องการจะบวช ต้องผ่านการฝึกตัวที่เข้มข้นมากๆ ผมต้องท่องจำบทพระสูตร เหมือน 12ตำนานในประเทศไทยและพระวินัย เช่น เสขิยวัตร 75ข้อ ศีลสามเณร 10ข้อ

รวมถึงกิจวัตรกิจกรรมที่เคร่งครัด ตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่ง เพื่อสวดมนต์ทำวัตรเช้า สายๆก็คัดลอกอักษรสันสกฤต และรับบุญในวัด เช่น กวาดลานวัด และ จัดเตรียมถวายข้าวพระพุทธ จัดเตรียมเสนาสนะที่พระฉัน เมื่อพระฉันเสร็จเรียบร้อย ต้องล้างภาชนะต่างๆ จานชามทั้งหมด

ช่วงบ่าย ศึกษาตำรา บาลี-สันสกฤต หลังจากนั้นต้องทำความสะอาดรอบต้นโพธิ์และพื้นบริเวณวัด เวลา 18.00น. สวดมนต์ทำวัตรเย็น ท่องบทสวดมนต์บาลี ซึ่งห้ามผิด ถ้าท่องผิดต้องท่องซ้ำ คำละ 20-30ครั้ง เวลา 21.00น. ทางวัดจะปิดไฟเพื่อประหยัดไฟ ต้องจำวัดเวลานั้น และที่นอนก็มีแค่เสื่อผืน หมอนใบและผ้าห่มหนึ่งผืน

ตอนนั้น บางทีผมเกือบจะถอดใจ อยากจะกลับบ้าน แต่ถ้ากลับไป พ่อแม่จะเสียใจ เพราะจะเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ไปถึงครอบครัวด้วย พอย่างอายุ 20ปี ก็ถึงวันที่รอคอย คือ วันที่จะได้บวชเป็นพระภิกษุ ซึ่งจะนิมนต์พระประมาณ 20รูป จากวัดอื่นๆมาร่วมเป็นสักขีพยาน ซึ่งถือว่าเป็นพิธีกรรมที่ยิ่งใหญ่ทั้งวัน ที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ ทุกคนในชนบทก็จะมารวมกันที่วัด ญาติพี่น้องเมื่อทราบข่าว ต่างก็มากันที่วัดด้วย

ช่วงเช้าจะโกนผมและคิ้ว ได้พบกับพ่อแม่ญาติพี่น้อง ในตอนนี้ก็จะมีการถ่ายรูปกับครอบครัว และนี่เป็นภาพถ่ายภาพสุดท้ายที่จะได้ถ่ายกับครอบครัว นับจากนี้จะมีเพียงผ้ากาสาวพัสตร์ เป็นเครื่องถือครอง เป็นผ้าสีสุดท้ายของชีวิต

ผมเคยไปวัดปากน้ำเมื่อ 3ปีที่แล้ว และมีสาธุชนคนหนึ่งที่วัดปากน้ำ ได้เอาหนังสือสอนวิธีการฝึกสมาธิเพื่อเข้าถึงพระธรรมกาย ซึ่งเป็นฉบับที่แปลเป็นภาษาอังกฤษ เมื่ออ่านแล้ว ผมรู้สึกว่าเป็นวิธีที่ไม่ยากในการปฏิบัติ อธิบายได้ชัดเจน โดยปกติทั่วไป หนังสือที่สอนแนวปฏิบัติจะสอนยากและซับซ้อน เพราะว่าในหนังสือได้อธิบายหนทางที่จะนำไปสู่ผลที่จะได้รับ มีมรรค4 ผล4 และนิพพาน1 เมื่อผมอ่านจบ ผมก็ได้แปลเป็นภาษาสิงหลได้ครึ่งเล่มแล้วครับ

ในอนาคตผมตั้งใจที่จะกลับไปเผยแผ่ และสอนในมหาวิทยาลัยที่ศรีลังกา ตอนนี้ยังไม่มีคณะวิชาที่สอนเรื่องสมาธิ ผมมีความตั้งใจที่จะริเริ่มการสอนวิชาสมาธิในประเทศศรีลังกา ซึ่งผมเคยปรึกษากับอธิการบดีมหาลัยศรีลังกามาก่อน แล้วผมยังได้เคยพาอธิการบดีท่านนี้มาพบกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อด้วยครับ

ตอนนี้ ในศรีลังกาเน้นการเรียนจากตำรา ซึ่งในการศึกษาของพระสงฆ์ถือว่าได้ศึกษาแค่ในส่วนคันถธุระ ผมอยากผลักดันให้พระสงฆ์ได้ปฏิบัติวิปัสสนาธุระด้วย เพราะสมาธิมีความจำเป็นอย่างยิ่งสำหรับชีวิตนักบวช ทำให้มีความเข้าใจอย่างถ่องแท้ในธรรมะมากยิ่งขึ้น

ตอนที่สมเด็จพระสังฆราช นิกายสยามวงศ์ ได้เสด็จมาเมืองไทยและได้มาเยี่ยมพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่วัดพระธรรมกาย เมื่อเดือนมีนาคม พ.ศ.2547 ผมได้มาเป็นล่ามให้ด้วยครับ ตอนที่ผมได้เห็นพระเดชพระคุณหลวงพ่อครั้งแรก ผมประทับใจรอยยิ้มของพระเดชพระคุณหลวงพ่อมากครับ พระเดชพระคุณหลวงพ่อมีรอยยิ้มบนใบหน้าตลอดเวลา หากผู้ใดได้เข้าถึงความสุขภายในแล้ว รอยยิ้มก็จะแย้มปรากฏออกมาภายนอก ซึ่งพระเดชพระคุณหลวงพ่อเป็นบุคคลที่เข้าถึงความสุขภายในแล้ว พระเดชพระคุณหลวงพ่อดูผ่องใส สดใสสว่าง และมีปัญญามาก (bright and wise)

ผมประทับใจในกิจกรรมต่างๆที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อได้ทำ โดยเฉพาะเรื่องการสอบปัญหาธรรมะทางก้าวหน้า ผมคิดว่าเป็นโปรแกรมที่ดีมาก ถ้าหากว่าทั่วโลกสามารถเข้าสอบในกิจกรรมนี้ คนจำนวนมากไม่ว่าจะนับถือศาสนาใด จะมีความเข้าใจเกี่ยวกับศาสนาพุทธได้ง่ายขึ้น และจะได้นำความรู้ที่ดีไปปฏิบัติ

ในฐานะที่ผมมีโอกาสได้ทำงานด้านการศึกษา การสอบครั้งนี้ ผมอยากให้ทุกคนมีส่วนร่วม ไม่ว่าจะเป็นชาวพุทธหรือเพื่อนต่างศาสนา ผมคิดว่าพระเดชพระคุณหลวงพ่อนี่ล่ะ คือ บุคคลที่สามารถทำให้ชาวพุทธมารวมกันได้มากๆในวันหนึ่ง และความรู้ด้านมงคลสูตรสามารถเข้าไปในใจในคนที่แม้จะไม่ใช่ชาวพุทธได้ เพราะเป็นความรู้สากล และชาวศรีลังกาก็เป็นชาวพุทธที่สามารถท่องมงคลสูตรได้อย่างคล่องแคล่ว ตั้งแต่เยาว์วัยอีกด้วย

ผมคิดว่าประเทศหลักๆที่เป็นชาวพุทธ ควรจะรวมกันและช่วยเหลือประเทศชาวพุทธด้วยกันก่อน ในบางประเทศที่พุทธศาสนารุ่งเรืองมาก่อน ชาวพุทธกลับกลายเป็นชนกลุ่มน้อย

ผมขอขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อ วัดพระธรรมกาย และพระภิกษุสงฆ์ทุกรูปในวัด รวมทั้งอุบาสก อุบาสิกา ญาติโยมทุกท่านที่ได้ทุ่มเทในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา ด้วยอำนาจของพระรัตนตรัย และผลแห่งกุศลกรรมที่ได้ตั้งใจกระทำไว้ดีแล้ว ขอให้ทุกท่านสามารถเข้าถึงหนทางแห่งการรู้แจ้งได้ครับ