ตัดสินใจบวชทันที เมื่อได้เจอเทวทูต

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับ

 

        กระผม พระปัญญา คณาธาโร อายุ 37 ปี บวชในรุ่นแสนแรก 49 วัน เมื่อปี พ.ศ.2553 ณ ศูนย์อบรมวัดยางโองบน จังหวัดตาก และปัจจุบันยังรับบุญเป็นหัวหน้าศูนย์ด้วยครับ ก่อนเข้าวัดกระผมก็ใช้ชีวิตไปตามกระแสเหมือนคนทั่วไป กล่าวคือ ตอนเช้าไปทำงาน ตกเย็นดื่มเหล้าเฮฮากับเพื่อนฝูงไปวันๆ แถมงานที่ทำตอนนั้น ยังเป็นพนักงานท่าเรือ ตำแหน่งรับส่งสินค้าทางเรือ บางครั้งยังมีหน้าที่ติดแสตมป์ภาษีอากรสุราอีกต่างหาก ในใจตอนนั้นคิดแต่เพียงว่า “บุญบาปหน้าตาเป็นอย่างไรไม่รู้จัก แต่ ง. เงิน ทั้งได้เห็นและได้จับเลยครับ” กระผมจึงใช้ชีวิตแบบแฮปปี้หลั่นล้าเรื่อยมา

 

 

 

        จนกระทั่งปี พ.ศ.2551 กระผมก็เริ่มหลั่นล้าไม่ออกแล้วครับ เมื่อภรรยาของกระผมเริ่มมีอาการป่วย หลังจากไปหาหมอที่โรงพยาบาล ก็พบว่าเป็นมะเร็งในลำไส้ ภรรยาของกระผมต้องทนทุกขเวทนากับอาการป่วย ทั้งหน้ามืด ท้องเสีย และปวดหัวอย่างหนัก แล้วต้นเดือนสิงหาคม พ.ศ.2552 อาการของเธอก็ทรุดหนัก ทานอะไรไม่ได้เลย แถมยังมีอาการแทรกซ้อน คือ มีเม็ดเลือดน้อย ตับและปอดถูกเชื้อไวรัสทำลาย ทำให้อ่อนเพลีย ไม่มีแรง และปวดท้องอย่างหนัก จนวันหนึ่งภรรยาก็เอ่ยปากกับกระผมด้วยเสียงที่อ่อนแรงว่า อยากย้ายไปรักษาที่โรงพยาบาลอื่น เพราะเธอเห็นยมบาลตัวดำเมี่ยมนุ่งผ้าเตี่ยวสีแดงหลายนายยืนล้อมรอบเตียงของเธอ แต่ยังไม่ทันย้ายเลยครับ เธอก็มาจากไปอย่างทุกข์ทรมาน ดิ้นทุรนทุรายจนกระทั่งหมดลมหายใจไปต่อหน้าต่อตากระผมนั่นเอง

 

        เวลานั้น กระผมเสียใจมากกับการพลัดพรากจากคนที่เรารัก รวมถึงความตายที่มาให้กระผมเห็นแบบจะๆ ซึ่งการได้พบกับเทวทูตในครั้งนั้นเองที่เป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของกระผม ทำให้ผู้ชายหลั่นล้าคนหนึ่งซึ่งใช้ชีวิตไปวันๆ เกิดความเบื่อหน่ายในสังสารวัฏที่ไม่สามารถยึดเอาสิ่งใดเป็นแก่นสารได้เลย ดังนั้น เมื่อพระอัมนัส ปิยรตโน มาชวนให้ไปบวชในโครงการแสนรูป กระผมจึงตอบตกลงโดยไม่ลังเลทันทีครับ เพราะอยากส่งผลบุญนี้ไปให้ภรรยา เพื่อให้เธอไปสู่สุคติ และช่วยให้แม่ที่กำลังป่วยด้วยโรคเบาหวาน ความดัน และไต มีอาการดีขึ้นด้วยครับ

 

        เมื่อได้เข้ามาบวช ได้ฟังคำสอนของพระอาจารย์ก็ยิ่งทำให้กระผมมีความรู้และเข้าใจธรรมะอย่างถูกต้อง และทำให้รู้ว่าการเป็นผู้สนับสนุนหรือส่งเสริมการผลิตน้ำเมานั้น เมื่อตายไปก็ต้องตกนรกขุมที่ห้า ไม่ต่างจากการเป็นผู้ผลิตน้ำเมาเลย แต่ถ้าใครทั้งร่วมส่งเสริมและดื่มด้วยอย่างกระผม ก็คงต้องไปใช้กรรมในนรกแบบทวีคูณอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อทราบดังนี้แล้ว กระผมก็ขนลุกซู่เลยครับ เพราะกลัวตกนรกเป็นอย่างมาก กระผมจึงตั้งจิตว่าจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับน้ำเมารวมถึงการทำบาปทุกชนิดอีกเลย

 

 

        จนเมื่อวันที่ 22 เมษายน พ.ศ.2554 ซึ่งตรงกับวันคล้ายวันเกิดของหลวงพ่อ กระผมได้เดินทางจากศูนย์อบรมฯมาร่วมงานบุญที่วัดพระธรรมกาย เมื่อกระผมได้เห็นหลวงพ่อ กระผมก็มีความปลาบปลื้มใจมาก แล้วในวันนั้นเองเมื่อหลวงพ่อนำนั่งสมาธิ ขณะที่ใจของกระผมนิ่ง กระผมก็นึกเห็นดวงแก้วที่ศูนย์กลางกาย หลังจากนั้นกระผมก็เห็นแสงเป็นดวงเล็กๆเกิดขึ้น แล้วแผ่ขยายเป็นแสงสว่างจ้า ในตอนนั้นกระผมมีความปลื้มปีติและมีความสุขมากเลยครับ กระผมมีความภูมิใจมากที่ได้มาพบเส้นทางนี้ และได้มาบวชเป็นพระในโครงการนี้ เพราะกระผมได้อะไรมากกว่าที่คิดไว้มาก อีกทั้งยังได้มาเป็นลูกหลวงพ่อ ได้ร่วมสร้างบารมีในกองทัพธรรมที่มีหลวงพ่อเป็นผู้นำขบวนครับ

 

        หลังจากที่กระผมบวชได้ไม่ถึงเดือน โยมแม่ของกระผมก็มีสุขภาพกายและใจแข็งแรงขึ้น ส่วนตัวกระผมเองนั้นไม่ต้องพูดถึง “กระผมสุขยิ่งกว่าสุข” เพราะกระผมรู้ว่าได้เดินมาถูกทางแล้ว ยิ่งได้เห็นหลวงพ่อและพระสงฆ์ รวมทั้งอุบาสก อุบาสิกา ช่วยกันกอบกู้พระพุทธศาสนา เพื่อนำสันติสุขคืนสู่มวลมนุษยชาติ อย่างไม่นึกถึงความยากลำบากของตนเอง ก็ทำให้กระผมมีความชื่นชมยินดีมาก และกระผมก็ยึดเอาหลวงพ่อเป็นต้นบุญต้นแบบ เพราะจะทำให้กระผมมีแบบอย่างและกำลังใจที่ดี ที่จะนำไปใช้ในการช่วยพัฒนาวัดร้างเป็นวัดรุ่ง จนปัจจุบันแต่ละศูนย์อบรมฯที่กระผมดูแลอยู่ก็มีพระเพิ่มขึ้น และชาวบ้านเข้าวัดใส่บาตรสวดมนต์ฟังธรรม เกิดกระแสตื่นตัวผิดกับเมื่อก่อนครับ

 

        สุดท้ายนี้ กระผมขอย้ำอีกครั้งว่า “กระผมขอบวชต่อไปเรื่อยๆครับ”