ตอบแทนโยมแม่ด้วยดวงใจที่ใสสว่าง

 

        กระผม พระสุรศักดิ์ กุสลญาโณ อายุ 35 ปี ปัจจุบันรับบุญเป็นพระพี่เลี้ยงประจำศูนย์อบรมวัดจิกรากข่า อำเภอดอนเจดีย์ จังหวัดสุพรรณบุรี ย้อนไปในสมัยวัยรุ่น กระผมใช้ชีวิตตามแบบลูกผู้ชายยอดแย่ครับ ทำตัวเหลวไหลสารพัดรูปแบบ ทั้งดื่ม ทั้งสูบ และเสพยา แถมยังทำเรื่องผิดกฎหมาย ทำให้ถูกจับเข้าโรงเรียนประจำ ถูกดัดนิสัยอยู่หลายเดือน(ต้องโทษจำคุกที่สถานกักขังกลาง คลอง 6 ธัญบุรี) สมัยนั้นวัดพระธรรมกายเคยบริจาคข้าวมาเลี้ยงพวกกระผมด้วย กระผมก็เป็นตัวแทนนั่งรถมาเอาข้าวที่วัด ทำให้มีโอกาสได้พบกับคุณยายอาจารย์ ท่านคุยกับกระผมด้วยนะครับ ท่านบอกว่า “มาเอาข้าววัดไปกิน ต่อไปต้องมาตอบแทนคุณวัดนะ” กระผมก็ฟังไปอย่างนั้น ไม่ได้คิดที่จะทำตามที่ท่านบอกเลย แต่คำพูดของท่านยังก้องอยู่ในหูของกระผมจนถึงทุกวันนี้ครับ พออายุ 21 ปี กระผมบวช 2 พรรษา แต่พระวินัย คือ อะไร พระพุทธเจ้าสอนอะไร ก็จำแทบไม่ได้ และไม่เคยรู้จักคำว่า “พระแท้” เลย พอสึกออกมาก็ยังทำตัวแบบเดิม และถึงกระผมจะไม่ได้หล่อขั้นเทพ แต่กระผมมีเมียน้อยพร้อมกันทีเดียว 3 คนครับ

 

 

 

        มีหลวงตารูปหนึ่งท่านดีกับกระผมมาก คอยสอนเรื่องดีๆให้กระผมเสมอ แต่บอกตามตรงครับว่า ตอนนั้นในหัวมันมีแต่เรื่องแย่ๆ ไม่มีช่องว่างสำหรับเรื่องดีๆเลย แต่หลวงตาก็พยายามชวนให้กระผมบวชในโครงการเจ็ดพันตำบล ตอนนั้นได้เข้าอบรม แต่เป็นนาคได้ไม่กี่วัน จิตใจมันสับสนวุ่นวาย ยังไม่ทันบวชก็ลาโครงการไปก่อน พอมีโครงการบวชแสนรูป รุ่นที่ 1, รุ่นที่ 2 กระผมก็มาอบรมทั้ง 2 โครงการ แต่ก็แพ้ใจตัวเอง เป็นนาคธรรมทายาทได้ไม่กี่วันก็ม้วนเสื่อกลับบ้าน แต่ก็ทำให้กระผมรู้จักดีเอ็มซี ดูไปดูมาก็เกิดอาการ “กลัวเวรกรรมจะตามทัน” จึงเลิกทำเรื่องผิดกฎหมาย และตื่นมาใส่บาตรทุกวัน แต่ก็ยังเลิกดื่มเหล้าไม่ได้สักที

 

        เมื่อกระผมได้ฟังหลวงพ่อสอนผ่านทางดีเอ็มซีว่า “ดื่มเหล้าไม่ดีตกนรก” กระผมก็จะวางแก้วเหล้าหันไปกินข้าวแทนครับ พอวันไหนหลวงพ่อไม่พูดเรื่องเหล้า กระผมก็จะซดเหล้าต่อ ตอนนั้นรู้สึกผิดนะครับ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็เลิกไม่ได้ เพราะกระผมดื่มเหล้าต่างน้ำไปแล้ว สุดท้ายก็ป่วยหนักต้องเข้าโรงพยาบาล ทำให้โยมแม่ต้องเสียน้ำตาร้องไห้ เพราะสภาพของกระผมดูแย่มาก ตอนนั้นท่านเองก็ไม่ค่อยสบายแต่ยังมาคอยดูแลกระผมทุกอย่าง ทำให้กระผมรู้สึกผิด อยากเลิกเหล้า อยากทำสิ่งดีๆตอบแทนโยมแม่ และสิ่งที่คิดได้คือ “กระผมจะบวช”

 

        บ้านของกระผมเป็นร้านขายก๋วยเตี๋ยว พอมีโครงการบวชของวัดพระธรรมกายทีไร ป้าทรง (ผู้นำบุญแถวบ้าน) มักจะชอบเอาโปสเตอร์มาติดจนเต็มร้านของกระผม กระผมจึงบอกกับป้าทรงว่า “ถ้ามีการบวชพระเมื่อไหร่ ให้ช่วยมารับผมไปเข้าโครงการด้วยนะ” ป้าทรงก็บอกว่า “ให้เตรียมตัวได้เลย เดี๋ยวเดือนหน้าจะมารับ” กระผมจึงได้มาบวชในโครงการ 1 แสนรูป รุ่นที่ 3 ที่ศูนย์อบรมวัดกร่างสามยอด จังหวัดสุพรรณบุรีครับ

 

        พอเข้าโครงการแล้ว กระผมก็หักดิบ เลิกเหล้า เอาบุหรี่มวนสุดท้ายออกมาขยี้ทิ้งต่อหน้าพระอาจารย์ และตั้งใจว่า “คราวนี้เป็นไงเป็นกัน เพื่อแม่ เราจะต้องบวชให้ได้” กระผมตั้งใจฝึกฝนตนเองทุกอย่าง ทั้งอดทน ข่มใจ เลิกคิดเรื่องทางโลก อยู่ในระเบียบวินัย กระผมโชคดีมากที่มีพระอาจารย์ที่แสนดีคอยให้กำลังใจ ทำให้กระผมเริ่มคุ้นเคยกับความดี ทำให้กระผมอยากเป็นพระแท้ อยากบวชสองชั้นตามที่หลวงพ่อสอนครับ

 

 

        วันหนึ่งได้มาวัดพระธรรมกาย และได้เข้าไปนั่งสมาธิในวิหารพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ  กระผมอธิษฐานจิตขอให้พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯช่วยให้กระผมเห็นดวงแก้ว พอหลับตา ลองนึกถึงดวงแก้ว นึกไปเรื่อยๆใจมันก็นิ่ง แล้วก็มีแสงสว่างยิบๆเหมือนแสงหิ่งห้อยเกิดขึ้น ไม่นานก็มีดวงแก้วเล็กๆมาลอยอยู่ตรงหน้า พอนึกให้มาอยู่ในท้องก็ทำได้ ดวงแก้วที่กระผมเห็นเป็นดวงกลมๆ ทั้งใส ทั้งสว่าง มีขนาดใหญ่กว่ากำมือนิดหน่อย กระผมเห็นดวงแก้วทุกครั้งที่นั่งสมาธิ จนเกือบจบโครงการ ดวงแก้วก็กลายเป็นองค์พระแก้วใส มีขนาดเท่ากับฝ่ามือของกระผม เวลามององค์พระตัวจะเบาสบายไม่ปวดไม่เมื่อย จิตใจมันชุ่มชื่น เบิกบาน มีความสุขมากเลยครับ พอลืมตาแล้วองค์พระก็ยังอยู่ ไม่ว่าจะนั่ง นอน ยืน เดิน หรือคุยกับใคร ท่านก็อยู่กับกระผมเสมอ ทำให้กระผมปลื้มจนขนลุก ขณะรับบุญเป็นพระพี่เลี้ยง องค์พระก็ยังอยู่ บางทีท่านก็ขยายใหญ่ได้ด้วยนะครับ

 

 

        พอจบโครงการบวชพระแสนรูป รุ่นที่ 3 กระผมก็อยากบวชต่อ อยากช่วยหลวงพ่อเผยแผ่พระพุทธศาสนา กระผมได้ไปเทศน์สอนเด็กดีวีสตาร์ เพราะพระอาจารย์บอกว่าชีวิตของกระผมจะเป็นตัวอย่างให้กับเด็กๆได้ ต่อมาก็ได้รับบุญเป็นพระพี่เลี้ยง นอกจากกระผมจะภูมิใจที่ได้ทำหน้าที่พระพี่เลี้ยงแล้ว กระผมยังได้ทำหน้าที่พระลูกชายกับโยมแม่ด้วยครับ แต่ก่อนโยมแม่ติดยาดองมาก ตื่นเช้าก็ต้องดื่ม ตอนบ่ายก็ดื่ม พอตกเย็นก็เมายาดอง เป็นอย่างนี้เกือบทุกวัน จนกระทั่งกระผมบวช พอกลับไปเยี่ยมท่าน เอาบุญไปฝากท่าน คุยธรรมะให้ท่านฟัง สอนให้ท่านอธิษฐานจิต และนำท่านนั่งสมาธิ ตอนนี้โยมแม่เลิกดื่มยาดองแล้วครับ เดี๋ยวนี้หน้าตาอิ่มเอิบ สุขภาพแข็งแรงขึ้น แถมยังชอบทำบุญมากขึ้นด้วย เวลาท่านเห็นกระผมไปเยี่ยมทีไร ท่านปลื้มใจจนร้องไห้ทุกครั้ง ท่านบอกว่า “ชีวิตนี้มีความสุขที่สุดที่มีพระลูกชาย” คนข้างบ้านก็บอกกระผมว่าโยมแม่คุยเรื่องพระลูกชายได้ทุกวัน ชมพระลูกชายของตัวเองตลอดว่าเทศน์ดีเทศน์เก่ง

 

        หลวงพ่อครับ กระผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่สุดในโลกที่ได้มาบวชในโครงการของหลวงพ่อ กระผมมักจะท่องว่า “เรา คือ ทหารกล้าแห่งกองทัพธรรม เราจะยืนหยัดคู่พระพุทธศาสนา” กระผมท่องประโยคนี้ตั้งแต่เริ่มออกเดินธุดงค์ จนมารับบุญ และวันนี้ก็ยังท่องอยู่ พอหลวงพ่อบอกว่า “อยู่ไปนานๆนะท่านสมภาร” กระผมก็จะตอบหลวงพ่อในใจว่า “กระผมจะอยู่กับหลวงพ่อครับ” และจะขอตอบแทนข้าววัดตามคำพูดของคุณยายอาจารย์ สุดท้ายนี้กระผมขอให้หลวงพ่อมีสุขภาพแข็งแรง อยู่กับกระผมและทุกๆคนไปนานๆนะครับ

 

กราบคารวะด้วยด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระสุรศักดิ์ กุสลญาโณ