ปลื้มแบบอินฟินิตี้ (Infinity) ที่ได้มาบวช

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระเลอพงษ์ รกฺขิตวณฺโณ อายุ 22 ปี ปัจจุบันรับหน้าที่เป็นพระพี่เลี้ยงอยู่ ณ ศูนย์อบรมวัดป่าอุทยาน จังหวัดหนองบัวลำภู ขอรายงานตัวครับ หลวงพ่อครับ กระผมเกิดที่จังหวัดหนองบัวลำภูครับ กระผมเป็นลูกคนอีสานโดยกำเนิด กระผมอยากจะกราบเรียนหลวงพ่อตรงๆว่า “ตั้งแต่เป็นเด็กจนกระทั่งโตมาจนถึงบัดนี้ ยังไม่มีชีวิตช่วงใดเลยที่กระผมรู้สึกว่า มีความสุขเท่านี้มาก่อน กระผมรักชีวิตสมณะที่สุดครับ”

 

 

 

        หลวงพ่อครับ ชีวิตที่ผ่านมาของกระผม มันเหมือนกับว่าตัวกระผมต้องยืนเปียกปอนอยู่ท่ามกลางสายฝน และแรงลมอันหนาวเหน็บอยู่ตลอดเวลาเลยครับ หรือพูดง่ายๆ คือ กระผมขาดความอบอุ่นมาตั้งแต่เล็กๆครับ สาเหตุก็เพราะว่าพ่อกับแม่ของกระผม ท่านได้ทิ้งกระผมไว้ให้อยู่กับตาและยายที่บ้านนอก ส่วนท่านทั้งสองก็เข้ามาหางานทำที่จังหวัดปทุมธานี เพื่อหาเงินส่งให้กระผมเรียนหนังสือครับ และด้วยความที่ท่านทำงานรับจ้างแบบหาเช้ากินค่ำ จึงทำให้การเงินค่อนข้างจะขลุกขลัก และส่งผลให้การเรียนของกระผมต้องสะดุดชนิดเรียนๆหยุดๆไปด้วยครับ แต่เท่านั้นยังไม่พอนะครับ ท่านยังให้กระผมย้ายโรงเรียนครั้งแล้วครั้งเล่า จากจังหวัดหนองบัวลำภูไปจังหวัดปทุมธานี และย้ายจากจังหวัดปทุมธานีกลับไปเรียนที่จังหวัดหนองบัวลำภู อยู่หลายครั้ง จนกระทั่งช่วงที่กระผมอายุได้ 16 ปี ขณะที่กระผมกำลังเรียนปวช.อยู่นั้น ก็เหมือนมีสายฟ้าฟาดลงมาที่กลางกระหม่อมของกระผมครับ เมื่อแม่ได้เรียกกระผมไปคุยและบอกกับกระผมว่า “พรุ่งนี้ให้ไปลาออก เพราะแม่ไม่มีเงินส่งให้เรียนอีกต่อไปแล้ว”

 

        หลวงพ่อครับ ตอนนั้นกระผมได้แต่จุกและตื้ออยู่ในลำคอ กระผมพูดไม่ออกครับ ในเวลานั้นกระผมรู้แต่ว่า “ไม่อยากลาออกจากโรงเรียนเลย” เพราะกระผมมีความหวังและฝันที่จะเรียนให้สูงๆ เพื่อสักวันหนึ่งจะได้มีงานทำดีๆกับเขาบ้าง แต่ตอนนั้นกระผมก็ต้องจำใจจำยอมลาออกจากโรงเรียน เหตุเพราะความจนครับ หลังจากที่กระผมได้ลาออกจากโรงเรียนแล้ว กระผมก็เหมือนคนไร้หลักครับ กระผมเที่ยวเร่ร่อนออกหางานทำเป็นลูกจ้างเขา ได้เงินเดือน สามพันบาทบ้าง สี่พันบาทบ้าง เจ็ดพันบาทบ้าง แต่ไม่ว่าจะได้เงินเดือนมาเท่าไหร่ กระผมก็จะใช้เงินหมดกระเป๋าภายในวันเดียวเลยครับ ครั้นพอใช้เงินหมด กระผมก็จะไปขอเบิกเงินล่วงหน้ากับหัวหน้าวันละร้อยสองร้อยบาททุกวันครับ กระผมขอยอมรับผิดว่า กระผมไม่ดีเองที่ใช้เงินไม่เป็น กระผมใช้เงินไปกับการเที่ยวคาราโอเกะ ซื้อเหล้าซื้อเบียร์เลี้ยงเพื่อนหมด และตอนนั้นกระผมก็เริ่มติดบุหรี่ด้วยครับ กระผมใช้ชีวิตแบบไร้แก่นสารเช่นนี้อยู่ประมาณเกือบสาม ปี ก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตของตัวเองมาก ตอนนั้นกระผมคิดอยากจะปรับปรุงตัวใหม่ แล้วจู่ๆก็มีความคิดขึ้นมาว่า “เราน่าจะบวช”

 

        กระผมคิดอยากบวชอยู่ได้ไม่กี่วัน ก็เหมือนมีเทวดามาเสกคาถาให้ความคิดของกระผมเป็นจริงครับ เพราะจู่ๆพี่ที่อยู่ข้างบ้านของกระผมก็เอาใบโบร์ชัวร์ชวนบวชพระรุ่นแสนรูปมาให้ดู พอกระผมอ่านปุ๊บ กระผมก็อยากบวชทันทีเลยครับ ซึ่งก็เป็นโชคดีที่วันนั้นมีพระอาจารย์ไปชวนคนบวชพอดี กระผมจึงได้กรอกใบสมัครและได้เข้าโครงการบวชในเวลาต่อมา

 

        หลวงพ่อครับ กระผมขอสารภาพว่า ตอนเข้าโครงการใหม่ๆกระผมยังแอบสูบบุหรี่อยู่เลยครับ โดยกระผมจะแอบไปสูบบุหรี่ในที่ซึ่งคิดว่าไม่มีใครเห็น แต่ต่อมากระผมก็เริ่มรู้สึกละอายใจกับการกระทำของตัวเอง ที่สำคัญกระผมคิดถึงหน้าพ่อกับแม่ครับ กระผมอยากให้ท่านทั้งสองได้บุญกับการบวชของกระผมในครั้งนี้อย่างเต็มที่ เมื่อคิดได้ กระผมจึงตัดสินใจหักดิบเลิกสูบบุหรี่ทันที และบทฝึกตัวที่ช่วยให้กระผมตัดความฟุ้งซ่านอยากสูบบุหรี่ได้ก็คือ “การนั่งสมาธิ”

 

 

        ตอนฝึกนั่งสมาธิในช่วงแรกๆ กระผมก็เจออยู่แต่ 2 ม. คือ ม.เมื่อย กับ ม.มืด แต่พอค่อยๆทำตามที่พระอาจารย์สอนบ่อยๆเข้า กระผมก็เริ่มทำตามได้อย่างง่ายๆครับ กล่าวคือ พอพระอาจารย์บอกให้หยุดใจและเอาใจไปไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ด กระผมก็ทำตามที่ท่านบอกครับ พอท่านให้นึกเอาดวงแก้วหรือองค์พระไปวางไว้ที่กลางท้อง กระผมก็ทำตาม โดยนึกเลือกเอาดวงแก้วมาไว้ที่กลางท้องของกระผม แล้วจากนั้นกระผมก็เห็นดวงแก้วทั้งใสทั้งสว่างอยู่ในกลางท้องของกระผมครับ ดวงแก้วมีขนาดโตกว่าฟองไข่แดงนิดหน่อย ชัดและใสสว่างมากเลยครับ ตอนนั้น กระผมปลื้มใจอิ่มเอิบใจมากๆ รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ จากนั้นกระผมก็นั่งมองดวงแก้วไปเรื่อยๆ แล้วกระผมก็เห็นองค์พระผุดขึ้นมาที่กลางท้องของกระผมครับ แล้วองค์พระก็ขยายใหญ่ขึ้นเท่าตัวกระผม

 

 

        หลวงพ่อครับ กระผมรู้สึกดีใจมากๆเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่อย่างที่กระผมไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิตเลยครับ เดี๋ยวนี้เวลาที่กระผมนั่งหลับตานิ่งๆ องค์พระก็จะมาเองโดยที่กระผมไม่ต้องนึกเลย กระผมสุขใจและปลื้มใจมากๆครับ และที่สำคัญ คือ ตอนนี้ชีวิตของกระผมมีหลวงพ่อเป็นดั่งเสาหลักในชีวิตครับ กระผมอยากกราบเรียนว่า “กระผมรักหลวงพ่อมากครับ และกระผมก็อยากจะร่วมสร้างบุญสร้างบารมีไปกับหลวงพ่อต่อไปอีกเรื่อยๆครับ หลวงพ่อทำให้กระผมได้รู้ว่า ตัวเราเกิดมาเพื่อทำพระนิพพานให้แจ้ง แสวงบุญสร้างบารมี กระผมจึงอยากขอตามติดหลวงพ่อไปจนถึงที่สุดแห่งธรรมครับ”

 

กราบคารวะด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระเลอพงษ์ รกฺขิตวณฺโณ