ลมหายใจสุดท้ายของนักสร้างบารมี ตอนที่ 4

 

คำถามข้อที่ 1. คุณพ่อตายแล้วไปไหน

 

        ภายหลังจากที่คุณพ่อของอุบาสกวัลลภ (ในตอนนั้น อุบาสกวัลลภยังมีชีวิตอยู่) ประสบอุบัติเหตุถูกรถชนแล้ว ท่านก็ได้เสียชีวิตอย่างกะทันหันโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อคุณพ่อของอุบาสกวัลลภเสียชีวิตแล้ว กายละเอียดของท่านก็ได้หลุดออกมาจากร่าง โดยที่ท่านก็ยังมีอาการมึนๆงงๆและยังไม่รู้ตัวว่า “ตัวเองได้เสียชีวิตไปแล้ว” จากนั้นกายละเอียดของท่านได้เดินข้ามถนนซ้ำไปซ้ำมา เหมือนกับคนที่ทำอะไรจับจดซ้ำๆอยู่ตลอดเวลา 

 

        จนกระทั่งเมื่อลูกๆของคุณพ่อของอุบาสกวัลลภได้ทำบุญ แล้วอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลส่งไปให้ท่าน ด้วยสายสัมพันธ์ระหว่างท่านและลูกๆ จึงทำให้สายบุญได้ไปเชื่อมจรดที่ศูนย์กลางกายของท่านได้อย่างเต็มที่ แล้วได้ไปดึงดูดบุญต่างๆที่ตัวท่านได้เคยสั่งสมเอาไว้ในสมัยที่ยังมีชีวิตอยู่ เช่น ทำบุญทำทาน ไหว้พระ และสวดมนต์ เป็นต้น ให้ได้ช่องตามมาส่งผลก่อนอกุศลกรรมที่ตัวท่านได้เคยพลาดพลั้งไปทำผิดทำพลาดเอาไว้ เช่น ทำผิดศีลห้า เป็นต้น ด้วยผลแห่งบุญดังกล่าว จึงส่งผลทำให้กายละเอียดของคุณพ่อของอุบาสกวัลลภรู้สึกตัวได้ว่า “ในตอนนี้ ตัวเองได้เสียชีวิตไปแล้ว” และเมื่อบุญของท่านได้มารวมกันมากเข้าๆ กายละเอียดของท่านก็ได้แวบไปบังเกิดเป็นภุมมเทวาระดับกลาง ที่มีวิมานไม้อยู่ในหมู่บ้านภุมมเทวาแห่งหนึ่งบนโลกมนุษย์ในทันที 

 

        ภายหลังจากที่กายละเอียดคุณพ่อของอุบาสกวัลลภได้ไปบังเกิดเป็นภุมมเทวาระดับกลางแล้ว ท่านก็ได้รับบุญทุกๆบุญที่ลูกๆของท่านได้ทำ แล้วอุทิศส่งไปให้ และด้วยบุญทุกๆบุญที่ลูกๆของท่านได้ทำ แล้วอุทิศส่งไปให้ท่านอยู่เป็นประจำนี้เอง จึงทำให้ใจของเทพบุตรภุมมเทวามีความละมุนมากขึ้น อีกทั้งยังทำให้ท่านรู้สึกซาบซึ้งและเห็นคุณค่าของบุญได้มากขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย (แต่เดิมคุณพ่อของอุบาสกวัลลภก็เป็นคนที่มีพื้นฐานจิตใจดีอยู่แล้ว แต่อาจจะยังไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องของบุญมากนัก กล่าวคือ เป็นคนดีเหมือนอย่างชาวโลกทั่วๆไปที่ไม่รู้เรื่องราวตามความเป็นจริงของชีวิต เช่น เรื่องกฎแห่งกรรม เป็นต้น)

 

 

 

        ในเวลาต่อมา ด้วยบุญที่อุบาสกวัลลภได้อุทิศชีวิตรับบุญช่วยงานพระพุทธศาสนา วิชชาธรรมกาย อย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพันจนกระทั่งหมดอายุขัย จึงทำให้พระธรรมกายได้เมตตาไปเยี่ยมเทพบุตรภุมมเทวา (คุณพ่อของอุบาสกวัลลภ) ที่วิมาน เมื่อท่านได้เห็นพระธรรมกายแล้ว ท่านก็ไม่รอช้าได้ก้มลงกราบพระธรรมกายด้วยความนอบน้อมในทันที

 

 

 

        จากนั้น พระธรรมกายก็ได้เมตตาสอนเทพบุตรภุมมเทวา ในทำนองที่ว่า “สาเหตุที่ทำให้ท่านได้มาบังเกิดอยู่ ณ ที่ตรงนี้ได้ ทั้งนี้ก็เป็นเพราะบุญที่ลูกๆของท่านได้ทำ แล้วอุทิศส่งมาให้ท่าน ด้วยบุญดังกล่าวนี้เอง จึงได้ไปดึงดูดบุญที่ตัวท่านได้เคยสั่งสมเอาไว้ในสมัยที่ยังมีชีวิตอยู่ ให้ได้ช่องตามมาส่งผลก่อนอกุศลกรรมที่ตัวท่านได้เคยพลาดพลั้งไปทำผิดทำพลาดเอาไว้ ซึ่งถ้าหากท่านไม่ได้บุญที่ลูกๆของท่านได้ทำ แล้วอุทิศส่งมาให้ท่าน อกุศลกรรมที่ตัวท่านได้เคยพลาดพลั้งไปทำผิดทำพลาดเอาไว้ ก็จะดึงดูดให้ท่านพลัดไปเกิดในอบายภูมิอย่างแน่นอน ดังนั้น ท่านจะต้องไม่ประมาทในทิพยสมบัติ และหมั่นนั่งสมาธิให้ได้อยู่เป็นประจำสม่ำเสมอ ด้วยการทำใจหยุดนิ่งไว้ที่ศูนย์กลางกายโดยไม่ไปคิดถึงเรื่องต่างๆ ให้ทำใจโล่งๆว่างๆ และประคองใจนิ่งๆไปเรื่อยๆ”

 

 

 

        เมื่อเทพบุตรภุมมเทวาได้รับฟังโอวาทจากพระธรรมกายแล้ว ท่านก็ไม่รอช้า ได้ปฏิบัติตามที่พระธรรมกายได้เมตตาสอนเอาไว้ในทันที โดยท่านได้รวมใจให้กลับมาหยุดนิ่งไว้ที่ศูนย์กลางกายอย่างสบายๆ ซึ่งในช่วงแรกๆนั้น ใจของเทพบุตรภุมมเทวาก็ยังไม่หยุดนิ่งมากนัก แต่ท่านก็ไม่ได้ย่อท้อและพยายามที่จะนั่งสมาธิตามที่พระธรรมกายได้เมตตาสอนเอาไว้ไปเรื่อยๆ