ฐานที่เจ็ด รหัสลับกลางใจ สู่ชีวิตใหม่ที่สมบูรณ์

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระธรรมทายาทญาณเดช อนนฺตาโภ อายุ 22 ปี ตัวแทนพระธรรมทายาทจากศูนย์อบรมวัดพระธรรมกาย ระเบียง 3 ปกติกระผมเป็นคนไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ และไม่นิยมข้องเกี่ยวกับอบายมุขครับ กระผมเติบโตมาในครอบครัวที่ไม่ค่อยจะสมบูรณ์สักเท่าไหร่ พ่อไปทาง แม่ไปทาง คุณอาจึงรับกระผมไปอุปการะเลี้ยงดู พอโตเป็นวัยรุ่นจึงได้ย้ายมาอยู่กับพ่อ แต่กระผมก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับท่าน เพราะห่างกันไปนาน และท่านก็ดุมากๆเลยครับ เพราะฐานะทางบ้านของกระผมไม่ค่อยดี กระผมจึงต้องเข้มแข็ง อดทน ประหยัด และสู้ชีวิต กระผมเรียนหนังสือไปด้วย ทำงานพิเศษไปด้วย เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของพ่อ ซึ่งกระผมก็หวังว่าสักวันหนึ่ง กระผมจะต้องมีอนาคตที่สดใส และมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบมากกว่านี้ครับ

 

 

 

        แต่ก่อนโยมพ่อของกระผมชอบเล่นการพนันและตีไก่ แต่พอท่านได้มาบวชในโครงการหนึ่งแสนรูปของวัดพระธรรมกาย ท่านก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ที่เห็นกันชัดๆ คือ ท่านเลิกเล่นการพนัน และไม่ไปตีไก่อีกเลยครับ วันหนึ่งท่านมาบอกกับกระผมว่า“เดี๋ยวจะให้ไปบวชนะ” คำพูดประโยคนี้เหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมาที่กลางใจของกระผม เพราะกระผมยังเรียนไม่จบ และยังไม่อยากบวชเลยครับ พ่อก็พูดอีกว่า “นี่ขนาดแค่เรียนยังบอกว่าไม่มีเวลา ถ้าทำงานแล้วจะมีเวลาหรือ ยังไงๆก็ต้องบวช ถ้าได้บวชเดี๋ยวก็ดีเองแหละ” แล้วท่านก็เล่าเรื่องการบวชให้ฟัง สุดท้ายกระผมก็ตกลงครับ เพราะกระผมรู้ว่า “การบวชเป็นหน้าที่ที่สำคัญของลูกผู้ชาย” อีกทั้งในใจลึกๆของกระผมก็อยากบวชให้พ่อ อยากทำให้ท่านมีความสุขครับ

 

        ตอนแรกที่เข้าโครงการ กระผมยอมรับนะครับว่า รู้สึกเหนื่อยเพราะต้องตื่นเช้า ต้องฝึกฝนตัวเองตลอดเวลา แต่พอผ่านการฝึกไปทุกวันๆ ก็เริ่มมองเห็นความโชคดีของตัวเองครับ เพราะในโลกนี้มีลูกผู้ชายอยู่มากมายเต็มไปหมด แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้มาบวชในโครงการที่ดีและศักดิ์สิทธิ์แบบนี้ครับ และในวันขอขมา โยมพ่อของกระผมถึงขนาดหลั่งน้ำตาด้วยความปลื้มใจ ท่านคงดีใจที่กระผมบวช ทำให้กระผมรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองมากครับ

 

 

        แต่ก่อนกระผมเคยฝึกนั่งสมาธิมาบ้างแล้วครับ แต่พอมาเข้าโครงการแล้วต้องนั่งทุกวัน มันก็เลยปวดไปหมดเลยครับ พอหลวงพ่อสอนว่า “ใสในใส” กระผมก็นึกในใจตามว่า “ปวดในปวด” ใจของกระผมวอกแวกเหมือนมีใครเอาโปรเจคเตอร์มาฉายอยู่ในหัว ทำให้กระผมเห็นภาพเหตุการณ์อะไรไม่รู้เยอะแยะเต็มไปหมด ฟุ้งจนฝุ่นตลบเลยครับ พอวันต่อๆมาได้ยินหลวงพ่อสอนว่า “มีอะไรให้ดูก็ดูไป” กระผมก็ไม่รู้จะดูอะไร เพราะมันมืดมิดไปหมด กระผมนั่งปวดแล้วปวดอีก มืดแล้วมืดอีก จนผ่านไปเป็นเดือน จึงลองนึกถึงดวงแก้ว ก็เห็นเป็นลูกปิงปองครับ บางทีลูกปิงปองก็กลายเป็นดวงแก้วใสๆ บางทีก็เด้งมาอยู่ข้างหน้าบ้าง เด้งไปอยู่ในกลางท้องบ้างครับ แต่กระผมก็มีสมาธิขึ้นเรื่อยๆ จนวันหนึ่ง กระผมลองนึกถึงองค์พระและภาวนา “สัมมาอะระหัง” กระผมรู้สึกว่าใจมันนิ่งมาก นิ่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนครับ มันว่าง โล่ง ความปวดเมื่อยหายไปหมดเลย ตอนนั้นไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไรก็ไม่สะทกสะท้าน แล้วเสียงนั้นก็ค่อยๆหรี่ลงจนหายไป ทุกอย่างเงียบมาก แล้วกระผมก็เห็นดวงแก้วอยู่ในองค์พระครับ กระผมปลื้มมาก ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า กระผมเห็นได้อย่างไร พอลืมตาแล้วองค์พระก็ยังอยู่ ไม่ว่าจะทำอะไรท่านก็ไม่หายไปไหนเลย และปัจจุบันนี้ องค์พระของกระผมก็ใสมาก ใสยิ่งกว่าแก้ว บางเบาจนเหมือนจะกลืนไปกับอากาศ ตอนนี้กระผมมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เป็นความสุขที่บริสุทธิ์มากๆเลยครับ กระผมอยากขอบคุณโยมพ่อที่ทำให้กระผมได้บวช การบวชในครั้งนี้เป็นเหมือนของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตที่โยมพ่อได้มอบให้กับกระผม

 

 

        ตั้งแต่ที่กระผมได้เห็นองค์พระ ทำให้กระผมค้นพบวิธีเติมเต็มชีวิตให้สมบูรณ์ กระผมรู้แล้วครับว่า “เราเกิดมาทำไม และเราสามารถแก้ไขชีวิตของเราให้ดีขึ้นได้ด้วยการสั่งสมบุญ” กระผมดีใจที่ได้มาพบหลวงพ่อ หลวงพ่อเป็นเหมือนพ่อในทางธรรมของกระผมครับ ทุกครั้งที่ได้เห็นหลวงพ่อผ่านทางดีเอ็มซี (DMC) กระผมจะรู้สึกอบอุ่นมาก เวลาได้เห็นหลวงพ่อหัวเราะ กระผมก็จะรู้สึกมีความสุขไปด้วยครับ กระผมจะขอมีหลวงพ่อเป็นต้นบุญต้นแบบ จะเป็นพระแท้ จะบวชสองชั้น จะทำความดีทุกอย่างตามแบบหลวงพ่อครับ สุดท้ายนี้ กระผมขอให้หลวงพ่อมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง มีน้ำเสียงที่แจ่มใส สอนธรรมะดีๆให้ทุกคนได้ฟังไปนานๆนะครับ และกระผมกราบขอพรจากหลวงพ่อด้วยครับ ขอให้กระผมมีกำลังใจในการบวช ซึ่งถ้าไม่ติดขัดอะไร กระผมก็จะขอบวชไปนานๆแบบชาติต่อชาติ จะขอสร้างบารมีกับหลวงพ่อตลอดไปครับ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระญาณเดช อนนฺตาโภ