จะเป็นอย่างไร เมื่อตายแล้ว ตอนที่ 18

 

 

 

        สำหรับบทฝึกภาคสนามในครั้งนี้ ถือว่าเป็นบทฝึกที่โหด...หิน เป็นอย่างยิ่ง เพราะนักเรียนเตรียมทหารที่กำลังจะจบหลักสูตรวิชาทหาร จะต้องเข้าไปใช้ชีวิตอยู่ในป่าที่เต็มไปด้วยสัตว์ร้ายมากมาย อาทิ เสือ, สิงโต และ งูพิษ เป็นต้น อีกทั้งนักเรียนเตรียมทหารเหล่านั้น จะต้องแสวงหาอาหารสำหรับการดำรงชีพด้วยตนเอง โดยไม่สามารถที่จะกลับเข้ามาในตัวเมืองได้จนกว่าจะครบกำหนดเวลาหนึ่งเดือน โดยอุปกรณ์สำหรับการดำรงชีพของนักเรียนเตรียมทหารเหล่านั้นก็คือ ดาบและธนูเท่านั้น

 

 

 

 

        ในการฝึกภาคสนามครั้งสำคัญนี้ ครูฝึกทหารได้มอบหมายให้พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกเป็นหัวหน้าชุดที่จะต้องดูแลเพื่อนๆนักเรียนเตรียมทหารที่อยู่ในกลุ่มอีกประมาณ 20 ชีวิต โดยที่ครูฝึกทหารได้ถ่ายทอดความรู้และประสบการณ์ต่างๆในการใช้ชีวิตอยู่ในป่า และการดูแลเพื่อนๆในกลุ่ม ให้กับพระอาจารย์หัวหน้างานของลูกอย่างเต็มที่ จากนั้น ท่านและเพื่อนๆในกลุ่มจึงได้เตรียมอุปกรณ์ และตรวจสอบความพร้อมในเรื่องต่างๆสำหรับการเดินทางเข้าไปอยู่ในป่าครั้งนี้

 

 

 

 

        เมื่อพระอาจารย์หัวหน้างานของลูกและเพื่อนๆในกลุ่มได้เตรียมการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกๆคนจึงได้ออกเดินทางในทันที หลังจากที่ท่านและเพื่อนๆทุกคนได้เข้าไปอยู่ในป่าซึ่งอยู่ในเขตของแคว้นของพระราชาองค์ที่ออกบวชแล้ว ด้วยความฉลาดและความสามารถของพระอาจารย์หัวหน้างานของลูก ท่านจึงสามารถนำทีมเพื่อนๆทุกคนดำรงชีพอยู่ในป่าได้อย่างราบรื่นมาโดยตลอด

 

 

 

 

        จนกระทั่งอยู่มาวันหนึ่ง พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกกับเพื่อนๆอีก 4-5 คนได้ออกไปล่าสัตว์ เพื่อนำมาทำเป็นอาหารเหมือนอย่างทุกๆวัน ซึ่งในขณะที่ท่านกับเพื่อนๆเหล่านั้นกำลังดักซุ่มดูกวางป่าตัวหนึ่งที่กำลังกินหญ้าอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น ทันทีที่พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกกำลังเหนี่ยวคันธนูเพื่อจะปลิดชีพกวางป่า ทันใดนั้นเอง ได้มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น เพราะในขณะที่เจ้ากวางป่าตัวนั้นกำลังเล็มหญ้าอย่างเพลินๆ จู่ๆมันก็ได้เกิดอาการชะงัก แล้วดวงตาสีดำวาวของมันก็เบิกกว้างพร้อมกับหูของมันก็กระดุกกระดิกไปมา เหมือนมันจะสะดุดกับอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ ทันใดนั้น เจ้ากวางป่าก็ไม่รอช้ารีบกระโจนหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต

 

 

 

 

        สาเหตุที่ทำให้กวางป่าตัวนั้นไหวตัวแล้วกระโจนหนีไปได้นั้น ก็ไม่ใช่เกิดจากความตกใจกลัวใครคนใดคนหนึ่งในกลุ่มของพระอาจารย์หัวหน้างานของลูก แต่เกิดจากความตกใจกลัวคนของอีกกลุ่มหนึ่งที่กำลังจะยิงธนูเพื่อปลิดชีพของมันเช่นเดียวกัน แต่ด้วยความที่คนในกลุ่มนั้นเกิดพลาดทำเสียงดังขึ้นมา ด้วยเหตุนี้เอง จึงทำให้กวางป่าตัวนั้นเกิดตกใจกลัวแล้ววิ่งหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต ซึ่งหลังจากที่มันกระโจนหนีไปแล้ว กลุ่มคนเหล่านั้นได้ร้องเอะอะโวยวายและด่าทอกันเองในทำนองที่ว่า “เพราะเจ้านั่นแหละที่ทำให้เราทุกคนต้องพลาดจากเนื้ออันโอชะเช่นนี้ไป” จนทำให้พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกรู้ได้ว่า แท้ที่จริงแล้ว...ในป่าอันน่ารื่นรมย์แห่งนี้ ไม่ใช่แค่แฝงไปด้วยสัตว์ร้ายนานาชนิดเท่านั้น แต่ยังมีกลุ่มคนอีกกลุ่มหนึ่งที่หลบซ่อนตัวอยู่ในป่าแห่งนี้ด้วย ซึ่งดูๆไปแล้ว พฤติกรรมที่คนกลุ่มนี้แสดงออกมา ก็ละม้ายคล้ายจะเป็นพวกโจรป่า

 

 

 

 

        หลังจากที่พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกได้เกิดความสงสัยว่า กลุ่มคนเหล่านั้นอาจจะเป็นพวกโจรป่าที่มากบดานอยู่ในป่าแห่งนี้ ท่านและกลุ่มเพื่อนๆจึงรีบสะกดรอยตามกลุ่มคนเหล่านั้นไป แล้วในที่สุด ท่านและกลุ่มเพื่อนๆก็ได้ไปถึงที่พักของกลุ่มคนเหล่านั้น เมื่อพระอาจารย์หัวหน้างานของลูกไปถึงที่พักของกลุ่มคนเหล่านั้นแล้ว ท่านก็ฟันธงได้ทันทีว่ากลุ่มคนเหล่านั้น คือ พวกโจรที่แอบซ่อนตัวอยู่ในป่านี้จริงๆ และที่แหล่งกบดานของพวกโจรกลุ่มนั้น ท่านก็เห็นว่าพวกโจรมีกันอยู่หลายสิบคนและมีอาวุธครบมือเลยทีเดียว นอกจากนั้น พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกยังแอบได้ยินข้อมูลลับสำคัญของพวกโจรกลุ่มนั้นด้วยว่า พวกเขากำลังเตรียมการวางแผนที่จะปล้นสะดมพวกชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านใกล้ชายแดนของแคว้นของพระราชาองค์ที่ออกบวช ในช่วงกลางคืนของอีกสองวันข้างหน้า

 

 

 

 

        เมื่อพระอาจารย์หัวหน้างานของลูกได้ทราบข้อมูลสำคัญของพวกโจรกลุ่มนั้นแล้ว ท่านและเพื่อนๆก็ไม่รอช้ารีบกลับมายังที่พักของตนในทันที ครั้นพระอาจารย์หัวหน้างานของลูกและเพื่อนๆกลับมาถึงที่พักแล้ว ท่านจึงได้ประชุมปรึกษากับทีมงานทั้งหมดว่า “พวกเราจะแก้ไขสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้อย่างไร” ซึ่งทีมงานหลายๆคนต่างมีความเห็นตรงกันว่า “พวกเราควรที่จะรีบนำเรื่องนี้ไปแจ้งให้หน่วยทหารที่อยู่ในเมืองหลวงได้รับทราบ เพื่อขอกำลังสนับสนุนเพิ่มเติมมาจัดการกับพวกโจรเหล่านั้น เพราะดูแล้ว พวกโจรเหล่านั้นคงจะไม่ใช่พวกโจรกระจอกอย่างแน่นอน และพวกโจรเหล่านั้นน่าจะฝึกฝนวิธีการต่อสู้และปล้นสะดมพวกชาวบ้านมาอย่างเชี่ยวชาญ”

 

 

 

 

        ครั้นพระอาจารย์หัวหน้างานของลูกได้ฟังความเห็นส่วนใหญ่ของทีมงานแล้ว ท่านก็รับฟังแล้วนำมาคิดพิจารณาไตร่ตรองด้วยความรอบคอบว่า “ถ้าหากพวกเราจะเดินทางกลับไปยังเมืองหลวงเพื่อแจ้งข่าวนี้ให้กับทางหน่วยทหารรับทราบ เพื่อขอกำลังสนับสนุนเพิ่มเติม ก็จะต้องใช้เวลาเกินกว่าสองวัน ซึ่งจะไม่ทันการสำหรับการแก้ไขในเรื่องนี้ และอีกกรณีหนึ่ง ถ้าหากพวกโจรเกิดเปลี่ยนใจไม่ปล้นสะดมพวกชาวบ้านและหลบหนีไปอยู่ในที่อื่นแล้ว เมื่อกำลังสนับสนุนเพิ่มเติมมาถึง ก็จะไม่พบกับพวกโจรเหล่านั้น ซึ่งก็จะทำให้เหตุการณ์พลิกผันกลับกลายเป็นว่าพวกเราให้ข้อมูลเท็จ และจะทำผิดกฎของหลักสูตรที่วางเอาไว้อีกด้วยว่า ถ้าหากยังไม่ครบกำหนดหนึ่งเดือนห้ามออกจากป่านี้เป็นอันขาด”

 

 

 

 

        เมื่อพระอาจารย์หัวหน้างานของลูกคิดพิจารณาไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว ท่านจึงชี้แจงเหตุผลดังกล่าวให้ทีมงานทุกๆคนฟัง จากนั้นท่านได้เสนอแผนการสำหรับการแก้ไขสถานการณ์ที่ไม่คาดฝันในครั้งนี้ว่า “พวกเราควรจะรีบจัดการโจมตีพวกโจรเหล่านั้น ก่อนที่พวกโจรจะเข้าไปปล้นสะดมพวกชาวบ้าน โดยพวกเราจะแบ่งกันออกเป็นสามกลุ่มย่อยๆ ดังต่อไปนี้ คือ กลุ่มบุกประชิดตัว, กลุ่มดักซุ่มยิงโจมตี และกลุ่มตะลุมบอน...”

 

 

 

 

        “...ซึ่งพวกเราจะเริ่มปฏิบัติการภารกิจสำคัญในครั้งนี้ในช่วงกลางคืนของคืนนี้ โดยแผนการแรก คือ ให้กลุ่มบุกประชิดตัวรุดหน้าไปเผาที่พักและคลังเก็บอาวุธของพวกโจรเหล่านั้นก่อน เพื่อทำให้พวกโจรเกิดความตกใจกลัวจนแตกตื่นแล้วพากันหลบหนีไป และทำให้พวกโจรไม่สามารถที่จะไปนำอาวุธมาต่อสู้กับพวกเราได้ แต่ถ้าหากแผนการแรกยังไม่สำเร็จ และกลุ่มบุกประชิดตัวเกิดถูกพวกโจรจับตัวได้ พวกเราก็จะใช้แผนการถัดไปในการต่อสู้กับพวกโจรเหล่านั้น ด้วยการให้กลุ่มดักซุ่มยิงโจมตี ระดมยิงธนูใส่พวกโจรเพื่อเป็นการเปิดทางให้กับกลุ่มตะลุมบอน จากนั้นกลุ่มตะลุมบอนก็จะบุกเข้าไปจัดการโจมตีพวกโจรเหล่านั้นในทันที”

 

 

 

 

        เมื่อทีมงานทุกๆคนได้ฟังแผนการของพระอาจารย์หัวหน้างานของลูกแล้ว ทุกๆคนก็เห็นพ้องต้องกันและเห็นด้วยกับแผนการดังกล่าว จากนั้นทุกๆคนจึงได้เตรียมการสำหรับการต่อสู้กับพวกโจรเหล่านั้น เมื่อถึงช่วงเวลากลางคืนซึ่งเป็นเวลาในการปฏิบัติการภารกิจสำคัญในครั้งนี้ พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกและทีมงานทุกๆคนจึงได้เริ่มดำเนินการตามแผนการที่ท่านได้วางเอาไว้ในทันที ส่วนว่า...เหตุการณ์จะเป็นไปตามแผนการที่พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกได้วางเอาไว้หรือไม่ เราคงจะต้องมาติดตามกันในตอนต่อไป