จะเป็นอย่างไร เมื่อตายแล้ว ตอนที่ 19

 

 

 

        ในขณะที่ไฟกำลังลุกโชนและลามไปทั่วทั้งคลังอาวุธและที่พักของพวกโจรอยู่นั้น พวกโจรซึ่งกำลังนอนหลับพักผ่อนกันอยู่ จึงยังไม่ทันตั้งตัวและรู้ตัวว่า พวกตนได้ถูกพวกกลุ่มของพระอาจารย์หัวหน้างานของลูกบุกประชิดตัวเข้าเสียแล้ว แต่เมื่อเวลาผ่านไปได้สักครู่หนึ่ง หลังจากที่ไฟเริ่มไหม้และลามไปทั่ว พวกโจรเหล่านั้นจึงเริ่มได้กลิ่นไหม้ และเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้น ทันทีที่พวกโจรรู้สึกตัวตื่นขึ้น พวกโจรต่างรู้สึกตกใจอย่างที่สุดว่า “มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมไฟถึงไหม้ที่พักและคลังอาวุธอย่างนี้” ซึ่งได้มีพวกโจรบางคนที่ตกใจกลัวสุดขีดจนถึงขั้นวิ่งหนีเข้าไปในป่าเลยก็มี แต่ถึงกระนั้นได้มีพวกโจรบางคนที่ตั้งสติได้ ซึ่งพวกโจรที่ตั้งสติได้เหล่านี้ต่างพากันวิ่งออกมาดูที่เกิดเหตุว่า เกิดอะไรขึ้นกับคลังเก็บอาวุธ แต่เมื่อพวกโจรเหล่านั้นได้มาถึงคลังเก็บอาวุธแล้ว พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะในตอนนั้นไฟกำลังลุกไหม้คลังเก็บอาวุธอย่างรุนแรงเกินกว่าที่จะดับได้

 

 

 

 

        ทันใดนั้นเอง พวกโจรเหล่านั้นได้เหลือบมาเห็นกลุ่มของพระอาจารย์หัวหน้างานของลูกที่กำลังแอบซุ่มดูพวกตนอยู่ ทันทีที่พวกโจรได้เห็นกลุ่มของพระอาจารย์หัวหน้างานของลูกแล้ว พวกโจรที่มีอาวุธพกติดตัวไว้ ก็ได้หยิบอาวุธขึ้นมาและเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้กับกลุ่มของพระอาจารย์หัวหน้างานของลูก เมื่อสถานการณ์ต่างๆเริ่มประชิดตัวมากขึ้น พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกจึงได้ดำเนินแผนถัดไป ด้วยการสั่งให้หน่วยดักซุ่มยิงโจมตี ยิงธนูใส่กลุ่มโจรที่มีอาวุธพร้อมมือในทันที แล้วสั่งกำชับให้หน่วยดักซุ่มยิงโจมตีทุกคน ยิงธนูพอแค่ขับไล่พวกโจรเท่านั้น อย่าถึงกับเอาชีวิตพวกโจรอย่างเด็ดขาด

 

 

 

 

        สาเหตุที่ทำให้พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกสั่งให้หน่วยดักซุ่มยิงโจมตี ยิงธนูใส่กลุ่มโจรที่มีอาวุธเพื่อขับไล่ แต่ไม่ถึงกับเอาชีวิต ทั้งนี้ก็เป็นเพราะบุญเก่าที่พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกได้เคยสั่งสมมาอย่างดีแล้ว ได้มาดลบันดาลให้ท่านคิดสอนตนเองว่า แม้ตัวท่านเองจะเป็นทหารที่มีหน้าที่ปกป้องประเทศชาติก็ตาม แต่ท่านจะขอไม่ฆ่าใครโดยไม่จำเป็น และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ท่านจะเอาชนะปัญหาและอุปสรรคภัยพาลต่างๆเหล่านั้นด้วยปัญญาที่ท่านมีให้ได้ ด้วยเหตุนี้เอง พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกจึงสั่งให้หน่วยดักซุ่มยิงโจมตี ยิงธนูใส่กลุ่มโจรที่มีอาวุธเพื่อขับไล่ แต่ไม่ถึงกับเอาชีวิต

 

 

 

 

        หลังจากที่หน่วยดักซุ่มยิงโจมตีได้รับคำสั่งจากพระอาจารย์หัวหน้างานของลูกเช่นนั้นแล้ว หน่วยดักซุ่มยิงโจมตีจึงยิงธนูเข้าใส่พวกโจรที่มีอาวุธพร้อมมือ โดยจะยิงลูกธนูไปเฉียดๆที่แขน, ขาของพวกโจรบ้าง ยิงไปถากๆที่ลำตัวของพวกโจรบ้าง เป็นต้น เพื่อที่พวกโจรเหล่านั้นจะได้ตกใจกลัวและคิดว่า พวกตนกำลังถูกกระชับวงล้อมจากฝ่ายตรงข้าม เมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้ พวกโจรจะได้วิ่งหนีเข้าป่าไป ซึ่งกลยุทธ์การยิงข่มขู่และไม่เอาชีวิตของพวกโจรนี้ ถือเป็นยุทธวิธีที่จะทำให้พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกและเพื่อนๆนักเรียนเตรียมทหารเหล่านั้นไม่ต้องเสียเลือดเสียเนื้อในการจัดการกับพวกโจร ถึงแม้เหตุการณ์ในครั้งนี้ พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกและเพื่อนๆนักเรียนเตรียมทหารจะจับพวกโจรมาลงโทษไม่ได้เลยสักคนเดียวก็ตาม แต่ท่านและเพื่อนๆนักเรียนเตรียมทหารก็สามารถขับไล่พวกโจรให้หนีกลับเข้าไปในแคว้นกันชนฝั่งทิศใต้ซึ่งเป็นแคว้นที่พวกโจรเหล่านั้นอาศัยอยู่ได้

 

 

 

 

        เมื่อพวกโจรกลุ่มนี้จากไปแล้ว พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกและเพื่อนๆนักเรียนเตรียมทหารก็สามารถเข้าไปยึดเอาเสบียงอาหารและทรัพย์สินของพวกโจรกลุ่มนี้ได้อย่างง่ายดาย ซึ่งท่านและเพื่อนๆนักเรียนเตรียมทหารก็ได้นำเอาเสบียงอาหารของพวกโจร มาใช้ในการดำรงชีวิตอยู่ในป่าแห่งนั้นจนกระทั่งถึงวันสุดท้ายของการฝึกที่ครูฝึกได้กำหนดเอาไว้ได้อย่างสบายๆ

 

 

 

 

        ภายหลังจากที่พระอาจารย์หัวหน้างานของลูกสำเร็จการศึกษาวิชาทหารแล้ว ท่านจึงได้ถูกคัดเลือกให้มาเป็นครูฝึกทหารใหม่ โดยท่านจะสังกัดอยู่ในส่วนของวิชาการฝึกการใช้อาวุธต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการใช้ดาบ, การใช้ธนู หรือการขี่ม้ายิงธนูที่ท่านถนัด เป็นต้น ซึ่งพระอาจารย์หัวหน้างานของลูกก็ทำหน้าที่ของครูฝึกได้อย่างดีเยี่ยม จนท่านได้รับการยกย่องจากลูกศิษย์ลูกหาเป็นอย่างมาก