1 นาที เพื่อชีวิต
ทุกข์และสุข อันมากจากกาม
กามเป็นสิ่งที่ละได้ยากก็จริง แต่ก็ป้องกันพิษภัยของมันได้ เหมือนโรคบางอย่างรักษาได้ยากก็จริง แต่ก็ป้องกันมิให้มันเกิดขึ้นได้ ผู้มีปัญญาย่อมประกอบความเพียร เพื่อหลีกออกจากกาม แต่ผู้เบาปัญญา ย่อมประกอบความเพียรเพื่อให้ได้กาม คนสองประเภทนี้ต่างกัน ดังนี้จึงมีสุขมีทุกข์ไม่เท่ากัน
คนที่น่าตำหนิ
เกิดเป็นคน เพียงแต่สำนึกในบุญคุณของคนที่เคยทำความดีทำประโยชน์ให้แก่ตนไว้ยังไม่ได้ แล้วจะไปสำนึกถึงความดีงามอะไรอย่างอื่นได้ นกกาที่กินผลโพธิ์ไทรหมดแล้ว ก็บินจากไปไม่เหลียวหลัง การกระทำอย่างนี้ไม่น่าตำหนิ เพราะเป็นเรื่องปกติของสัตว์ดิรัจฉาน แต่ถ้าคนเราทำอย่างนั้นบ้าง ก็น่าตำหนิไม่น้อย เพราะคนเรามิใช้สัตว์ดิรัจฉาน ที่ปราศจากความคิดเหมือนเช่นนกกา
การได้มาซึ่งสมบัติ
เมื่อต้องการสมบัติ ต้องการที่พึ่งสำหรับตน ก็ต้องปฏิบัติตามเหตุปัจจัยเหล่านี้ให้ได้ เพียงแต่ต้องการ แต่ไม่ทำเหตุปัจจัยอะไรเลย สมบัติทั้งหลายจะเกิดขึ้นได้อย่างไรสมบัติที่ต้องการทั้งหลายมิได้เกิดขึ้นเพียงแค่คิดเท่านั้นแต่เกิดขึ้นเพราะการกระทำเป็นสำคัญ
อบายมุข.. คือหล่มแห่งหายนะ
คนเราเมื่อยังประมาทมัวเมา ยังปล่อยให้ใจลุ่มหลงอยู่กับอบายมุข อยู่กับอารมณ์ต่างๆ ยิ่งอายุมากก็ยิ่งจะจมลงในหล่มเหล่านี้ โอกาสที่จะรอดพ้นและรอดตัวนั้นแทบจะไม่มี ผู้ที่มีปัญญา มีจิตใจมั่นคงและไม่ประมาทเท่านั้น ย่อมรอดพ้นจากหล่มนั้นได้ เมื่อรอดตัวได้แล้วก็ย่อมอยู่เป็นสุข
เรียบเรียงโดย พระธรรมกิตติวงศ์ ป.ธ.9. ราชบัณฑิต
Desktop Version
