การปกครองของคณะสงฆ์หลังสมัยพุทธกาล
คำถาม : การปกครองคณะสงฆ์หลังสมัยพุทธกาลกับพระธรรมวินัย แตกต่างกันอย่างไรครับ ผมได้พยายามหาข้อแตกต่างแล้ว แต่ก็ยังไม่กระจ่างครับ?
พระอาจารย์ : คุณโยม การอยู่ปกครองกันตามพระธรรมวินัย คือทำตามที่พระพุทธเจ้าบัญญัติไว้ คือ รักษาสิกขาบททั้ง 227 ข้อ รวมทั้งวัตรปฏิบัติต่างๆ เช่น ข้อปฏิบัติระหว่างพระอุปัชฌาย์อาจารย์กับลูกศิษย์ แล้วคณะสงฆ์ต้องอยู่ร่วมกันโดยมีข้อปฏิบัติอย่างไร พระสัมมาสัมพุทธเจ้าบัญญัติไว้อย่างละเอียด ถือว่าให้คณะสงฆ์อยู่ร่วมกันตามแนวทางที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์บัญญัติไว้ นี่เรียกว่าการปกครองกันโดยพระธรรมวินัย ซึ่งคณะสงฆ์ก็ถือปฏิบัติมาจนถึงปัจจุบัน ส่วนการปกครองคณะสงฆ์หลังพุทธกาลนั้นหมายถึงว่า เมื่อสังคมเปลี่ยนไป ก็จำเป็นต้องมีวินัยในการปกครองเข้ามาช่วย เช่น ในประเทศไทย คณะสงฆ์ กับทางรัฐ มีความสัมพันธ์กัน จึงมีพระราชบัญญัติคณะสงฆ์เกิดขึ้น มีมหาเถระสมาคม มีการแต่งตั้งเจ้าคณะปกครอง เช่น เจ้าอาวาส เจ้าคณะตำบล อำเภอ จังหวัด เจ้าคณะภาค เจ้าคณะหน เป็นต้น มีกฎมหาเถระสมาคมกำกับออกมาเพิ่มเติม ซึ่งคณะสงฆ์ในประเทศไทยก็ต้องปฏิบัติตามกฎมหาเถระสมาคมด้วย แต่กฎมหาเถระสมาคมก็ระบุไว้แล้วว่าต้องบัญญัติโดยเอื้อเฟื้อตามพระธรรมวินัยนั่นเอง เป็นการขยายความรายละเอียดเพิ่มเติมขึ้น เพื่อให้คณะสงฆ์ทั้งหมดอยู่รวมกันด้วยความผาสุข และสอดคล้องประสานไปกับบ้านเมือง เพราะสังคมมันเปลี่ยนไป
ในครั้งพุทธกาล พุทธจักร คือ คณะสงฆ์นี่แยกทางจากบ้านเมืองเลย คณะสงฆ์สามารถเดินทางไปในแว่นแคว้นต่างๆ ไม่ต้องขอวีซ่า ปัจจุบันไม่ได้ เพราะสังคมมันเปลี่ยนไปแล้ว หรือครั้งพุทธกาลองคุลิมาลเป็นมหาโจรฆ่าคนเป็นพัน พอมาบวชพระราชา พระเจ้าปเสนธิโกศลก็อภัยโทษหมดเลย ถือว่าพ้นจากอาณาจักรมาเกิดใหม่ในพุทธจักร คือในคณะสงฆ์ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว แต่ปัจจุบัน ใครผิดฆ่าคนมาก็ไม่พ้น ก็ยังผิดอยู่ เพราะสภาพสังคมบ้านเมืองเปลี่ยนไป เป็นต้น จึงจำเป็นต้องมีวินัยข้อบัญญัติเพิ่มเติม โดยการคณะสงฆ์ เพื่อให้คณะสงฆ์และบ้านเมืองอยู่ร่วมกันอย่างปกติสุข เจริญพร
พระอาจารย์ : คุณโยม การอยู่ปกครองกันตามพระธรรมวินัย คือทำตามที่พระพุทธเจ้าบัญญัติไว้ คือ รักษาสิกขาบททั้ง 227 ข้อ รวมทั้งวัตรปฏิบัติต่างๆ เช่น ข้อปฏิบัติระหว่างพระอุปัชฌาย์อาจารย์กับลูกศิษย์ แล้วคณะสงฆ์ต้องอยู่ร่วมกันโดยมีข้อปฏิบัติอย่างไร พระสัมมาสัมพุทธเจ้าบัญญัติไว้อย่างละเอียด ถือว่าให้คณะสงฆ์อยู่ร่วมกันตามแนวทางที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์บัญญัติไว้ นี่เรียกว่าการปกครองกันโดยพระธรรมวินัย ซึ่งคณะสงฆ์ก็ถือปฏิบัติมาจนถึงปัจจุบัน ส่วนการปกครองคณะสงฆ์หลังพุทธกาลนั้นหมายถึงว่า เมื่อสังคมเปลี่ยนไป ก็จำเป็นต้องมีวินัยในการปกครองเข้ามาช่วย เช่น ในประเทศไทย คณะสงฆ์ กับทางรัฐ มีความสัมพันธ์กัน จึงมีพระราชบัญญัติคณะสงฆ์เกิดขึ้น มีมหาเถระสมาคม มีการแต่งตั้งเจ้าคณะปกครอง เช่น เจ้าอาวาส เจ้าคณะตำบล อำเภอ จังหวัด เจ้าคณะภาค เจ้าคณะหน เป็นต้น มีกฎมหาเถระสมาคมกำกับออกมาเพิ่มเติม ซึ่งคณะสงฆ์ในประเทศไทยก็ต้องปฏิบัติตามกฎมหาเถระสมาคมด้วย แต่กฎมหาเถระสมาคมก็ระบุไว้แล้วว่าต้องบัญญัติโดยเอื้อเฟื้อตามพระธรรมวินัยนั่นเอง เป็นการขยายความรายละเอียดเพิ่มเติมขึ้น เพื่อให้คณะสงฆ์ทั้งหมดอยู่รวมกันด้วยความผาสุข และสอดคล้องประสานไปกับบ้านเมือง เพราะสังคมมันเปลี่ยนไป
ในครั้งพุทธกาล พุทธจักร คือ คณะสงฆ์นี่แยกทางจากบ้านเมืองเลย คณะสงฆ์สามารถเดินทางไปในแว่นแคว้นต่างๆ ไม่ต้องขอวีซ่า ปัจจุบันไม่ได้ เพราะสังคมมันเปลี่ยนไปแล้ว หรือครั้งพุทธกาลองคุลิมาลเป็นมหาโจรฆ่าคนเป็นพัน พอมาบวชพระราชา พระเจ้าปเสนธิโกศลก็อภัยโทษหมดเลย ถือว่าพ้นจากอาณาจักรมาเกิดใหม่ในพุทธจักร คือในคณะสงฆ์ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว แต่ปัจจุบัน ใครผิดฆ่าคนมาก็ไม่พ้น ก็ยังผิดอยู่ เพราะสภาพสังคมบ้านเมืองเปลี่ยนไป เป็นต้น จึงจำเป็นต้องมีวินัยข้อบัญญัติเพิ่มเติม โดยการคณะสงฆ์ เพื่อให้คณะสงฆ์และบ้านเมืองอยู่ร่วมกันอย่างปกติสุข เจริญพร
Desktop Version
