ตัวเล็กๆก็ทำได้...ถ้าได้ทำ

ผลปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตร กรนิกา วิชาดี (ประเทศเดนมาร์ก)

ลูกชื่อ กรนิกา วิชาดี อายุ 31ปี จากเดนมาร์กค่ะ อดีตของชีวิต...ลูกเคยคิดว่า การมีชีวิตอยู่เป็นเรื่องที่น่าปวดหัว ตราบที่เรามีลมหายใจ ตราบนั้นก็ยิ่งเปิดช่องให้ความทุกข์เข้ามาทารุณกรรม และเป็นคนคิดมากจนเป็นโรคปวดหัว ปวดมาตั้งแต่อายุ 15ปี ปวดมากๆจนสายตาสั้น แต่ก็ไม่เคยคิดสั้นนะเจ้าคะ แต่คิดยาวกว่านี้ ยังไม่เป็นเท่านั้นค่ะ

จนกระทั่งเมื่อปีพ.ศ.2548 ลูกก็คิดได้ยาวขึ้น และมุมมองของชีวิตก็เปลี่ยนไป หลังจากความพยายามอย่างเต็มที่ของเพื่อนซี้ชื่อ กัลยาณมิตร บุษกร ที่เธอต้องการให้ลูกตาสว่าง และอดทนอดกลั้นในความรั้นของลูก กว่า 7ปีเต็ม ชวนทำบุญทุกครั้ง และชวนลูกดู DMC ทุกวัน พอเธอแนะนำว่า “เธอดู DMC สิ” ลูกก็สวนทันควันว่า “ฉันไม่ดูหรอก ฉันไม่ใช่คนธรรมะ ธรรมโม เธอบ้าหรือเปล่า” พอชวนให้ทำบุญ ลูกก็บอก “ยังไม่ทำหรอก เดี๋ยวค่อยทำ”

เป็นอันว่า ลูกปล่อยให้ยถากรรมเกาะกินชีวิตมานาน จนกระทั่งวันหนึ่ง เพื่อนซี้ผู้ประเสริฐ ก็ฉวยจังหวะที่ลูกไปเยี่ยมเธอที่บ้าน เปิด DMC ให้ดูเป็นครั้งแรก ลูกก็ยอมดูเพราะจออยู่ข้างหน้า พอเห็นพระเดชพระคุณหลวงพ่อเท่านั้น ลูกถึงกับตะลึงค่ะ ทำไมท่านหล่ออย่างนี้ ลูกจึงถามว่า “เนี่ยเหรอ หลวงพ่อที่เธอพูดถึง” เพื่อนก็บอกว่า “ใช่...องค์นี้แหละหลวงพ่อของฉัน” พอดูไปดูมา แม้เธอจะชวนทานข้าว ตอนนั้นข้าวปลาอาหารก็หมดความหมายค่ะ รีบบอกไปว่า “เดี๋ยว...ขอดูหลวงพ่อให้จบก่อน”

แล้วลูกก็อธิษฐานค่ะว่า “สาธุ...ขอให้ลูกหายปวดหัวทีเถอะ ถ้าหายปวดหัว จะเข้าวัดทำบุญ” ผลปรากฏว่า อธิษฐานเสร็จไม่ถึง 10นาที ลูกก็หายปวดหัวทันที หายจริงๆเจ้าค่ะ DMC ดียิ่งกว่ายาพาราเซตามอล มโหฬารนัก อาการปวดหัวของลูก จะปวดตึ้บอย่างทรมาน พอหลับปุ่มปวดจึงปิด พอตื่นขึ้นมาปุ่มปวดก็เปิดอีก หมอให้ยาแก้ปวดหัวแบบรุนแรง ก็ไม่หาย จนหมอหมดปัญญารักษา แต่ทุกวันนี้ลูกไม่ปวดหัวอีกเลย ยาไม่ต้องทาน แค่ดู DMC หัวก็โล่ง ใจก็สบาย นับแต่บัดนั้น ลูกก็ให้ DMC เป็นยาสามัญประจำบ้าน ช่วยรักษาและหากเจ็บป่วยหนักๆมาก็ให้ DMC ช่วยซ่อมให้ค่ะ

ลูกหมั่นนั่งสมาธิเป็นปกติ นั่งแล้วมีความสุขค่ะ เวลานั่งก็ทำใจสบายๆ ที่กลางท้อง ภาวนา “สัมมา อะระหัง” ไปเรื่อยๆ จากมืดๆในท้องก็เริ่มสว่าง แล้วกลายเป็นดวงแก้ว รู้สึกตัวเบา สบาย จากนั้นก็เห็นพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ท่านลอยขึ้นมา องค์เล็กๆ ลูกก็ดูไปเรื่อยๆ หลังจากนั้นรู้สึกเหมือนถูกดูดวูบลงไป เหมือนกำลังตกเหว แล้วหมุนลงไปในช่องเล็กๆ คล้ายพายุหมุน พอตกวูบลงไป ลูกก็ตกใจสุดขีด บอกไม่ถูกเลยค่ะ เหมือนใจหาย เหมือนไม่ได้หายใจ ใจหวิวๆ พอตกใจก็ลืมตา

คราวต่อมาก็ทำใหม่ ทำใจสบายๆอีกที ลูกก็เห็นเป็นองค์พระแก้วใส ท่านนั่งขัดสมาธิอยู่ในท้อง จากองค์เล็กๆ ก็ขยายเป็นองค์ใหญ่ สว่างมากเหมือนทั้งห้องเปิดไฟจ้า นั่งครั้งใดก็เห็นทุกครั้ง เห็นแล้วมีความสุขมากๆ ใจชุ่มเย็นค่ะ หลังจากนั่งสมาธิ สัมมาทิฐิก็เกิดขึ้นในใจ ความคิดเปลี่ยนไป เพราะดวงใจเปลี่ยนแปลง อยากไปวัดมากขึ้น อยากทำบุญ อยากคุยแต่เรื่องบุญ นั่งสมาธิก่อนนอนทุกวันเลย ดวงใจของลูกมีความสุข ก็เป็นเพราะดวงดาวที่อยู่ภายในนี่แหล่ะค่ะ

ลูกได้พาลูกสาวนั่งสมาธิด้วยค่ะ ลูกสาวชื่อ เจนนิเฟอร์ วิชาดี อายุ 7ขวบ เวลาเธอนั่งสมาธิจะนิ่งมาก พอปิดตา เธอก็เห็นพระเดชพระคุณหลวงพ่อเลยเจ้าค่ะ ตอนเห็นพระเดชพระคุณหลวงพ่อครั้งแรก เธอตกใจ บอกว่า

“แม่ๆ หลวงพ่อองค์นี้ มาอยู่ในท้องหนูได้ยังไง”

ลูกก็ถามว่า “หลวงพ่อมาอยู่ในท้องหนูเหรอ”

“ใช่ค่ะ ท่านมาอยู่ในท้องหนูได้ไงไม่รู้”

ลูกจึงบอกให้เธอนั่งต่อไปอีก

“ตอนนี้ หลวงพ่อเปลี่ยนเป็นแก้วใสๆยิ้มได้ค่ะ” เธอพูดพร้อมน้ำตาคลอ ออกมา

พอถามว่า “ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ”

เธอตอบว่า“หนูไม่ได้ร้องแต่น้ำตาไหลออกมาเองค่ะ”

เธอเล่าให้ฟังเป็นระยะว่า “หนูจะนั่งนิ่งๆ วางใจเฉยๆ เหมือนนั่งคนเดียว แล้วตัวหนูก็หาย เหมือนโดนดูด แล้วเห็นหลวงพ่อองค์ใหญ่ๆอยู่ในท้อง แล้วขยายใหญ่ขนาดเต็มตัวเลย ตัวหนูเบา หลวงพ่อสอนว่า ต้องเป็นเด็กเก่งและดี ต้องสะสมนั่งสมาธิด้วย หนูดีใจที่เห็นหลวงพ่อ เสร็จแล้วท่านก็เปลี่ยนเป็นองค์พระแก้วใส องค์พระก็ยิ้ม ขยายใหญ่ก็ได้ เล็กก็ได้ องค์พระผุดออกมาเยอะมากเลย ท่านพูดด้วยว่า ต้องนั่งสมาธิเยอะๆ ต้องเป็นเด็กดี เชื่อฟังคุณแม่ ต้องปฏิบัติธรรม เรียนเก่งๆ”

เวลาเจนนิเฟอร์หงุดหงิดอะไร เธอจะไปนั่งสมาธิ แล้วบอกว่า “หนูคุยกับองค์พระในท้องดีกว่าค่ะ” เธอชอบนั่งสมาธิ เหมือนมีที่ปรึกษาส่วนตัว บางทีก็มาเกทับค่ะว่า “เวลาหนูทำผิด องค์พระจะบอกว่าทำผิดแล้ว เจนนิเฟอร์ทำอย่างนี้ไม่ได้ เวลาแม่ทำผิดองค์พระก็จะบอกว่าแม่ทำผิดค่ะ” ถ้าตัวลูกโมโห พูดเสียงดัง เวลาเธอไปนั่งสมาธิ เธอก็จะบอกว่า “องค์พระบอกว่าแม่ผิด หนูไม่ผิด การโมโหเป็นสิ่งที่ไม่ดีค่ะ”

ตอนนี้งานอดิเรกของเจนนิเฟอร์ คือ วาดรูป วาดแต่รูปองค์พระค่ะ วาดเกือบทุกวัน รักองค์พระมากๆ และที่พิเศษ คือ เจนนิเฟอร์มีหัวใจของการทำหน้าที่กัลยาณมิตร เธอจะสอนให้เพื่อนที่เล่นด้วยกัน ให้นั่งสมาธิ ถ้าบางคนไม่นั่งเธอก็จะบอกว่า “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ให้ทำอย่างนี้ เอามือขวาทับมือซ้าย ปิดตา นั่งเฉยๆ แล้วมองในท้อง” รวมถึงสอนให้คุณครูของเธอนั่งสมาธิด้วยค่ะ ซึ่งพอคุณครูเห็นเธอสอนเพื่อนก็ลองทำตามเธอด้วยความเอ็นดู ปรากฏว่า คุณครูมีความสุข ลูกก็เลยจดเว็บไซต์ของ DMC ให้คุณครูไปดูค่ะ

แต่ก่อนเจนนิเฟอร์ เป็นเด็กเจ้าอารมณ์ เช่น ถ้าอยากได้อะไร ต้องได้ ถ้าไม่ได้จะมีท่าไม้ตายส่วนตัว คือ ร้องไห้ แต่ตอนนี้ยิ้มแย้มแจ่มใส อารมณ์ดี มีเหตุผล เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ผลการเรียนก็ได้ที่หนึ่ง ทุกเทอม เธอบอกว่า “เพราะหนูนั่งสมาธิ หนูถามองค์พระค่ะ”

เจนนิเฟอร์เล่าให้ฟังว่า ตอนที่ได้องค์พระใหม่ๆ วันแรกที่ไปโรงเรียน เธอคุยกับเพื่อนเล่นๆว่า...

“ฉันมีองค์พระในท้อง”

เพื่อนถามว่า “องค์พระเป็นแบบไหน”

เธอก็บอกว่า “เป็นเหมือนพระเยซู แต่นี่เป็นของ Buddhist แม่ฉันเป็นศาสนาพุทธ ฉันทำอย่างนี้ทุกวัน”

เด็กที่เป็นเพื่อนต่างศาสนาถามว่า “องค์พระไปอยู่ในท้องของเธอได้ยังไง”

เจนนิเฟอร์บอกว่า “ถ้าอยากรู้ก็ต้องนั่งดูเอง”

เวลาเธอสอนให้เพื่อนนั่งสมาธิ เธอจะร้องเพลงว่า “หลับตาพริ้มๆ ทำใจใสๆ”

เพื่อนเขาก็ถามว่า “แปลว่าอะไร”

เธอบอกว่า “ทำใจใสๆ แล้วปิดตา”

เวลาครูให้ทำการบ้านอะไร ถ้าทำไม่ได้เจนนิเฟอร์ก็จะปิดตา นึกถึงองค์พระ คำตอบก็ขึ้นมาเอง เวลาเพื่อนจะมาลอก เธอก็บอกว่า “ทำอย่างนี้ไม่ได้ ฉันไม่ให้เธอดู เธอต้องนั่งสมาธิ แล้วองค์พระเธอจะบอกเอง”

ตอนนี้ ชีวิตของลูกมีจุดหมายและไม่น่าปวดหัว ทราบแล้วค่ะว่า “ลมหายใจของชีวิต ต้องรู้จักใช้ไปเพื่อสร้างบุญบารมี” เป็นช่องทางนำมาซึ่งบุญกุศล ไม่ใช่ช่องทางของความทุกข์ดังที่เคยเข้าใจ แต่ก่อนก็เฝ้าแต่ถามว่า “เราเกิดมาเพื่ออะไร ไม่เห็นมีอะไรเลย เหมือนหลักลอย” พอได้ฟังธรรมะของพระเดชพระคุณหลวงพ่อสอน ทุกอย่างก็กระจ่างในใจ

ลูกขอให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อ มีสุขภาพแข็งแรง เป็นที่พึ่งของลูกๆไปนานๆ เจนนิเฟอร์ฝากบอกพระเดชพระคุณหลวงพ่อค่ะว่า “หนูจะเป็นเด็กเก่งและดีค่ะ”