สุขอย่างนี้ คือ สุขนิรันดร์

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตรแคร์ ทู (ประเทศสิงคโปร์)

สำหรับแม่บ้านที่ถูกงานบ้าน และภาระที่มีต่อลูกๆ ผูกมัดมายาวนานถึง 20ปี หากจะอาศัยเหตุผลการปฏิบัติธรรมเป็นข้ออ้าง เพื่อทิ้งภาระทั้งหมด ไปนั่งสมาธิที่ จังหวัดเชียงใหม่หนึ่งสัปดาห์ คงเป็นความหวังที่ดูจะไกลเกินเอื้อม แต่ทว่าสิ่งนี้กลับเป็นจริงได้ ทำให้ดิฉันรู้สึกสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ตั้งแต่เริ่มปฏิบัติธรรมวันแรก มาจนกระทั่งถึงวันนี้

ดิฉันชื่อ แคร์ ทู ชาวไต้หวัน อายุ 44ปีค่ะ เดิมทีดิฉันนับถือศาสนาคริสต์

แต่ก่อนแต่งงานก็เคยช่วยงานเขียนทางพระพุทธศาสนาอยู่ช่วงหนึ่ง ดิฉันแต่งงานเมื่ออายุ 24ปี แต่งงานแล้วก็เป็นแม่บ้านเต็มตัว สามีและลูกๆกลายเป็นทั้งหมดของชีวิต ดิฉันถูกภาระงานบ้านและลูกๆ ผูกมัดอย่างแน่นหนา ประกอบกับงานที่สามีทำ จำเป็นต้องดื่มสุรากับลูกค้าบ่อยๆ ซึ่งดิฉันไม่ชอบ ทำให้ดิฉันอึดอัดทรมาน ทั้งกายใจ ความทุกข์เหล่านี้ได้ทวีความร้อนแรงขึ้น จนวันหนึ่งดิฉันต้องบอกกับตัวเองว่า “เราจะปล่อยชีวิตให้ทุกข์ทรมานอย่างนี้อีกไม่ได้แล้วนะ ต้องหาทางแก้ไขโดยด่วน”

กระทั่ง พ.ศ.2538 ดิฉันและลูกๆ ได้ย้ายตามสามีมาที่สิงคโปร์ สามีจึงไม่ค่อยได้ออกไปสังสรรค์มากเช่นแต่ก่อน ซึ่งดิฉันก็ดีใจ ดิฉันหันมาทำงานเขียน เพียงไม่กี่ปี ก็กลายเป็น Columnist ของหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่ในสิงคโปร์ และเป็นบรรณาธิการวารสารพระพุทธศาสนาให้กับวัดจีนแห่งหนึ่ง ช่วงนี้เอง ดิฉันได้ศึกษาธรรมะมากขึ้น แล้วก็ตั้งความปรารถนาจะทุ่มเทเวลาที่เหลืออยู่ ช่วยงานเผยแผ่พระพุทธศาสนาให้เต็มที่

ดูเหมือนชีวิตของดิฉัน น่าจะเป็นชีวิตที่เติมเต็มและมีความสุข แต่ความจริงกลับหาเป็นเช่นนั้นไม่ ภายในใจบังเกิดเสียงเรียกร้องอะไรบางอย่างขึ้น “ความสุขเช่นไรเล่า ที่เรียกว่า เป็นสุขนิรันดร์ของชีวิต เราจะหาความสุขชนิดนี้ได้จากที่ไหน”

ดิฉันตั้งหน้าตั้งตา แสวงหาความสุขนิรันดร์ไปเรื่อยๆอยู่หลายวิธี ทั้งสมาธิแบบโยคะก็เคยลอง แต่ก็ยังไม่ใช่คำตอบ กระทั่งต้นปี พ.ศ.2549 ดิฉันได้คุยถึงการฝึกสมาธิกับเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งเคยนั่งสมาธิมาแล้ว 4ปี เธอแนะนำให้ไปฝึกสมาธิกับพระอาจารย์ที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมสิงคโปร์ ด้วยความที่ดิฉันอยากทดลอง จึงให้เพื่อนช่วยสมัครคอร์สสมาธิเบื้องต้นให้ วันแรกที่ไปถึงศูนย์ฯ แม้ที่นี่ไม่ได้ตกแต่งอะไรมากมาย แต่ดิฉันก็ประทับใจกับความเรียบง่ายที่ทรงพลังแบบนี้ พระอาจารย์ก็เป็นกันเอง แม้ท่านจะเป็นพระไทย แต่พูดภาษาจีนกลางได้ไพเราะน่าฟังมาก

หลังจากฝึกสมาธิได้ไม่นาน ดิฉันก็เห็นแสงสีขาวที่สว่างมากๆ แล้วร่างกายก็ขยายใหญ่ ตัวเบาลอยขึ้น แล้วเหมือนตกจากที่สูง จากนั้นดวงสว่างก็ผุดขึ้นมา ดิฉันมีความสุขมากค่ะ ที่สำคัญที่สุด ดิฉันกลายเป็นผู้ที่มีความสุข สุขทุกวัน และเป็นความสุขที่มาจากภายใน ดิฉันเข้าใจด้วยตัวเองแล้วว่า นี่คือ วิธีการปฏิบัติเพื่อเข้าถึงความสุขภายใน ที่ดิฉันเฝ้าเพียรหามานาน เป็นสุขที่ไม่ต้องพึ่งพาบุคคล หรือสิ่งของนอกตัว ดิฉันได้คำตอบแล้วว่า สุขอย่างนี้ คือ สุขนิรันดร์ ที่จะไม่มีใครแย่งชิงไปได้

เมื่อดิฉันได้พบกับสิ่งที่ดีๆอย่างนี้ ก็อยากให้คนใกล้ตัว ชื่อว่า เฉิน เอี่ยว ชิน (สามี) มีโอกาสได้มาปฏิบัติธรรมบ้าง แต่ดิฉันก็ต้องเจอกับบททดสอบทางจิตใจ เมื่อสามีกลับมาเป็นนักดื่มนักเที่ยว ใช้ชีวิตเหมือนตอนอยู่ที่ไต้หวันอีกครั้ง ทำให้เกิดเรื่องระหองระแหง ดิฉันเริ่มเบื่อ จนคิดว่าจะทนไม่ไหวแล้ว แต่ดิฉันก็อธิษฐานจิตทุกวัน ขอให้สามีได้มานั่งสมาธิด้วยกัน ใช้ทั้งความพยายาม ความอดทน และกำลังใจจากกัลยาณมิตรที่ศูนย์ฯ แล้วความหวังก็เป็นความจริง สามียอมมาเข้าคอร์สสมาธิ เมื่อจบคอร์ส เขาก็สมัครเข้าร่วมโครงการปฏิบัติธรรมพิเศษนานาชาติ ภาคภาษาจีน ที่สุขสว่างเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ช่วงเดือนมิถุนายน ปี พ.ศ.2550 ที่ผ่านมาค่ะ

หลังจากเข้าร่วมโครงการปฏิบัติธรรมพิเศษ หนึ่งสัปดาห์แล้ว สามีของดิฉันเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ทุกเช้าจะตื่นขึ้นมานั่งสมาธิหนึ่งชั่วโมง ไม่เจ้าโทสะเหมือนแต่ก่อน ที่สำคัญคือ เขาสามารถหักดิบเลิกดื่มสุราได้ เพื่อนๆที่เคยดื่มด้วยกัน โทรศัพท์มาชวน เขาก็จะตอบปฏิเสธเสมอ เขามีความสุขมากและมีผลการปฏิบัติธรรมที่ดีด้วยค่ะ คือ เห็นดวงสว่างภายใน

ถึงขณะนี้ผ่านมาครึ่งปีแล้ว เขายังคงยืนหยัดไม่ดื่มสุราและยังนั่งสมาธิทุกวัน เช้า-เย็น เป็นความสุขใจที่ดิฉันยากจะหาคำใดๆมาบรรยาย ตลอด 20ปีที่ผ่านมา ดิฉันไม่กล้าคิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่สามีเลิกดื่มสุราและหันหน้ามาปฏิบัติธรรม

เมื่อสามีปฏิบัติธรรม จนสามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตตนเองได้ ดิฉันจึงหาจังหวะดีๆ ขออนุญาตสามีขึ้นไปปฏิบัติธรรม ในเดือนธันวาคม พ.ศ.2550 เขาก็รับปาก ดูๆแล้วไม่น่าเป็นเรื่องประหลาดอะไร แต่สำหรับดิฉันแล้ว เป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง เพราะ 20ปีที่ผ่านมา ดิฉันรับภาระงานบ้านและเลี้ยงลูกเองมาโดยตลอด โดยเฉพาะลูกคนเล็ก ถึงแม้ว่าจะอายุ 9ขวบ ก็ยังไม่เคยห่างจากแม่แม้เพียงวันเดียว แต่ด้วยการสนับสนุนจากสามี ดิฉันสามารถตัดขาดได้จากทุกสิ่ง

แล้วในที่สุด ดิฉันก็ได้มาถึง สุขสว่าง ดิฉันรู้สึกหวงแหนช่วงเวลานี้ทุกวินาที ทุกครั้งที่นั่งสมาธิปิดเปลือกตา ดิฉันก็จะเห็นแสงสว่างที่นุ่มละมุนของดวงอาทิตย์ โอบคลุมไปรอบตัว บางครั้งเห็นเป็นดวงกลมใสสว่าง เป็นดวงสว่างที่มีชีวิตอยู่ในภายใน บางครั้งเห็นร่างกายตัวเองเปลี่ยนเป็นองค์พระแก้วใส มีแสงสว่างเปล่งรัศมีออกไปรอบตัว ดิฉันดื่มด่ำกับความสุขตลอดทุกวินาที แม้แต่ตอนลืมตาค่ะ

วันที่สามของการปฏิบัติธรรม ดิฉันได้พบกับประสบการณ์ภายในที่ยากจะลืมเลือน ขณะที่กำลังอธิษฐานจิตแผ่เมตตาให้แก่สรรพสัตว์ทั้งหลาย ดิฉันรู้สึกว่าร่างกายขยายใหญ่ไปทุกทิศทาง ดิฉันมองเห็นสถานที่ปฏิบัติธรรม ภูเขา หมู่บ้าน และสิ่งแวดล้อมต่างๆ เล็กลงไปอย่างรวดเร็ว ร่างกายขยายผ่านชั้นบรรยากาศจนคลุมไปทั้งจักรวาล แล้วดวงสว่างที่มากมายจนไม่สามารถนับจำนวนได้ ผุดซ้อนขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง สว่างเป็นอย่างยิ่ง สุขเป็นที่สุดเลยค่ะ

คืนนั้น ดิฉันมีความสุขเหมือนล่องลอยอยู่ในนภากาศ ดิฉันไม่อยากจะนอนเลย เพราะเกรงว่า ความหลับใหลจะพรากความสุขภายในให้หลุดลอยไปค่ะ เบื้องบนท้องฟ้าในราตรีกาลของคืนนั้น มีเหล่าดวงดาวทอแสงระยิบกระพริบพราย ขณะที่ศูนย์กลางกายของดิฉัน มีดวงกลมใสเฉิดฉันประชันดาว

น่าอัศจรรย์ยิ่ง วิธีการนั่งสมาธิที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อ (พระราชภาวนาวิสุทธิ์) สอน ได้ให้กำเนิดชีวิตใหม่แก่ดิฉัน ขอกราบขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อมากๆค่ะ ดิฉันเข้าใจแล้วว่า จะแสวงหาความสุขนิรันดร์ได้จากที่ไหน ตราบใดที่ชีวิตมีศูนย์กลางกาย ดิฉันก็สามารถหาความสุขนิรันดร์ได้จากที่นั่น เพราะดวงสว่าง จะอยู่ที่ศูนย์กลางกายของดิฉันตลอดเวลา ไม่ว่าจะไปไหน จะกลางวันหรือกลางคืน ดาวดวงนั้นยังคงส่องแสงแจ่มจำรัสอยู่เสมอ ดิฉันอยากให้ทุกชีวิตมีโอกาสมาสัมผัสความสุขภายในเหมือนดิฉันบ้างจริงๆ

งานเขียนและงานบรรณาธิการ เป็นความสามารถเล็กๆของดิฉัน ในวันนี้ ดิฉันจึงขอปวารณาตน ช่วยงานเผยแผ่พระพุทธศาสนาวิชชาธรรมกาย เพื่อสานฝัน ให้มโนปณิธาน รื้อขนสรรพสัตว์ทั้งหมดเข้าสู่พระนิพพาน ของคุณครูไม่ใหญ่ สำเร็จสมปรารถนา โดยเร็ววันนะเจ้าคะ