คนเก่งเมืองระยอง

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตรบุปผา สุวรรณโชติ (ประเทศไทย)

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

ใครๆเขาก็บอกกันว่า คนระยองนั้นเป็นคนเอาด้าย (คนดี) ลูกเห็นด้วยอย่างยิ่ง เพราะลูกก็เป็นคนระยอง และยังเห็นต่ออีกว่า ยิ่งถ้าคนระยองคนนั้นเป็นลูกหลวงพ่อ หลานหลวงปู่กับคุณยายแล้วล่ะก็ ยิ่งเป็นคนเอาด้ายมากๆ เลยเจ้าค่ะ

ตัวลูกชื่อ บุปผา สุวรรณโชติ อายุ 85ปี 11เดือน หรือ ป้าบุปผา เจ้าเก่าเจ้าเดียวและเจ้าเดิมที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อเคยเมตตาเอ่ยถึงว่า “ได้เห็นองค์พระ” ซึ่งช่วงนั้น มีชาวระยองหลายท่าน ที่ได้เข้าวัดก่อนลูกเป็นสิบยี่สิบปีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครได้ธรรมะเลย พอตัวลูกซึ่งอายุมากแล้ว ได้เห็นองค์พระ พระเดชพระคุณหลวงพ่อจึงพูดถึงบ่อยๆว่า “จะไประยอง จะไปเยี่ยม ถ้าไปจะไม่ไปบ้านใคร จะไปบ้านป้าบุปผาคนเดียว เพราะป้าบุปผาเห็นธรรมะ”

ถ้อยคำของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ช่างเป็นประดุจถ้อยคำมนต์ขลัง กระตุ้นให้ผลการปฏิบัติธรรมของชาวระยองที่เดิมเป็นแบบ “ไป๊เหรื่อยๆ” กลายเป็น “ไป่จ่นติ๊ดธรรมะ” ได้ธรรมะกันไปหลายคน แล้วก็กลายเป็นครอบครัวที่แสนจะอบอุ่น มาสอบ World-PEC กันอุ่นหนาฝาคั่ง ตัวลูกจึงกลายเป็นผู้มาสอบที่สูงอายุซะที่สุด (มากที่สุด) ของปีนี้ไปโดยปริยาย

ครอบครัวของลูก มีสายใยรักอยู่ที่ อำเภอเมือง จังหวัดระยอง ด้วยกัน 5คน คือ คุณพ่อ-คุณแม่ พี่ชาย ตัวลูก และน้องสาว พวกเราเป็นชาวสวน ปลูกตั้งแต่ เงาะ ทุเรียน ฟักทอง และผักสวนครัวต่างๆ ผลไม้ที่แสนอร่อยของพวกเรา ก็เป็นส่วนหนึ่งในความภาคภูมิใจ ที่ได้ช่วยส่งเสริมคำขวัญประจำจังหวัดระยอง ให้เด่นล้ำว่า “ผลไม้รสล้ำ อุตสาหกรรมก้าวหน้า น้ำปลารสเด็ด เกาะเสม็ดสวยหรู สุนทรภู่กวีเอก” เจ้าค่ะ

แม้ว่าคุณพ่อจะเสียชีวิตไปตั้งแต่ลูกยังเล็กๆ แต่ลูกก็ได้คุณแม่ คอยทะนุถนอมเลี้ยงดูอุ้มชูจนเติบใหญ่ ทั้งยังคอยวางแผนอนาคต คุ้มครองลูกด้วยความห่วงใย พอลูกย่างเข้าสู่วัยรุ่นอายุได้ 17ปี คุณแม่สืบทราบว่า จะมีชายหนุ่มผู้หวังดีแต่ประสงค์ร้าย หมายจะมาฉุดตัวลูก ท่านจึงจัดให้ลูกแต่งงานกับชายหนุ่มอีกผู้หนึ่ง ที่ผู้ใหญ่ท่านหมายหมั้นกันไว้ตั้งแต่ตัวลูกยังเล็กๆแทน

แต่งงานแล้ว ลูกก็ได้มาอยู่กับสามี ซึ่งเป็นครูอยู่ที่ อำเภอแกลง จังหวัดระยอง มีลูกด้วยกัน 9คน แต่เสียชีวิตไปแล้ว 4คนเหลืออยู่ 5คน ต่อมาก็มีคนชวนลูกสาวของลูกมาวัดพระธรรมกาย ลูกสาวอยากจะลองดูว่าวัดเป็นอย่างไร จึงได้มาวัดกับเพื่อนๆ มาแล้วเขาก็กลับไปบอกแม่ ซึ่งก็คือ ตัวลูกว่า “วัดนี้ เอาด้าย” แปลว่า “วัดนี้ดี” เลยชวนแม่ชวนพี่ชวนน้องมากันหมดเลย ลูกจึงได้เข้าวัดพระธรรมกายในปี พ.ศ.2541

มาวันแรก ลูกก็เริ่มออกแบบชีวิตใหม่ในภพเบื้องหน้า ด้วยการทำบุญสร้างพระประจำตัวให้ตัวเองหนึ่งองค์ ครอบครัวของเรา ได้กลายเป็นครอบครัวผู้นำบุญนับแต่นั้นมา โดยมีลูกสาวกับลูกชายของลูก ทำหน้าที่จัดรถบัสพาคนมาวัด ฉะนั้นที่หน้าบ้านของลูก จึงได้อาศัยเป็นที่จอดรถของผู้มีบุญทั้งหลาย เวลาจะมาวัดเขาก็จะนำรถส่วนตัวมาจอดไว้ แล้วก็เดินทางมาวัดกับรถบัสที่ลูกสาวลูกจัดมา นอกจากเรื่องผู้นำรถแล้ว ลูกชายของลูกยังรับบุญเป็นอาสาสมัคร สอนคอมพิวเตอร์ให้กับทางวัดเป็นประจำอีกด้วย

ส่วนตัวลูกเอง ก่อนเข้าวัดก็ได้ฝึกนั่งสมาธิมาตั้งแต่อายุราว 40ปี โดยนั่งภาวนาเองแบบ พุทโธและยุบหนอพองหนอ แม้ว่าผลการปฏิบัติจะเป็นแบบ “ไป๊เหรื่อยๆ” แต่ก็ได้ปฏิบัติมาเรื่อยๆ เพราะมีความรู้สึกว่า นั่งสมาธิแล้วได้บุญ ครั้นพอได้เข้าวัด จึงได้รู้วิธีการนั่งสมาธิเพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกาย โดยการภาวนา “สัมมา อะระหัง” วางใจไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ด ก็ได้ปฏิบัติตามแนวของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ รู้สึกว่า มีครูบาอาจารย์คอยสอน มีความอบอุ่นใจ ทำให้ใจสงบได้ระดับหนึ่ง

จนกระทั่งปี พ.ศ.2545 ลูกได้มีโอกาสไปปฏิบัติธรรมที่สวนพนาวัฒน์เป็นครั้งแรก ทันทีที่ไปถึง ลูกรู้สึกว่าเหมือนอยู่บนสวรรค์ ที่นี่เป็นดินแดนที่สวยงามมาก โดยเฉพาะดอกไม้ อากาศก็เย็นสบายโดยไม่ต้องใช้พัดเย็น (พัดลม) เลย การปฏิบัติธรรมช่วง 2-3วันแรก ลูกได้ความสบายใจ แต่ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ต่อมา ได้ฟังเทศน์จาก พระอาจารย์อารักษ์ พูดถึงคุณยายอาจารย์ว่า คุณยายเคยเป็นผู้จัดการบ้าน วันๆกว่าจะได้นั่งสมาธิต้องทำงานบ้านให้เสร็จก่อน เวลานั่งก็ต้องแอบๆนั่ง ส่วนพวกเราแสนจะสบายทุกอย่าง กินนอนนั่งอย่างสบาย ถ้าเข้าไม่ถึงก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร บทเทศน์นั้นส่งพลังคำพูดมาสู่ใจลูกให้ฮึดสู้ว่า “ครูอย่างยายยังทำได้ ศิษย์อย่างเราก็ต้องทำได้” จึงเพิ่มชั่วโมงหยุดนิ่งใจอย่างเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ

ยิ่งวันที่5 ช่วงสาย ลูกนั่งสมาธิไม่ขยับตัวเลยเป็นชั่วโมง ความต่อเนื่องแห่งสมาธิ ก็ได้ไปชำระใจลูกให้สะอาด จนเห็นดวงสว่างสีแดงลอยอยู่ข้างหน้า จึงนึกถึงคำที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อสอนว่า “เห็นอะไรให้มองไปเฉยๆ ไม่ต้องสนใจ” ลูกจึงทำตาม ไม่นานลูกก็เห็นเป็นองค์พระแก้วใสขึ้นมาแทน ท่านนั่งอยู่ตรงหน้า หันหน้าไปทางเดียวกับลูก แล้วอยู่ๆ ลูกก็ผลุบ…เข้าไปอยู่ข้างในกลางองค์พระ ไม่รู้ว่าเข้าไปทางไหนและเข้าไปได้อย่างไร

ต่อมา ก็มีองค์พระองค์เล็กๆ ผุดขึ้นมาที่กลางองค์พระ 4-5องค์ รู้สึกโปร่งโล่ง สบายมากๆ สบายกว่าอยู่เฉยๆ ธรรมดาๆ มีความสุขแบบไม่เคยมีมาก่อน สักครู่เดียวพระอาจารย์ก็ให้สัญญาณหมดเวลานั่ง จากนั้นในรอบต่อมา ลูกก็เห็นองค์พระอยู่ที่กลางท้องตลอดทั้งหลับ ตื่น นั่งนอน ยืนเดิน ไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบถไหนก็เห็นอยู่ตลอดเวลา

ครั้นลงจากพนาวัฒน์ ลูกจึงไปกราบเรียนถามพระเดชพระคุณหลวงพ่อว่า…

“ลูกได้ธรรมกายหรือยังเจ้าคะ”

พระเดชพระคุณหลวงพ่อตอบว่า “ได้แล้ว แต่ยังอ่อนอยู่ให้นั่งไปเรื่อยๆ”

ลูกก็นั่งมาตลอดไม่เคยท้อถอยเลย ซึ่งตั้งแต่เห็นองค์พระมาจนกระทั่งถึงปัจจุบันนี้ เวลานั่งสมาธิบางทีก็จะเห็นองค์พระขยายใหญ่ บางทีก็ย่อลงเหลือนิดเดียว บางทีองค์พระก็ใสมาก บางทีก็ใสน้อย ทุกวันนี้แม้ลูกจะมีความสุขกับการได้เห็นองค์พระ ได้ทำทานโดยตั้งโรงทานที่หน้าบ้าน ชวนลูกหลานตักบาตรทุกวัน ทำบุญทุกบุญกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อมิได้ขาด ได้รักษาศีล และเจริญภาวนาโดยสวดมนต์ทำวัตรเช้า-เย็นทุกวัน นั่งสมาธิวันละ 2-3รอบ ดู DMC ช่องนี้ช่องเดียว และปลื้มกับการที่ได้มาพบพระเดชพระคุณหลวงพ่อ พบวิชชาธรรมกาย

แต่ลูกก็ยังมีความกังวลลึกๆอยู่อย่างหนึ่ง คือ ลูกอยากให้ธรรมะก้าวไปให้ไกลกว่านี้ เพราะเห็นแต่องค์พระมาหลายปีแล้ว ยังไม่ก้าวหน้าไปถึงไหนเลย แม้จะตั้งใจนั่งมาตลอดไม่เคยท้อถอยก็ตาม ลูกอยากจะไปดูนรกสวรรค์เหมือนอย่างคุณยายอาจารย์บ้าง อยากทำได้อย่างท่าน เพราะตัวลูกเอง ปัจจุบันอายุก็ปาเข้าไป 85ปีแล้ว ทำอย่างไรธรรมะของลูกจึงจะก้าวหน้าไปได้อย่างที่หวังไว้ ขอคุณครูไม่ใหญ่เมตตา เติมน้ำยา ปรับความหวัง เพิ่มสูตรหลักแห่งความสำเร็จให้กับลูกด้วยเจ้าค่ะ

กราบนมัสการมาด้วยความเคารพอย่างสูง

บุปผา สุวรรณโชติ

รับชมและรับฟังคำตอบของคุณครูไม่ใหญ่ (พระเดชพระคุณพระราชภาวนาวิสุทธิ์)

ได้จากรายการ โรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา วันที่ 17 มีนาคม พ.ศ.2551 ( http://m.dmc.tv/programs/the_dream_replay.html )