ง่ายๆ สบายๆ ไม่มีข้อสงสัย

View this page in: 中文

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตรสมหล้า ย่าเจ๊ะ (ประเทศไทย)

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับ

ผมชื่อ สมหล้า ย่าเจ๊ะ อายุ 19ปี ที่นามสกุลแบบนี้ เพราะผมเป็นลูกครึ่ง ครึ่งหนึ่งเป็นลูกกะเหรี่ยง อีกครึ่งเป็นลูกของพระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ บ้านผมอยู่ อำเภอฮอด จังหวัดเชียงใหม่ ก็อยู่ข้างๆพนาวัฒน์แหละครับ หมู่บ้านของผมทำอาชีพเพาะปลูก เราปลูกทั้งแครอท กะหล่ำปลี มะเขือเทศ ล้วนแล้วแต่เป็นผักที่มีประโยชน์ กินแล้วแข็งแรง แก้มแดง ผมอยากเชิญชวนทุกคนกินผักกันเยอะๆนะครับ

พอผมเรียนจบชั้น ป.6 ผมก็ช่วยทางบ้านทำไร่ปลูกผัก ต่อมามีเพื่อนๆที่ทำงานอยู่วัดพระธรรมกาย ชวนมาสมัครงานที่วัด ผมก็มาครับ “โอโฮ...อุแม่เจ้า วัดอะไรทำไมช่างใหญ่โต สะอาดสะอ้าน” และที่ผมชอบมากคือของกินเยอะแยะเลยครับ แถมยังอร่อยทุกอย่าง ผมชอบกินทุกเมนูเลยครับ ที่รู้จักทุกเมนูก็เพราะผมทำงานอยู่ที่หอฉันครับ ทำหน้าที่ถวายปานะ ช่วยทำความสะอาด และงานอื่นๆในหอฉัน

พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ ครั้งแรกที่ผมเห็นรูปของ คุณยายอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง ผมรู้สึกว่า ผมรักคุณยายอาจารย์ อยากมาอยู่กับท่านครับ ผมจึงทำงานที่หอฉันอย่างตั้งใจ แต่ก็มีบ้างที่ถูกหลวงพี่ดุเวลาทำงานไม่เรียบร้อย ท่านสอนให้พวกผมตั้งใจทำงานให้ดีๆ ทำให้ประณีตครับ นอกจากเรื่องงานแล้ว ท่านยังเมตตาสอนพวกผมนั่งสมาธิอีกด้วย ตอนผมมาอยู่ใหม่ๆ 7วันแรก ผมจะต้องมานั่งสมาธิทุกเช้า วันละ 1ชั่วโมง และต้องรักษาศีลแปดทุกวันด้วยครับ หลวงพี่จะจัดแบ่งพวกเด็กหอฉันซึ่งมีอยู่ราว 100กว่าคน แบ่งเป็น 3ผลัด แต่ละผลัดจะต้องมาสวดมนต์ นั่งสมาธิ ฟังธรรม ก่อนเริ่มงาน ในทุกเช้าตั้งแต่ 7.30น.เป็นต้นไป

จากการดูแลอย่างใกล้ชิดของหลวงพี่ ทำให้พวกผมนั่งสมาธิได้ดีกันหลายคน เฉพาะกลุ่มเด็กดอยอย่างผมก็มี 10กว่าคนครับ แต่ทุกคนขี้อายกันมากๆ พอหลวงพี่เรียกมาบอกว่า จะให้เล่าผลการปฏิบัติธรรม ส่งเป็นจดหมายถวายพระเดชพระคุณหลวงพ่อ หลายคนก็พากันหนี แต่ผมไม่หนีไม่ย้าย ก็เลยได้รับบุญพิเศษถูกสัมภาษณ์ผลการปฏิบัติธรรม มาเล่าสู่กันฟังนี่ล่ะครับ

ตัวผมเริ่มฝึกนั่งสมาธิแบบคนไม่มีพื้นฐานใดๆมาก่อน ในช่วงกลางปี พ.ศ.2550 ปีที่ผมได้เข้ามาอยู่วัด หลวงพี่สอนให้ทำอะไร ผมก็ทำและทำได้ทุกอย่างที่ท่านบอก คงเป็นเพราะผมเป็นเด็กดีเชื่อฟังพระอาจารย์ ทำให้ทุกอย่างเป็นไปได้ รู้สึกว่าไม่ใช่ของยาก ฝึกปุ๊บก็ทำได้เลย ผมเริ่มจากนั่งขัดสมาธิที่พื้นโดยไม่ต้องมีอุปกรณ์อะไรมากมาย แล้วแค่ทำใจนิ่งๆ จากนั้นก็ภาวนา “สัมมา อะระหัง” ไปเรื่อยๆ ก็เริ่มสว่างที่กลางท้อง ความสว่างจะขยายใหญ่...ใหญ่...ใหญ่ ขึ้นเรื่อยๆ จนใหญ่เท่าพระอาทิตย์ สว่างกว่าพระอาทิตย์ ผมรู้สึกสบาย ใจเบาๆ ไม่ปวด ไม่เมื่อยเลยครับ

จากนั้น ก็มีองค์พระธรรมกายสีทอง ผุดขึ้นมาจากความสว่างใหญ่ๆที่กลางท้องของผม องค์แรกมีขนาดเล็กกว่าตัวผมหน่อย องค์ต่อๆมา ก็ยิ่งใหญ่ขึ้นๆ และยิ่งสว่างมากขึ้นเรื่อยๆ ท่านนั่งหลับตาหันหน้าทางเดียวกันกับผม ผมเห็นท่านได้ชัดเจนมากๆ เห็นหน้า เห็นพระเศียร มีเกศดอกบัวตูม ผมนั่งดูเฉยๆ รู้สึกว่าใจสบายดีครับ

ครั้งต่อๆมา องค์พระของผมก็เปลี่ยนจากสีทองเป็นใสๆ แม้ว่าตอนนี้ราคาทองจะแพงแค่ไหน แต่ผมก็รู้สึกว่า ผมชอบแบบใสๆมากกว่าครับ พระเดชพระคุณหลวงพ่อ

หลวงพี่จะสอนให้พวกผมทดลองฝึกขยายองค์พระให้ใหญ่ ใหญ่ ใหญ่มากๆ แล้วก็ฝึกย่อองค์พระให้เล็ก เล็ก จนเล็กมากๆ พวกผมก็ทำได้ทุกคน ทีนี้ท่านก็ฝึกให้นับองค์พระครับ การนับองค์พระนี่เราจะนับกันเป็นชุดๆครับ องค์พระจะผุดขึ้นมาเร็วมาก พรืดเป็นชุด ชุดละเป็นแสน ชุดละเป็นล้าน ผมเห็นท่านชัดเจนมาก แม้จะเยอะแค่ไหนก็นับได้ครับ ตัวเลขจะขึ้นมาเอง รู้ได้เอง ทั้งหมดนี้ใช้เวลาในการนับไม่เกิน 5นาทีครับ

ทุกครั้งหลังจากออกจากสมาธิแล้ว องค์พระก็ยังอยู่ ระหว่างทำงานท่านก็ยังอยู่ แม้แต่ตอนที่พี่ทีมงานโทรศัพท์สัมภาษณ์ผม องค์พระก็ยังอยู่ ท่านผุดขึ้นมาแล้วขยายใหญ่ ผุดขยายตลอดเวลา เวลาลืมตาผมเห็นท่านชัดกว่าตอนหลับตา องค์ท่านใสๆเหมือนแก้ว ใสเหมือนเพชร เวลาที่ผมมีท่านอยู่ด้วยผมจะรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้

ผมก็สงสารพี่ทีมงานที่ต้องสัมภาษณ์ผม ต้องพยายามทำความเข้าใจ และถ่ายทอดเรื่องราวของผมให้ทุกคนฟังแล้วรู้เรื่อง แต่ผมไม่รู้จะอธิบายความสุข ความเบาสบายนี้ได้อย่างไร ผมคิดว่าถ้าทุกท่านเห็นองค์พระเหมือนอย่างผม ก็คงจะเข้าใจได้ครับ

หลวงพี่บอกว่า ที่พวกผมนั่งสมาธิได้ดี ทำได้ง่ายๆ เพราะพวกผมนั่งแบบหัวใจใสๆ ที่ไม่สงสัยอะไรทั้งสิ้น บอกให้ทำก็ทำ บอกให้หยุดก็หยุด ผมอยากชวนทุกคนให้นั่งสมาธิทุกวันนะครับ

สุดท้ายนี้ ผมขอขอบพระคุณพระอาจารย์ทุกรูป ขอกราบขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เมตตาเด็กดอยอย่างพวกผม ขอให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อมีสุขภาพแข็งแรง ขอให้หายปวดขา ขอให้หายปวดศีรษะ นะครับ

รักและเคารพพระเดชพระคุณหลวงพ่ออย่างสูงสุดจากใจเด็กดอยครับ

จากลูก สมหล้า ย่าเจ๊ะ