ผลการปฏิบัติธรรม พระสมศักดิ์ ยสคุโณ

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่ที่รักและเคารพอย่างสูงครับ

 

        กระผม พระสมศักดิ์ ยสคุโณ อายุ 27ปี จากจังหวัดจำปาสัก ประเทศสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว กระผมเกิดในครอบครัวเกษตรกร โยมพ่อเสียชีวิตตั้งแต่สมัยกระผมอายุเพียงหกปี พอกระผมอายุได้สิบเอ็ดปี กระผมก็ได้บรรพชาเป็นสามเณร บวชเณรได้เจ็ดปีก็ลาสิกขา มาเรียนต่อระดับชั้น ม.6และได้ทุนมาเรียนต่อปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยราชมงคล จังหวัดกาฬสินธุ์ มาวัดพระธรรมกายครั้งแรกกับเพื่อนๆชมรมพุทธฯ เพื่อมารับบุญส่งกลับน้องๆวีสตาร์กว่าห้าแสนคน ในวันงานรวมพลังเด็กดีวีสตาร์ เมื่อเดือนธันวาคม พ.ศ.2551

 

        วันนั้น แม้เท้าของกระผมจะพองบวม เพราะต้องเดินไปเดินกลับหลายกิโลเมตร แต่ก็ปลื้มใจมากๆ แค่กระผมได้เห็นรอยยิ้มและได้ยินคำขอบคุณของน้องๆ เมื่อกระผมพาน้องๆไปส่งถึงรถ ความเหนื่อยของกระผมก็หายไปในทันทีเลยครับ ตั้งแต่วันนั้นมากระผมก็ได้มาวัดพระธรรมกายบ่อยขึ้น และได้เป็นสมาชิกของชมรมพุทธศาสตร์สากลฯครับ

 

        กระผมตั้งใจเป็นอย่างมาก ที่จะเข้ารับการอบรมธรรมทายาท ในรุ่นบูชาธรรมพระเดชพระคุณหลวงพ่อ วันเข้าอบรม กระผมเดินทางจากจังหวัดจำปาสัก สปป.ลาว มาถึงกาฬสินธุ์ แล้วก็นั่งรถต่อมาที่วัดพระธรรมกาย รวมเวลากว่า 21ชั่วโมง แต่ก็คุ้มค่ามากๆครับ

 

        เมื่อกระผมได้เข้ามาบวช หลวงพ่อทำให้กระผมรู้ความจริงของชีวิตว่า คนเราเกิดมาเพื่ออะไร หลวงพ่อครับ เวลาผ่านไปสามวันหลังจากเข้ารับการอบรม กระผมได้นั่งสมาธิ แต่ก็มีอาการปวดเมื่อยมากๆ เพราะไม่เคยนั่งสมาธินานแบบนี้มาก่อน แต่พอได้ยินเสียงนำนั่งของพระอาจารย์บอกว่า “ร่างกายของเราเป็นเพียงแค่กายหยาบ เป็นอุปกรณ์ในการใช้สร้างบารมี ให้นึกว่าตัวเราเป็นองค์พระ องค์พระเป็นตัวเรา”

 

        กระผมจึงวางใจสบายๆ อยู่ๆก็มีองค์พระแก้วใสมาครอบตัวกระผม ความรู้สึกเย็นวูบ สบายมากครับ สักพักพระอาจารย์ก็กล่าว...สัพเพฯ เลิกนั่งสมาธิ แต่ใจของกระผมชุ่มเย็นมากครับ กระผมจึงพยายามประคองรักษาใจไว้ตลอด เช้าวันต่อมาระหว่างที่กำลังรอฉันเช้า กระผมนั่งหลับตารอพระอาจารย์ อยู่ๆก็มีแสงวูบ...สว่างจ้ามากครับ เหมือนอย่างกับว่าลืมตาใส่ดวงอาทิตย์ แต่น่าแปลกครับ เพราะไม่รู้สึกแสบตาสักนิด แล้วจู่ๆก็มีองค์พระสีทองขนาดใหญ่ผุดขึ้นมากลางท้อง ชื่นหัวใจมากครับ ขณะนั้นกระผมรู้สึกแค่ว่าสิ่งที่กระผมกำลังแสวงหาอยู่นั้น ก็ทำได้จริงๆ กระผมปลื้มใจจนน้ำตามันไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

 

        แต่สองวันต่อมา พระเพื่อนก็มาบอกกระผมว่า องค์พระภายในต้องเป็นแก้วใสเท่านั้น แค่นั้นเองครับหลวงพ่อ ทำเอากระผมใจแป้ว หัวใจมันหล่นตุ้บมาถึงตาตุ่ม กระผมพยายามทำทุกวิถีทางที่จะเปลี่ยนสีองค์พระจากสีทองให้กลายเป็นแก้วใส เค้นแล้วเค้นอีก แต่สุดท้ายแล้วองค์พระสีทองของกระผมก็หายไป องค์พระแก้วใส ท่านก็ไม่มาให้เห็นเลย พระพี่เลี้ยงได้แนะนำให้วางใจเฉยๆ เห็นอะไรก็เฉยๆ หลังจากนั้นองค์พระของกระผมก็เริ่มกลับมาเหมือนเดิมครับ

 

        เมื่อกระผมได้ขึ้นมาปฏิบัติธรรมที่สุขสว่าง ในช่วงวันอาทิตย์ต้นเดือนที่ผ่านมา กระผมได้นั่งธรรมะในช่วงพิธีบูชาข้าวพระผ่านทางดีเอ็มซี กระผมน้อมนำใจตามเสียงของหลวงพ่อ วางใจสบายๆ นิ่งๆ เอาใจจรดไว้ที่ศูนย์กลางกาย อยู่ดีๆร่างกายของกระผมก็ขยายใหญ่ขึ้น ขาทั้งสองข้างขยายไปถึงสุดกำแพงห้องปฏิบัติธรรม และแล้วองค์พระแก้วใส ท่านก็ผุดขึ้นมาที่ศูนย์กลางกาย ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นมาซ้อนกับร่างกายของกระผมที่ขยายออกไป ช่วงเวลานั้นกระผมรู้สึกโล่ง โปร่ง สบายมากครับ เมื่อหลวงพ่อกล่าว...สัพเพฯแล้ว องค์พระแก้วใสก็ยังอยู่ที่กลางกาย ตอนนี้กระผมสามารถตรึกองค์พระได้ชัด ใส สว่าง ตลอดทั้งวัน ไม่ว่าจะนั่งนอนยืนเดิน หรือในทุกๆกิจกรรมเลยครับ

 

        หลวงพ่อครับ ตอนนี้ลูกๆพระธรรมทายาท รุ่น 66ปีฯทุกรูป กำลังตื่นตัวกับการออกเดินธุดงค์ในวันพรุ่งนี้กันมากๆครับ โดยจะเริ่มออกเดินธุดงค์กันเวลาสว่าง เที่ยงตรงจากสวนสุขสว่างไปยังวัดร้างและวัดใกล้ร้างบนดอย จังหวัดเชียงใหม่ เป็นเวลาห้าวัน ตั้งแต่วันที่ 13-17 พฤษภาคม พ.ศ.2553 แม้ระยะทางจะห่างไกล และต้องเดินธุดงค์วันละหลายสิบกิโลเมตร แต่ลูกพระทุกรูป ก็จะไม่ย่อท้อ จะต้องไปฟื้นฟูวัดร้างให้ได้ครับ

 

        ลูกพระทุกรูปจะช่วยกันสานต่อมโนปณิธานของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ที่จะฟื้นฟูพระพุทธศาสนา และจะตั้งใจฝึกตัวให้เป็นพระแท้ เพราะทุกๆครั้งที่กระผมได้เห็นหลวงพ่อ ก็ทำให้กระผมมีกำลังใจที่จะสร้างบุญสร้างบารมี กระผมขอบวชเป็นพระลูกชายของหลวงพ่อไปแบบวันต่อวัน ทำในแต่ละวันให้ดีที่สุด บุญทุกๆบุญตั้งแต่อดีต ปัจจุบัน และที่ตั้งใจจะทำในอนาคต ขอน้อมถวายบูชาธรรมและขอติดตามหลวงพ่อ ไปให้ถึงที่สุดแห่งธรรมครับ รักหลวงพ่อมากๆครับ

 

 

 

พระลูกชาย จาก สปป.ลาว