ผลการปฏิบัติธรรม
กัลยาณมิตร กฤษณา สัจจินานนท์ (แคนาดา)
ลูกชื่อ กฤษณา สัจจินานนท์ อายุ 47 ปีเจ้าค่ะ ลูกเข้าวัดพระธรรมกายครั้งแรกในปี 47 โดยการชักชวนของ กัลยาณมิตรผ่องวสี จงอุดมสุข ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน โดยน้องสาวคนนี้ เรียกได้ว่า เข้าวัดทำบุญปฏิบัติธรรมเป็นอาชีพ แต่ทำงานเป็นงานอดิเรกค่ะ
" />
ลูกมาอยู่ที่แคนาดา อยู่ตัวคนเดียวไม่เกี่ยวกับใครมาได้ 17 ปีแล้ว ประกอบธุรกิจส่วนตัว โดยเปิดร้านขายของที่ระลึกให้กับนักท่องเที่ยวของเมืองมอลทริอัล ประเทศแคนาดา ซึ่งเป็นเมืองที่ติดอันดับของความเครียดค่ะ ที่นี่จะรวมคนไว้เกือบทุกประเทศ แต่วัฒนธรรมก็จะกลมกลืนกันไปหมด
เมืองที่ลูกอยู่ ถูกเรียกว่าเป็นเมืองใต้ดินค่ะ เพราะอากาศที่นี่หนาวมาก หนาวนานถึง 9 เดือน หิมะตกหนักมาก ทำให้ผู้คนยิ้มไม่ค่อยออก ต้องอยู่แต่ใต้ดิน เดินทางไปไหนมาไหนด้วยรถไฟใต้ดิน เวลาไป Shopping mall ก็เดินลอดทางเชื่อมที่อยู่ใต้ดิน พวกเราจึงไม่จำเป็นต้องโผล่ขึ้นไปบนดินเลยค่ะ นอกจากจะขึ้นรถเมล์หรือเดินเข้าบ้าน เพราะฉะนั้นสิ่งรื่นรมย์ของลูกจึงมีสิ่งเดียวคือ DMC
" />
ปกติตอนลูกกลับมาเมืองไทยก็ดู DMC ทุกวันค่ะ พอมาแคนาดาทราบว่า สามารถรับชมรับฟังทางอินเตอร์เน็ตได้ ก็ดู DMC ผ่านทางอินเตอร์เน็ตทุกวันไม่เคยขาด อยากจะเข้ามาฟังหลวงพ่อทุกๆวัน ถ้าหากไม่ได้ดู DMC เหมือนชีวิตขาดอะไรไปซะอย่างนั้น ถึงจะดึกดื่นอย่างไร ขอให้ได้ฟังธรรมะและได้เห็นหน้าหลวงพ่อก็ยังดี เวลาเห็นหลวงพ่อทาง DMC ลูกรู้สึกว่าหลวงพ่อดูหนุ่มทั้งปี ไม่เห็นแก่เลย เห็น กี่ปีๆ ก็ดูจะหนุ่มขึ้นตลอดเลยค่ะ
และ รายการโปรดของลูกคือช่วงผลการปฏิบัติธรรมค่ะ ทุกครั้งที่ได้ฟังว่ามีผู้ได้เข้าถึงพระภายใน หรือเล่าผลการปฎิบัติธรรมที่ก้าวหน้า ลูกก็จะรู้สึกดีใจ และปลื้มใจแทนพวกเขาเหล่านั้น รวมทั้งจะบอกกับตนเองเสมอว่า เราต้องทำให้ได้อย่างเขา ซึ่งเป็นกำลังใจในการปฏิบัติธรรมให้กับลูกมากๆ และลูกก็ได้อธิษฐานจิตกับรูปพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯว่า จะปฏิบัติธรรมให้เข้าถึงพระภายในให้ได้ จึงไม่เคยคิดขาดการปฏิบัติธรรมเลย แม้จะเหนื่อยและกลับมาดึกดื่นจากการงานก็ตาม
" />
" />
ผลการปฏิบัติธรรมของลูก
ตอนนั่งสมาธิช่วงแรกๆ ทำใจนิ่งๆสบายๆก็ไม่เห็นอะไรเลยค่ะ แต่ก็ไม่เคยท้อใจเพราะเชื่อมั่นว่า เราได้ทำถูกวิธีแล้ว พอใจกับการทำใจนิ่งๆเฉยๆเรื่อยไป แล้ววันหนึ่งลูกก็มีประสบการณ์ที่คาดไม่ถึง ขณะที่ลูกนั่งทำใจนิ่งๆ มีความรู้สึกว่า ใจดิ่งวูบลงไปเลยค่ะ ดิ่งลงไปไหนก็ไม่ทราบ ดิ่งลึกไปเรื่อยๆไม่หยุดสักที แล้วมีความรู้สึกว่า เราไม่มีตัวตน ไม่มีแขนมีขา พอปล่อยไปลูกก็ชักเอะใจว่า "เอ๊ะ! ตัวเราหายไปไหนล่ะ" ชักเริ่มกลัว ตัวก็ไม่มี แล้วจะดิ่งไปไหนก็ไม่รู้ ไปไม่สุดสักที เราจะกลับมาได้ไหม ลูกจึงลืมตาขึ้นมา พอลืมตามาแล้ว สดชื่นค่ะ พอตอนเช้าก็ไม่ค่อยอยากไปทำงาน อยากจะนั่งแต่สมาธิ ต้องนั่งให้ดีกว่านี้
ต่อมา พอได้ฟังหลวงพ่อสอนให้นึกดวงแก้วที่ศูนย์กลางกาย พอหลับตาลูกก็ไม่เห็นดวงแก้วเจ้าค่ะ เห็นแต่องค์พระมาอย่างง่ายๆ ไม่ทราบว่าท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่ รวมทั้งบางคืน ตอนก่อนนอนลูกก็ไม่ได้นึกอะไรเลย นั่งสมาธิเสร็จแล้วก็กราบพระเตรียมล้มตัวลงนอน พอหลับตาก็สว่างวาบทันที เหมือนกับเราไปหลับตากลางแจ้ง ทั้งๆที่เราอยู่ในที่มืด สว่างไปหมด สว่างจ้าแต่ไม่แสบตา ตอนแรกๆลูกก็ไม่รู้ว่าจะนอนยังไงในเมื่อมันสว่างอย่างนี้ เดี๋ยวนี้ชินแล้วค่ะ สว่างอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน หลับอย่างสว่างจนชิน เวลาตื่น เต็มไปด้วยความสดชื่นทุกครั้ง
" />
" />
หลังตื่นนอน ทุกอย่างจะ Clear มีความรู้สึกสบายๆ ใจถูกจัดระบบไม่ยุ่งเหยิง และเนื่องจากเป็นเจ้าของธุรกิจ บริหารงานคนเดียว อะไรต่อมิอะไรก็จะสุมรวมอยู่ที่เราหมด รวมถึงการค้าขายในจังหวะที่ลูกค้ามามากจะวุ่นวาย เพราะ 7 วัน ทำงานไม่เคยหยุด แล้วเวลาเจอคนมากมายหลายประเภทหลากหลายสไตล์ ไม่ซ้ำกันเลยค่ะ บางคนก็น่ารัก บางคนก็น่าหลบ บางคนก็ช่างต่อราคาจนน่ารำคาญ
อาชีพค้าขาย การให้บริการที่ดี และรอยยิ้ม จึงเป็นสิ่งจำเป็นมาก ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่การเป็นลูกหลวงพ่อและได้นั่งสมาธิทุกวัน ช่วยทำให้ลูกรับมือได้และยิ้มออก ต่างจากเมื่อก่อนที่ลูกต้องข่มใจอย่างหนัก และมักท่องในใจเสมอว่า ลูกค้าคือผู้มีพระคุณ แต่ปัจจุบันลูกยิ้มสู้ได้ทุกสถานการณ์ค่ะ จนลูกค้าและใครต่อใคร รวมไปถึงเจ้าหน้าที่ของรัฐที่มาตรวจสอบการให้บริการของร้านยังลง Report เลยว่า “ร้านนี้ยิ้มแย้มตลอดเวลาค่ะ” เพื่อนๆมักถามเสมอว่า เธออยู่ในบรรยากาศอย่างนี้ได้ยังไง ลูกจึงบอกกับเพื่อนๆเสมอว่า “นั่งสมาธิสิ ถ้าฉันไม่นั่งสมาธิฉันก็บ๊องไปแล้ว”
" />
หลวงพ่อเจ้าคะ ความปรารถนาที่ลูกอยากจะทำถวายหลวงพ่อก็คือ ลูกจะรวบรวมผู้มีบุญที่อยู่แคนาดาให้มาปฎิบัติธรรม และช่วยงานหลวงพ่อในงานบุญทุกๆบุญ พร้อมกับจะพยายามทำให้เกิดศูนย์ปฎิบัติธรรมขึ้นที่เมืองมอนทริอัล รัฐคิวเบค และรัฐอื่นๆอีกในแคนาดา ให้สำเร็จให้ได้เจ้าค่ะ
Desktop Version
