กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม...พระธรรมทายาท ไพศาล อธิจิตฺโต อายุ 27-ปี ตัวแทนพระธรรมทายาทจากศูนย์อบรมวัดท่าเกวียน อำเภอวัฒนานคร จังหวัดสระแก้วครับ ตอนอายุ 22-ปี กระผมเคยบวชแล้วหนึ่งพรรษา แต่ก็เป็นอย่างที่หลวงพ่อพูดครับ คือ แค่เอาผ้าเหลืองมาหุ้มมาห่อตัว เรียกตัวเองว่าพระได้ไม่เต็มปากเลย พอสึกออกมา กระผมก็ใช้ชีวิตแบบเฮไหนเฮนั่น ทั้งเล่นการพนัน สูบบุหรี่ ดื่มเหล้า กระผมดื่มจนเชี่ยวชาญ รู้หมดว่าเหล้าร้านไหน...รสชาติเป็นอย่างไร แล้วถ้าเมาได้ที่ ก็จะซ่าได้ใจ เลือดมันขึ้นหน้ากลายเป็นอันธพาล หาเรื่องชกต่อยกับคนอื่นเป็นประจำครับ

 

 

 

        วันหนึ่งหลังจากก๊งเหล้ากับเพื่อนแล้ว กระผมก็ซิ่งมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน พอขับไปถึงสามแยกแทนที่กระผมจะหักเลี้ยว กระผมกลับเหยียบคันเร่งผ่าสามแยก ปรากฏว่ารถมอเตอร์ไซค์กระเด็นตกลงไปในท่อระบายน้ำ ส่วนตัวกระผมก็เอาหน้าไปกระแทกกับถนนอย่างจัง กระผมนอนโรงพยาบาลสิบกว่าวัน โดนมัดกรามเพราะกรามหัก พูดก็ไม่ถนัด กินได้แต่น้ำกับนม ทรมานมาก แล้วคนที่ดูแลกระผมไม่ห่างเลยก็คือโยมแม่ครับ โยมแม่เฝ้าไข้กระผมทั้งวันไม่ยอมหลับยอมนอน กระผมเลยได้คิด “กระผมนี่แย่มาก ทำแต่เรื่องให้โยมแม่ปวดใจได้ตลอดเวลา”-แต่ท่านก็ให้อภัยกระผมเสมอ หัวใจของโยมแม่ช่างยิ่งใหญ่จริงๆครับ

 

        พอออกจากโรงพยาบาลแล้ว ท่านพากระผมไปรดน้ำมนต์กับร่างทรง ร่างทรงก็ทักว่า “มีเคราะห์หนัก ถ้าหายแล้ว ต้องรีบไปบวชนะ”-ร่างทรงให้กระผมรับปากเดี๋ยวนั้นเลยว่าจะบวช กระผมก็รับปากไปอย่างนั้นเองไม่ได้คิดจริงจังอะไร อีกสามวันต่อมา อยู่ๆก็มีพระมาที่บ้าน ทีแรกก็ตกใจคิดว่าที่บ้านมีคนตาย แต่ที่ไหนได้ ท่านมาชวนกระผมบวชครับ ตอนนั้นโยมแม่ก็อยู่ ญาติๆอยู่เต็มไปหมด ทุกคนเชียร์ให้กระผมบวช แต่ใจจริงแล้ว กระผมไม่อยากบวชเลย กระผมอยากให้โยมแม่สบายใจ กระผมก็เลยเขียนใบสมัครครับ

 

        พอเข้าโครงการแล้ว กระผมได้ฝึกนั่งสมาธิ-กระผมก็นั่งไปได้เรื่อยๆ หลับตาก็เห็นแต่ความมืดมิด แต่กระผมก็นั่งได้ทุกวัน ทุกเวลา ตามที่พระอาจารย์กำหนดครับ พอผ่านการบวชไปสี่วัน พระอาจารย์ได้ติวการนั่งสมาธิให้กระผมเป็นพิเศษ ท่านสอนให้นึกถึงดวงแก้วที่ศูนย์กลางกาย พอมองไปที่กลางท้องนิ่งๆ จ้องอยู่พักใหญ่ๆใจก็สงบ ไม่มีความสนใจกับสิ่งรอบตัวเลย กระผมเหมือนจะรับรู้ แต่ไม่ใส่ใจ สมองมันว่างๆ เหมือนกับว่าหัวของกระผมจะมุดเข้าไปอยู่ในท้อง รู้สึกว่าตัวมันม้วนขดเป็นลูกกลมๆ พอคลายออกก็เห็นแสงสว่างมาเลย แล้วแสงนั้นก็ค่อยๆกลายเป็นองค์พระ ตอนแรกเห็นแค่เศียร มีดอกบัวตูม และหน้าตักของท่านครับ แต่กระผมก็จ้องอยู่อย่างนั้นไม่คิดอะไร ท่านก็ค่อยๆชัดขึ้น ท่านเป็นพระพุทธรูปที่ทำมาจากดินปั้น มีสีคล้ำๆ องค์ใหญ่ประมาณหนึ่งฝ่ามือ ตอนนั้นกระผมรู้สึกสบายๆ เหมือนตัวมันหายเข้าไปในตัวของตัวเอง กระผมอยากมองแต่องค์พระ ไม่อยากจะลืมตาเลยครับ

 

 

        วันต่อมา ก็จดใจไปที่กลางท้อง ทำอารมณ์สบายๆแบบเดิม ไม่นานองค์พระที่เป็นดินปั้นก็ขึ้นมาเลยครับ คราวนี้กระผมเห็นท่านเต็มองค์ ชัดมาก พอมองไปเรื่อยๆ ผิวกายของท่านก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเนื้อทอง ในชั่วโมงต่อๆมา องค์พระก็เปลี่ยนไปอีก จนตอนนี้กระผมเห็นท่านเป็นแก้วใสๆทั้งองค์ มีลักษณะเหมือนกับพระของขวัญที่จะมอบให้กับผู้มีบุญที่สร้างพระธรรมกายประจำตัว 67-องค์ครับ เหมือนกันมากๆเลย ต่างกันแค่องค์พระของกระผมจะมีประกายระยิบระยับ ยิ่งมองก็ยิ่งให้ความสบายใจ เป็นสุขทางใจที่บอกไม่ถูก พอลืมตาแล้วองค์พระก็ยังอยู่ ตอนนี้ไม่ว่าจะทำอะไร ถ้านึกถึงท่านก็เห็นท่านได้เสมอครับ

 

 

        หลวงพ่อครับ เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา โยมแม่มาเยี่ยมกระผม ท่านอมยิ้มตลอดเวลา ใบหน้ามีความสุขมาก กระผมว่าท่านคงปลื้มทุกวันที่กระผมบวช กระผมไม่ได้เห็นท่านยิ้มอย่างมีความสุขอย่างนี้มานานเป็นสิบปีแล้วครับ ทำให้กระผมภูมิใจที่สุดในชีวิตเลย ตอนนี้กระผมอยากบวชไปวันต่อวัน อยากให้เวลา 49-วันกลายเป็น 490-วัน และกระผมก็อยากให้เพื่อนๆพระธรรมทายาททุกรูปอยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปนานๆ อยากหยุดเวลาไว้ให้มีแต่วันนี้ตลอดไปเลยครับ

 

        กระผมกราบขอบพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง โครงการของหลวงพ่อได้ชุบชีวิตใหม่ให้กับกระผม จากคนที่ไม่ดีกลายเป็นคนดีที่รู้จักทำความดี หลวงพ่อทำให้กระผมรู้คุณค่าความเป็นพระแท้ กระผมดีใจมากๆที่ได้เป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่อ สุดท้ายนี้ กระผมขอให้หลวงพ่อมีสุขภาพแข็งแรง หายป่วยไวๆนะครับ

 

 

พระธรรมทายาท ไพศาล อธิจิตฺโต