รักตนเอง

 

รักตนเอง

 

 

  

ฉันรักตนเอง

 

 

          “คุณรักตนเองแค่ไหน”  คำถามนี้ดูไม่น่าจะถามเลย  เพราะไม่มีความรักใดในโลกหล้าจะมาเทียบได้กับความรักตน  คนที่บอกว่า  ฉันรักเธอมากเหลือเกิน  รักจนแทบจะกลืนกิน  รักเธอเท่าฟ้า  ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้รักมากเท่ากับความรักตนเอง  ความรักตนเองเป็นสัญชาตญาณดั้งเดิมของสัตว์โลกทั้งหลาย  ทุกๆ คนล้วนรักตนเอง  ปรารถนาให้ตนเองมีความสุข  ปราศจากทุกข์  แต่ก็น่าแปลกคนบางคนพร่ำบอกว่า  รักตนเอง  แต่พฤติกรรมภายนอกกลับตรงกันข้ามเที่ยวไปก่อกรรมทำชั่วจนต้องติดคุกติดตะราง  ได้รับผลกรรมอันเผ็ดร้อน  ดูแล้วไม่สมกับคำพูดที่ว่า “ฉัน...รักตนเอง”

 

         ถ้ารักตนเองจริงควรตั้งตนไว้ชอบ  ประกอบแต่กรรมดีทำตนให้ประสบความสุขความเจริญสิ  ถึงจะถูก  ในเรื่องนี้...พระพุทธองค์ได้ตรัสยืนยันเอาไว้ใน  ปิยสูตร  ซึ่งเป็นเรื่องราวของพระเจ้าปเสนทิโกศลได้มาสนทนาธรรมกับพระพุทธองค์  มีรายละเอียดดังต่อไปนี้

 

 

ตั้งตนไว้ชอบ 

 

 

         กาลครั้งหนึ่ง  พระเจ้าปเสนทิโกศลทรงเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ  ถวายอภิวาทแล้วประทับนั่ง ณ ที่ควร  กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า  “พระองค์ผู้เจริญ  วันนี้ข้าพระองค์หลีกเร้นอยู่ในที่สงัด  เกิดความคิดคำนึงถึงขึ้นมาว่า  “ผู้ใดหนอที่ชื่อว่ารักตน  ผู้ใดหนอชื่อว่าไม่รักตน”

 

          ข้าพระองค์จึงมีความคิดว่า  “ผู้ที่ประพฤติกายทุจริต  วจีทุจริต  มโนทุจริต  คนผู้นั้นชื่อว่า...ไม่รักตน  แม้เขาจะกล่าวว่าเรารักตนก็ตาม  คนเหล่านั้นก็ชื่อว่าไม่รักตนอยู่ดี  เพราะเหตุใดหรือ?  ก็เพราะว่า  ถ้าเขาสามารถทำสิ่งไม่ดีให้กับคนที่ไม่รักได้เขาก็ย่อมทำสิ่งไม่ดีให้กับตนเองได้เช่นกัน  คนเหล่านั้นจึงชื่อว่า...ไม่รักตน

 

         ส่วนผู้ใดประพฤติกายสุจริต  วจีสุจริต  มโนสุจริต  คนนั้นได้ชื่อว่า...รักตน  แม้เขาจะบอกว่า  เขาไม่ได้รักตนก็ตาม  คนๆ นั้นก็ยังได้ชื่อว่ารักตนอยู่ดี  เพราะเหตุไรหรือ  ก็เพราะว่า  ถ้าเขาสามารถทำสิ่งดีๆ  ให้กับคนที่เขารักได้  เขาก็ย่อมทำสิ่งดีๆ  ให้กับตนเองได้เช่นกัน  ดังนั้นคนๆ  นั้นจึงชื่อว่ารักตน”

 

         เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าได้ฟังแล้ว  ก็ได้ตรัสยืนยันขึ้นว่า  “มหาบพิตรเป็นไปตามที่ตรัสนั้น  มหาบพิตรเป็นไปตามที่ตรัสนั้น”

 

 

 

 

ความสำรวมกาย  วาจา  ใจของเราให้สะอาดบริสุทธิ์

 

 

          จากพระสูตรนี้ได้สอนให้รู้ว่า  เราจะรักตนเองอย่างถูกวิธีได้อย่างไร  เริ่มต้นจากความสำรวมกาย  วาจา  ใจของเราให้สะอาดบริสุทธิ์  ไม่ไปเบียดเบียนใคร  มีความเอื้ออาทรต่อคนรอบข้าง  แล้วสิ่งดีๆ  ที่เราทำไว้ก็ย้อนกลับมาหาเราเอง  นี่คือ ความรักที่แท้จริงที่เราสามารถมอบให้ตนเอง  ถ้าทำได้เช่นนี้  คำว่า “รักตนเอง”  ก็จะไม่เป็นเพียงถ้อยคำอีกต่อไป

 

 

 

 

แรงบันดาลใจจากพระไตรปิฎก
โดยพระมหาเถระ รุ่นปี พ.ศ. 2534 หน้า  97 - 99