เปิดประตูสวรรค์แด่โยมแม่ผู้เป็นที่รัก

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระสมพร ติกฺขเมโธ อายุ 23 ปี ปัจจุบันรับบุญเป็นพระพี่เลี้ยงอยู่ที่ศูนย์อบรมวัดพระธรรมกาย ระเบียง 3 ครับ กระผมเกิดในหมู่บ้านที่มีความเชื่อทางไสยเวท แถวๆจังหวัดพิจิตร ที่มีทั้งการปลุกเสก เล่นของ คุณตาของกระผมมีตำแหน่งเป็นถึงหมอผีประจำหมู่บ้านครับ ซึ่งท่านทั้งปราบทั้งเลี้ยงผี ไม่เท่านั้น...ท่านยังเลี้ยงควายธนูและกุมารทองด้วยครับ แต่กระผมไม่ชอบและไม่เคยนับถือสิ่งเหล่านี้เลย พออายุ 13 ปี ก็บวชเป็นสามเณร บวชได้ 2 พรรษา ก็ทนไม่ไหว เพราะไปเจอวัดที่ชอบปลุกเสก แถมตอนบวชก็ไม่ได้นั่งสมาธิ ไม่ได้เรียนธรรมะ ทำให้กระผมเบื่อและหมดศรัทธาในพระสงฆ์ไปเลยครับ พอลาสิกขาได้วันเดียว ก็เข้าก๊วนดื่มเหล้าแก้เซ็ง หลังจากนั้นก็ไปเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านโรงเบียร์ คอยชงเหล้า ชงเบียร์เสิร์ฟแขก รายได้ดี ได้ทิปเยอะ พอมีเงินตุงกระเป๋า กระผมก็เริ่มดื่มหนัก ต่อมาได้เลื่อนขั้นเป็นกัปตันดูแลเด็กเสิร์ฟครับ ทำไปทำมาก็เบื่อ ไม่อยากมีชีวิตแบบนี้ จึงลาออก และเดินทางไปหาเพื่อนที่นนทบุรี เพื่อนก็พาไปนอนเล่นที่สนามหลวง ทำให้กระผมไปเจอบูธชวนบวชครับ

 

 

 

        คนชวนบวชได้บอกว่า “นี่เป็นโครงการ 7 พันรูป 7 พันตำบล บวชฟรีที่วัดพระธรรมกาย” ตอนนั้น กระผมไม่ได้อยากบวชนะครับ แต่พอได้ยินว่า “วัดพระธรรมกาย” ไม่รู้เป็นอย่างไร กระผมอยากมาวัดมาก ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักวัดเลย กระผมจึงเขียนใบสมัคร แต่พอใกล้วันอบรมก็เกิดอาการลังเลว่า “จะกลับต่างจังหวัดดี หรือจะไปบวชดี” คิดไปคิดมา ก็คิดได้ว่ากลัวคนชวนจะเสียน้ำใจ จึงตัดสินใจเดินทางมาวัด พอดีวันนั้นเป็นวันอาทิตย์ กระผมเห็นมีคนมาสวดมนต์ นั่งสมาธิ เห็นพระสงฆ์มากมายเต็มไปหมด ทำให้ประทับใจวัดพระธรรมกายตั้งแต่แรกเห็น มองอะไรๆก็ดีไปหมด แม้ตอนนั้นยังไม่เห็นโบสถ์ก็ตาม แต่กระผมคิดว่า “พบแล้ววัดในอุดมคติของเรา คือ วัดพระธรรมกาย”

 

 

        โครงการ 7 พันรูป 7 พันตำบล มีนาคธรรมทายาทมาสมัครบวชจนทะลุเป้า ทำให้กลดไม่พอใช้ กระผมต้องนอนให้ยุงดูดเลือดอยู่หลายวันจึงจะมีมุ้งยักษ์มาเพิ่มให้ ความเป็นอยู่ก็ไม่สุขสบาย ต้องฝึกตัวหลายอย่าง จะทำอะไรก็ตรงเวลาตามตารางที่กำหนดไว้ แต่กระผมก็มีความสุขมาก รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่ได้มาบวช กระผมชอบฟังธรรมะของหลวงพ่อ และชอบนั่งสมาธิตามที่หลวงพ่อสอนครับ ตอนแรกที่นั่งสมาธิ นึกอะไรไม่ได้เลย นั่งทุกรอบ เมื่อยทุกรอบ ยิ่งนั่งตัวยิ่งเกร็งยิ่งเครียด ลุกเข้าห้องน้ำรอบละหลายๆหน แต่กระผมก็ไม่เคยท้อนะครับ กระผมใช้วิธีมองภาพองค์พระบ่อยๆ ขยันรับบุญทุกๆบุญ และหมั่นนึกถึงบุญตลอดเวลา ทำให้ใจสบาย เกาะเกี่ยวอยู่กับบุญทั้งวัน วันหนึ่ง กระผมนั่งสมาธิโดยภาวนา “สัมมาอะระหัง” ภาวนาไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกเคลิ้มๆ จิตมัน...นิ่งขึ้นๆ ก็เห็นความสว่างอยู่ภายใน พอทำใจสงบๆ ก็ค่อยๆเห็นแขนเห็นมือขององค์พระ กระผมทำเป็นชำเลืองๆมองตามที่หลวงพ่อสอน ก็ค่อยๆเห็นขาเห็นลำตัว จนเห็นเศียร แล้วก็เห็นองค์พระชัดทั้งองค์เลยครับ ตอนแรกเป็นองค์ใหญ่เท่าฝ่ามือ ต่อมาก็ใหญ่ขึ้นๆจนใหญ่กว่าตัวกระผมนิดหน่อย องค์พระใสมากจนมองทะลุได้ ตอนนั้นใจมันปีติ นั่งยิ้มได้คนเดียว เหมือนมีความพึงพอใจเกิดขึ้นข้างใน แล้วตัวก็เบา ไม่ปวด ไม่เมื่อย มีความสุขมากๆ และตอนนี้องค์พระก็ยังอยู่ครับ

 

 

        หลวงพ่อครับ ตอนกระผมอายุได้ 1 เดือน โยมพ่อเสียชีวิต ทำให้โยมแม่เสียใจ ใช้เหล้าเป็นเครื่องดับทุกข์ และท่านก็ดื่มจนเมามายทุกวัน จนใครๆล้อกระผมว่า “ไอ้ลูกแม่ขี้เมา” กระผมจึงฝังใจมาตลอดว่า “สักวันหนึ่ง ผมจะทำให้แม่เลิกเหล้าให้ได้” พอบวชจบโครงการ 7 พันรูป 7 พันตำบล กระผมก็ยังบวชต่อ ผ่านไปประมาณ 2 เดือน ก็เริ่มโทรศัพท์หาโยมแม่ นำคำสอนของหลวงพ่อไปเล่าให้ท่านฟัง ตอนแรกท่านก็ อือๆออๆ ไม่ตั้งใจฟังเลยครับ ชวนมาวัดก็ไม่มา ชวนทำบุญก็ไม่ทำ แต่กระผมก็โทรศัพท์ไปเล่าเรื่องกฎแห่งกรรมให้ท่านฟังบ่อยมาก จนผ่านไป 4 เดือน ท่านก็เลิกดื่มเหล้า และเดินทางมาร่วมงานกฐินเพื่อสร้างอาคาร100 ปีคุณยายอาจารย์ฯที่วัดพระธรรมกาย หลวงพ่อครับ มันเป็นอะไรที่สุดยอดมาก กระผมดีใจที่สุดที่โยมแม่เลิกดื่มเหล้า

 

        ต่อมา โยมแม่ก็เลิกเล่นหวย ทั้งๆที่ท่านเป็นเซียนหวยตัวยง มีวิธีหาเลขได้สารพัดรูปแบบ ถ้าเจอต้นไม้แปลกๆเป็นขูดจนได้เลขครับ แต่สุดท้ายคำสอนของหลวงพ่อก็สยบเซียนหวยได้สำเร็จ ต่อมาท่านก็เลิกสูบบุหรี่ เลิกฆ่าปูฆ่าปลาทำอาหาร เลิกเชื่อเรื่องไสยเวท รู้จักทำบุญ รู้จักอนุโมทนาบุญ เดี๋ยวนี้โยมแม่ตื่นแต่เช้ามาสวดมนต์ สวดสรรเสริญพระธรรมกาย นั่งสมาธิกับดีเอ็มซี (DMC) ทุกวัน และเป็นแฟนรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาด้วยนะครับ พอวันอาทิตย์ธรรมดาก็ไปปฏิบัติธรรมที่ศูนย์ฯ วันอาทิตย์ต้นเดือนและงานบุญใหญ่ก็มาร่วมงานที่วัดพระธรรมกาย และยังพาญาติๆมาทำบุญที่วัดด้วย พี่เขยก็เลิกดื่มเหล้า หลานๆก็มาช่วยเป็นอาสาสมัครที่วัดครับ

 

        ตอนนั้น กระผมบวชได้ 1 ปี ก็จำใจลาสิกขา เพราะโยมแม่มีปัญหาเรื่องที่อยู่ กระผมได้อธิษฐานกับหลวงพ่อว่า “ถ้าลาสิกขาออกไปแล้ว ขอให้ผมสร้างบ้านให้แม่สำเร็จ แล้วผมจะกลับมาบวช ช่วยขยายงานพระพุทธศาสนาอย่างไม่มีข้อแม้เงื่อนไข” แล้วบุญก็ช่วยทำให้ทุกอย่างราบรื่น เมื่อสร้างบ้านให้โยมแม่เสร็จ กระผมก็รีบกลับมาบวชทันทีในรุ่นที่ 3 ครับ กระผมบวชเพื่อตอบแทนคุณพระพุทธศาสนา ตอบแทนคุณหลวงพ่อที่ให้ชีวิตใหม่กับกระผม, โยมแม่ และทุกๆคนในครอบครัว กระผมอยากให้สามเณรธรรมทายาทตั้งใจบวชให้ดีที่สุด ต้องเป็นพระแท้เพื่อตัวของเรา เพื่อโยมพ่อโยมแม่ของเรา และเพื่อพระพุทธศาสนาของเรา

 

        หลวงพ่อครับ แม้ฝนจะตก ฟ้าจะมืดอย่างไร ถ้าไม่ติดภารกิจรับบุญ กระผมก็จะเดินจากวิหารคด มาที่อาคารจาตุมหาราชิกา เพื่อมาฟังเรื่องราวดีๆจากหลวงพ่อในโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา เพราะกระผมชอบเวลานี้ที่สุด เป็นเวลาที่กระผมจะได้ฟังคำสอนจากหลวงพ่อ สุดท้ายนี้ กระผมกราบขอพรจากหลวงพ่อ ขอให้กระผมได้บวชไปนานๆ ได้บวชเป็นพระลูกชายของหลวงพ่อไปตลอดชีวิตนะครับ

 

กราบคารวะด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระสมพร ติกฺขเมโธ