ใช้ชีวิตใหม่ ที่คุณออกแบบเองได้ด้วยตัวคุณ

ผลปฏิบัติธรรม

ของ

กัลฯ รัสรา รวิยา (ออสเตรเลีย)

ลูกชื่อ รัสรา (รัด-สะ-รา) รวิยา อายุ 38 ปี เกิดใต้ร่มธงไทย แต่ไปใช้ชีวิตในต่างแดนตั้งแต่เล็ก เพราะคุณพ่อมีวิสัยทัศน์เล็งเห็นว่า อนาคตโลกจะไร้พรมแดน ต้องติดต่อค้าขายกับต่างประเทศ ท่านอยากให้ลูกมีอนาคตที่ดี มีการศึกษาด้านภาษา จึงเบนเข็มไปตั้งรกรากที่ประเทศออสเตรเลีย ตั้งแต่ลูกยังเล็ก พอลูกอายุ 13 ปี คุณพ่อจึงให้ลูกไปเรียนไฮสคูล และช่วยท่านทำร้านอาหารที่ออสเตรเลีย หลังจบการศึกษา ลูกเป็นคนหัวสูง จึงเลือกทำงานในที่สูง คือเป็นแอร์โฮสเตส ของสายการบินในตะวันออกกลาง

ลูกมีชีวิตที่เลิศหรูฟู่ฟ่าฟุ้งเฟ้อ มีความสุขตามประสาไฮโซ คือใช้ของแพง แต่งตัวสวย โฉบรถหรู เลือกของดีที่สุดในโลก ไฮโซของแท้ กระเป๋า ก็ต้องหลุยส์วิตตอง ซื้อมากว่า 20 ใบ ที่แพงสุดตกใบละ 50,000 บาท รองเท้า นาฬิกา เครื่องสำอาง เครื่องประดับ แม้แต่รถก็ต้องหรู แบบ บีเอ็มดับบลิว คราวนี้พอต้องซื้อรถยนต์ก็เลยต้องลดเงินเก็บ เงินที่ได้มามากเป็นแสนต่อเดือนก็ใช้จนหมด ลูกใช้ชีวิตเช่นนี้จนถึงวัย 30 ปี

วันหนึ่งตื่นขึ้นมาลูกก็คิดว่า เอ…นี่เราอยู่ที่ไหน ทำไมชีวิตเราเป็นอย่างนี้ ในเมื่อเราต้องเก็บกระเป๋าตลอดเวลา ต้องใช้ชีวิตตามที่ตารางบินกำหนด ของหรูๆที่มีอยู่ล้วนหมดความหมาย ให้ความสุขเราแค่ชั่วครั้งชั่วคราว ผิดกับเมื่อก่อนที่เคยรู้สึกว่ามันมีความหมายมาก เบื่อมากๆ ที่ต้อง Entertain กับเพื่อนอยู่เรื่อยๆ ไม่อาจหยุดตัวเองให้เลิกชีวิตแบบฟุ่มเฟือยได้ เบื่อไปทุกสิ่งทุกอย่าง ก็เลยตัดสินใจลาออกจากแอร์โฮสเตส เบนเข็มมาเปิดร้านอาหารที่ออสเตรเลีย

คาดไม่ถึงค่ะว่า บริการอาหารทางกายให้คนทั้งหลาย กลับนำพาลูกไปสู่อาหารทางใจ เมื่อกัลยาณมิตรที่ร้านชักนำ ให้ลูกรู้จักกับศูนย์ปฏิบัติธรรมที่นครซิดนีย์ เมื่อปี พ.ศ.2545 และแนะนำให้นั่งสมาธิ ซึ่งเรื่องสมาธินั้น ลูกเคยฝึกมาอย่างช่ำชองตั้งแต่ตอนอายุ 27 ปี ตามแนวทาง TM โดยครูชาวอิตาเลียนซึ่งสอนเรื่องจักระ 7 จุดและวิธีเปิดจักระ ลูกฝึกโดยนึกถึงหยดน้ำอยู่ปลายจมูกและทำความรู้สึกว่า ตนเองเป็นหนึ่งเดียวกับหยดน้ำในมหาสมุทร รู้สึกตัวเบาตัวลอย และขยายออก หลังจากฝึกไม่นาน ลูกก็ฝันไปว่า มีดวงแก้วลอยเข้ามาในท้อง ลูกนึกว่าเป็นวิญญาณเลยพยายามปฏิเสธบอกไม่เอาๆ อย่าเข้ามา แต่ในฝันดวงแก้วก็ลอยเข้ามาอยู่ในท้องจนได้

วันที่ไปศูนย์เป็นครั้งแรกนั้น ลูกได้ฟังเสียงนำนั่งสมาธิของคุณครูไม่ใหญ่ สุดแสนประทับใจในน้ำเสียงที่สดใส และคำพูดที่ไพเราะแต่แฝงด้วยความอบอุ่น ทว่าไม่ได้เห็นหน้า ลูกจึงไม่รู้ว่าเป็นเสียงพระ คิดว่าเป็นเสียงมัคทายก ลูกนั่งฟังแล้วทำตามจนน้ำตาไหลด้วยใจปีติ รู้สึกคุ้นเคยมาก นั่งไปก็รู้สึกตัวลอย สว่าง และขยายมากใหญ่เท่าโลก แล้วหลังจากนั้นก็ไม่ได้ไปที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมที่นี่อีกเลย

จนกระทั่ง เดือนเมษายน พ.ศ.2549 คุณพ่อโทรมาเล่าให้ฟังว่า จูนเจอ DMC อีกทั้งชื่นชมคุณครูไม่ใหญ่ว่างามมาก ลูกจึงตามมาดู DMC ที่คุณพ่อชื่นชม พอได้ดู ลูกก็จำได้ว่าเป็นเสียงเดียวกับคนที่คิดว่าเป็นมัคทายก ลูกจึงบอกพ่อไปว่า “โอ…พระองค์นี้นะ สุดยอดเลย ลูกจำเสียงได้ พูดจาไพเราะแบบนี้ รับรองมีองค์เดียวในโลก” ลูกนั่งชมความงามของครูไม่ใหญ่และชื่นชมกับคุณพ่อจนจำไม่ได้เลยว่าครูไม่ใหญ่เทศน์เรื่องอะไร

จากนั้นลูกเริ่มนั่งสมาธิโดยการดู DMC ตามคุณครูไม่ใหญ่ ใหม่ๆยังไม่ชินกับฐานที่ 7 เพราะไปติดกับที่ปลายจมูกตามแบบ TM ต้องใช้เวลาปรับตัวถึง 4 เดือน พอปรับได้ ก็เห็นดวงแก้วเท่า ลูกส้มโอ อยู่ที่กลางท้อง ตัวเบาสบาย สงบ มีความสุขมาก ตัวขยายใหญ่เท่ากับบ้าน อีก 3 เดือนต่อมา ขณะที่ฟังหลวงพ่อนำนั่งสมาธิ ลูกก็เห็นองค์พระ ครั้งแรกลอยขึ้นจากฐานที่ 7 แล้วก็หมุนรอบตัวเองเหมือนกับดู ภาพเคลื่อนไหว 3 มิติขององค์พระ เห็นองค์พระ 1 ภาพหลากมุมอยู่ภายในใจลูก แล้วใจลูกก็ขยายใหญ่จนขนาดจอของใจ Wide screen จอกว้างคลุมจักรวาลเลยค่ะ

เมื่อลูกได้พบความสุขภายใน การเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นก็เกิดตามมา ลูกอารมณ์ดี ใจเย็นขึ้น เลิกเอาแต่ใจตัวเอง เลิกฟุ้งเฟ้อเห่อของแบรนด์เนม ของนอก บอกลาความฟุ้งเฟ้อ กลายเป็นรู้จักพอเพียงอยู่เพียงพอ เปลี่ยนจาก Christian DIOR (คริสเตียน ดิออร์ - ของแบรนด์เนม) หันมาติดตามพุทธธรรม DMC พอดู DMC อุปนิสัยก็ดีเอง ลูกลูกรู้สึกว่าเราโชคดี เพราะได้ลาออกจากสายการบินต่างประเทศ และได้มาสมัครงาน สายการ บินเที่ยวบินแสนวิเศษภายในตัว ลดการช็อปปิ้งของฟุ่มเฟือยไร้สาระ ราคาแพงระยับ หันมา ช็อปปิ้งองค์พระภายในแทน ไม่เสียทั้งเงินและให้ความสุขเกินบรรยาย ความสุขซึ่งอยู่ใกล้ๆตรงหัวใจที่สงบของเรานี่เอง

ปีใหม่ พ.ศ.2550 ลูกจึงคิดว่าจะขอเป็นปีที่เริ่มต้นชีวิตใหม่ โดยไปให้ถึงวัดเป็นครั้งแรกให้จงได้ จึงกลับเมืองไทย แล้วนั่งแท็กซี่มาวัดพระธรรมกาย ได้มาอยู่ธุดงค์ในวิหารน้อย แต่สุดยอดแห่งปรารถนาที่ลูกเดินทางมาครั้งนี้ คือ อยากมาพบคุณครูไม่ใหญ่แบบตัวจริงเสียงจริงค่ะ เมื่อลูกเห็นคุณครูไม่ใหญ่ที่บ้านคุณยาย ลูกน้ำตาไหล นี่แหละ…คือบุคคลที่เปลี่ยนชีวิตลูก การเดินทางของความคิดถึง อันยาวนานได้สิ้นสุดลงแล้ว

พอวันที่ 31 ธันวาคม ขณะประกอบพิธีเปิดป้ายมหาวิหารพระมงคลเทพมุนี ลูกก็ปล่อยใจไปตามเสียงของคุณครูไม่ใหญ่ ตอนนั้นพื้นยังอุ่นๆอยู่ แต่สักพักลูกก็รู้สึกว่าเหมือนมีคนเปิดพัดลมอยู่ตรงหน้า เย็นสบายมาก จากนั้น ภาพเคลื่อนไหวขององค์พระก็ผุดพรึ่บขึ้นมาเป็นสาย นับไม่ทันและขยายใหญ่ขึ้น รู้สึก Enjoy สุดๆ เป็นธรรมบันเทิง จนลูกอยากให้คำจำกัดความว่า องค์พระภายในนั้น เชิญสรวล ชวนดู ชูจิต พิศเพลิน เจริญใจ หทัยเย็น เสียดายมากที่พิธีเลิกเร็วเหลือเกิน อยากนั่งอย่างนี้ไปนานๆ วันฉลองปีใหม่ปีนี้ จึงรู้สึกสุขีปีสุกรเหลือเกิน

วันจบธุดงค์ปีใหม่ ลูกอาลัยอาวรณ์กับชุดขาวมาก อยากกลับมาอีก พออาทิตย์ต้นเดือนลูกจึงพาคุณพ่อมา พ่อก็ยอมมาเพราะรัก เห็นลูกศรัทธามาก เลยตามมาตรวจสอบ เมื่อคุณพ่อได้นั่งสมาธิ ลูกแอบเห็นพ่อน้ำตาไหล ตอนก้มลงกราบพระ ลูกดีใจมากแอบคิดในใจว่า อย่างนี้สอบผ่านชัวร์ เพราะพ่อไม่เคยเข้าวัดมากว่า 10 ปี ทั้งสูบบุหรี่และดื่มเบียร์ พ่อบอกลูกสั้นๆว่า “วัดนี้มีโลกทัศน์ยอดเยี่ยมระดับโลก” เท่านี้ลูกก็ปลื้มมาก

ในวันเกิดคุณยาย ลูกมาถวายปัจจัยเสามงคล ขณะที่พระให้พร ลูกเห็นคุณยายนั่งสมาธิในชุดขาวพร้อมรอยยิ้ม ท่ามกลางแสงสีฟ้าปรากฏในกลางกาย พอตอนบ่ายลูกไปนั่งต่อในวิหารหลวงปู่ นั่งแป๊บเดียวนิ่ง รูปหล่อทองคำก็มาปรากฏในกลาง นิ่ง เบา สบาย อิ่มอารมณ์เหลือเกิน รู้สึกเงียบและผ่อนคลาย อยากจะใช้เวลาให้มันสิ้นเปลืองไปอย่างนี้ มันทำให้ลูกรู้สึกดี

ลูกคิดว่าการปฏิบัติธรรม สามารถเปลี่ยนลูกให้เป็นคนใหม่ วันใหม่กับชีวิตใหม่ โฉมใหม่ ไฉไลกว่าเดิม การปฏิบัติธรรมสามารถ Redesign Your Life ใช้ชีวิตใหม่ ที่คุณออกแบบเองได้ด้วยตัวคุณ