วิบากกรรมที่ทำให้บรรลุธรรมช้า
จากคอลัมน์ท้ายเล่มวารสารอยู่ในบุญฉบับเดือนมิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๘
เมื่อศึกษาพุทธประวัติอย่างละเอียดแล้วจะพบว่าแม้แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ไม่ทรงสามารถหลีกเลี่ยงกฎแห่งกรรมพ้น ดังนั้นเราไม่ควรสร้างกรรมแม้เพียงเล็กน้อยเพราะแม้จะทำไปด้วยความไม่รู้ ก็ต้องได้รับผลของกรรมนั้น ดังเรื่องราวที่เกิดขึ้นในสมัยพระกัสสปพุทธเจ้า ในชาตินั้นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเราบังเกิดเป็นลูกของพราหมณ์ชื่อว่า โชติปาละ และเมื่อ ฆฏิการะ ซึ่งเป็นเพื่อนมาชวนให้ไปฟังธรรมจากพระกัสสปพุทธเจ้า เขาจึงกล่าวจาบจ้วงไปว่า “การตรัสรู้ของสมณะโล้นจักมีมาแต่ที่ไหน เพราะการตรัสรู้ธรรมเป็นสิ่งที่ทำได้โดยยากยิ่ง” ด้วยวิบากกรรมนี้เองทำให้ในชาติสุดท้ายทรงได้รับทุกขเวทนาแสนสาหัสในการบำเพ็ญทุกรกิริยา ตั้งแต่การกดพระทนต์ด้วยพระทนต์ (ฟัน) กดพระตาลุ (เพดานปาก) ด้วยพระชิวหา (ลิ้น) การผ่อนกลั้น ลมอัสสาสะ ปัสสาสะ (ทรงกลั้นลมหายใจเข้าออกให้เดินไม่สะดวก) การอดพระกระยาหารจนแทบสิ้นพระชนม์และเมื่อลูบพระวรกายก็มีเส้นพระโลมา (ขน) ติดออกมาด้วยซึ่งพระองค์ต้องทรงทรมานพระวรกายอย่างนี้นานถึง ๖ ปีถึงจะค้นพบทางสายกลางแล้วได้ตรัสรู้ธรรม
ดังนั้น หากมีคนชวนเราให้เข้าวัดมานั่งสมาธิปฏิบัติธรรม ก็อย่าเพิ่งไปกล่าวจาบจ้วงหรือเผลอพูดไปด้วยความไม่รู้ในทำนองว่า “ไม่เชื่อ เป็นเรื่องงมงาย เป็นสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้” เพราะหากเผลอพูดไปอาจได้รับวิบากกรรมโดยที่เราไม่รู้ตัว ตรงกันข้ามเราควรจริงจังในการพิสูจน์ก่อนจะพูดว่าพิสูจน์ไม่ได้ โดยการลองนั่งสมาธิอย่างจริงจังต่อเนื่องดูก่อน ท้ายที่สุดแล้วการฝึกสมาธิย่อมเกิดผลดีต่อผู้ปฏิบัติแน่นอน
Desktop Version
