เส้นทางของคุณครูโปริสาท (ตอน โรงเรียเทวานาตู)

ผลการปฏิบัติธรรม

จากโรงเรียนประถมเทวานาตู (โซโลมอน)

ผม เปเล่ จากโซโลมอนครับ ตอนนี้พวกเรายังตั้งใจนั่งสมาธิกันอยู่ตลอดต่อเนื่อง และที่สำคัญก็คือ ได้ทำหน้าที่กัลยาณมิตรด้วยการไปแนะนำสมาธิให้กับคนรอบๆข้างต่อ ครับ

โดยเฉพาะ ทอมมี่ ทิลา อดีตผู้ชำนาญ ด้านการบริโภคเนื้อมนุษย์ ซึ่งปัจจุบันมาเฝ้าหาความสุขจากการหยุดนิ่งแทน ได้ทำหน้าที่แนะนำสมาธิให้ผู้คนในหมู่บ้านสุดเขตป่าลึกของทอมมี่ ที่ผู้คนเข้าไปไม่ถึง มีแต่ชาวโซโลมอนอย่างทอมมี่อาศัยอยู่ ปัจจุบันธรรมชาติยังงดงามมาก

ทอมมี่ ได้ไปแนะนำสมาธิให้กับ คุณครูของโรงเรียนในหมู่บ้านที่ใกล้ที่สุดด้วย ผมจึงออกเดินทางไปถ่ายภาพ แต่คำว่าใกล้ของทอมมี่ แค่ 15กิโลเมตรแรก เล่นเอาผมชักไม่แน่ใจว่า ทอมมี่จะชวนผมไปโรงเรียนหรือทำอะไรกันแน่ ยิ่งใกล้เข้าไป บรรยากาศก็ยิ่งเป็นป่าไปทุกขณะ พอไปถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่งในกิโลเมตรที่17 ชาวบ้านก็มาตอนรับผมเป็นอย่างดี ผมหันไปถามทอมมี่ว่า “ไหนล่ะ โรงเรียน” ทอมมี่บอกว่า “คุณควรต้องถอดรองเท้า แล้วเดินต่อไปอีก 1กิโล” เพราะหนทางแสนจะเฉอะแฉะ และทุลักทุเลเหมือนแป้งเปียก

เส้นทางมุ่งหน้าสู่ โรงเรียนประถมเทวานาตู (โซโลมอน)

อยู่ในหมู่บ้านของทอมมี่ ทิลา เส้นทางเดินรถ ที่ต้องผ่านโคลน

ทางเข้าหมู่บ้าน

ทางเข้าหมู่บ้าน ถ้าฝนตกรถจะไม่สามารถผ่านไปได้

เมื่อหมดทางเดินรถ ต้องเดินต่อด้วยเท้า เข้าไปโรงเรียน

เอาต้นมะพร้าวมาทำเป็นทางเดิน

ทางเดินไปโรงเรียน ประมาณ 1 กิโลเมตร

ทางไปโรงเรียน

1กิโลที่เมตร จะต้องเดินเท้าไป แค่ต้นทางผมก็ชักจะไม่แน่ใจว่า กำลังจะไปโรงเรียนหรือดงมหากาฬ บางทีต้องไต่สะพานต้นมะพร้าวข้ามคลอง ดูๆ ไป ใบไม้ก็เขียวสด ธรรมชาติก็งดงามใช่น้อย แต่เมื่อมานึกว่า นี่คือเกาะมนุษย์กินคนแล้วก็สยอง ผมพยายามถามย้ำเพื่อความมั่นใจว่า “ที่นี่มีโรงเรียนแน่นะ” โชคดีที่ผมกับทอมมี่รู้จักมานานแล้ว เลยเบาใจไประดับหนึ่ง ไม่งั้นผมคงต้องสยองกว่านี้ ที่มีมนุษย์กินคนเดินเคียงข้างในป่าลึก

ถึงแล้ว...โรงเรียนประถมเทวานาตู แห่ง โซโลมอน

โรงเรียนที่ไม่มีน้ำประปา ไม่มีไฟฟ้า

ในที่สุดสิ่งที่เรียกว่า โรงเรียน ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าของผม เป็นอาคารหลังคามุงจากเก่าๆ จำนวน 4ห้องเรียน ทันทีที่ผมเหยียบเท้าเข้าไป มีเด็กกลุ่มใหญ่กรูกันมาห้อมล้อมผมเต็มไปหมด ผมไม่แน่ใจว่า เด็กกลุ่มนี้เรียกว่า นักเรียน เพราะไม่เห็นมีใครใส่ชุดนักเรียน บางคนก็ไม่มีรองเท้า ผมหยิกๆ บางคนผอมแต่พุงป่อง เขามองหน้าผมจนจดปลายเท้า ผมคงเป็นตัวประหลาด หรือเป็นอาหารชั้นยอด...ไม่แน่ใจ แต่ก็ยังอุ่นใจที่ยังมีทอมมี่อยู่ข้างๆ

คุณครู ลีนนี่ กาเก้

คุณครูใหญ่ ของโรงเรียนประถมเทวานาตู

จนสักพัก ชั่วเวลาที่หัวใจเต้นแรง ผู้ชายคนหนึ่งก็ปรากฎตัวขึ้นในเสื้อสีแดง ผมว่าหน้าตาก็ดูเอาเรื่อง ใจผมเต้นโครมไปใหญ่ แต่แล้ว เพียงชั่วอึดใจ หัวใจของผมก็ต้องถูกสะกดให้หยุดนิ่ง เมื่อผู้ชายคนนั้นเขายิ้ม และเข้ามาทักทายด้วยมิตรภาพ หลังจากสนทนากันสักพักโดยมีทอมมี่ ทิลา ทูตสันติภาพแห่งเกาะกินคน เป็นล่ามให้ ก็ทราบว่า เขาคือครูใหญ่ของ โรงเรียนประถมเทวานาตู แห่งนี้ ชื่อ คุณครู ลีนนี่ กาเก้

ครูใหญ่ พาผมชมห้องเรียนต่างๆ ทั้งหมด 4ห้อง ซึ่งห้องหนึ่งมีนักเรียนประมาณ 20คน รวมถึงได้รู้จักกับครูคนอื่นๆด้วย ได้แก่ คุณครูคาลิตี้ ฮัวเฮียรี่ คุณครูซาโรน่า ทาซ่า และ คุณครูสเตลล่า การู

คุณครู สเตลล่า การู (ครูประจำชั้น)

แล้วผมก็ได้ทราบว่าคุณครูทั้ง 4ท่าน ตัดสินใจมาทำหน้าที่ตรงนี้ ด้วยความเสียสละ เพราะแต่ก่อนก็ทำงานอยู่ในตัวเมือง แต่เมื่อทราบว่าเด็กๆในป่าลึกนี้ ขาดแคลนไม่สมบูรณ์ ก็อยากถ่ายทอดสิ่งที่ตัวมีให้กับเด็กๆเหล่านี้ ที่สำคัญตอนนี้คุณครูทั้ง 4ท่าน ตั้งใจฝึกสมาธิกันมาก

ผลการปฏิบัติธรรมของคุณครู

ครู ลีนนี่ กาเก้ (ครูใหญ่สอนทุกวิชา)

ครู ลีนนี่ กาเก้ (ครูใหญ่)

“ผมไม่เคยได้ เจอความสุขแบบนี้มาก่อน ไม่นึกเลยว่า แค่นั่งหลับตาจะมีความสุขขนาดนี้ ประหลาดใจมาก เป็นไปได้อย่างไร มันได้ความสุขแบบอิ่มๆ แต่ไม่เหมือนอิ่มแบบทั่วๆไป หรืออิ่มแบบกินข้าวกินอาหาร ไม่ใช่อย่างนั้น”

คุณครูคาลิตี้ ฮัวเฮียรี่ (ครูประจำชั้น)

ครู คาลิตี้ ฮัวเฮียรี่ (ครูประจำชั้น)

“ฉันนั่งสมาธิแล้ว อารมณ์ก่อนกับหลังนั่งสมาธิเปลี่ยนไปมาก สมาธิทำให้ฉันเย็นลง ทำให้ฉันมีความมั่นใจมากขึ้นไปอีก”

คุณครู ซาโรน่า ทาซ่า (ครูประจำชั้น)

ครู ซาโรน่า ทาซ่า (ครูประจำชั้น)

“ฉันมีหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความรัก อดทนรักษาความถูกต้องในหน้าที่ เพราะฉันรู้ว่าครู คือ Model แรกของเด็ก เมื่อฉันได้นั่งสมาธิ ฉันอยากอยู่ในสภาวะแบบนี้ (สมาธิ) นานๆ ไม่อยากไขว้เขวไปไหน ฉันได้เอาไปแนะนำให้เด็กๆนั่งด้วย เมื่อเด็กนั่งสมาธิ ปัญหาของเด็กก็ลดลง ฉันเชื่อว่า ถ้าสมาธิเจริญเติบโตในโรงเรียนแล้ว ความสุขก็จะขยายไปถึงครอบครัวด้วย”

ครู สเตลล่า การู

ครู สเตลล่า การู (ครูประจำชั้น)

“ฉันนั่งสมาธิแล้ว เห็นแสงสว่าง แสงสว่างเป็นแบบนวลๆ ปล่อยใจสบายๆ ฉันมีความสุขมาก ฉันคิดว่า เด็กๆ ก็ควรได้รับความสุขตรงนี้ด้วย”

คุณครูใหญ่ กาเก้ นำ เด็กๆโซโลมอนนั่งสมาธิ

เด็กๆ มานั่งสมาธินอกสถานที่

ครูลีนนี่ กาเก้ บอกว่า “เมื่อผมและครูประจำชั้น ได้รับความสุข ก็อยากให้เด็กๆ ได้ความสุขตรงนี้ด้วย เพราะเรารักพวกเขาเหมือนลูกแท้ๆ และเราได้ใกล้ชิดเด็กมากกว่าพ่อแม่อีก น่าดีใจที่เด็กๆ รู้สึกสนุกกับสมาธิมาก นั่งกันนิ่งดี จากเด็กที่เคยดื้อมากๆ เวลาสอนก็จะคุยแข่งกัน พอมานั่งสมาธิ เด็กกลับนิ่งขึ้น สมาธิสามารถแก้ปัญหาหลายๆอย่างในห้องเรียนได้

ผมรู้สึกตัวผมอารมณ์เย็นขึ้นมากๆ แต่ก่อนเด็กจะมองหน้าผม แล้วบอกว่าหน้าผมดุ แต่แปลกพอผมได้นั่งสมาธิ เด็กๆมองหน้าดุๆของผมกลายเป็นหน้าตาใจดีได้ แต่ก่อนนี้เวลาโกรธเมื่อเด็กดื้อ เพียงแค่ผมส่งสายตาดุๆ เด็กก็เงียบกริบกันทั้งห้องเลยครับ มาตอนนี้ผมรู้สึกว่า ตัวเองมีความเมตตามากขึ้น ที่สำคัญเวลาที่ใจผมสงบ ผมเข้าใจหัวใจของครูมากขึ้น ผมดีใจที่ได้เลือกเป็นครูแล้วมาอยู่ที่นี้ มาทำหน้าที่ตรงนี้ ผมเป็นครูใหญ่มา 17ปีแล้ว

เมื่อพวกเรา ได้เห็นภาพของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ทุกคนที่นี่ surprise มาก เพราะรู้สึกเหมือนคนอายุ30 ผมชอบที่พระเดชพระคุณหลวงพ่ออยากช่วยให้ทุกๆคนในโลกได้เจอความสุขที่แท้จริง ขอบคุณจริงๆครับ

ต่อจากนี้ เวลาที่คุณครูเดินเท้ามาสอน ซึ่งถ้าเป็นหน้าฝนก็ต้องฝ่าฝนหรือพายุ ต้องลุยโคลนตมอย่างทุลักทุเล และต้องระมัดระวังภัยทั้งจากมนุษย์และสัตว์ สองข้างทาง เพื่อมาให้ความรู้นั้นไม่พอแล้ว แต่คุณครูจะมาสอนสมาธิให้กับเด็กๆด้วย เพราะพวกเราอยากให้พวกเขาเติบโตเป็นประชากรโซโลมอนที่ดี พวกเรารักพวกเขาจริงๆครับ