จงถอนวัชพืชแห่งความสงสัยออก

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตร วุฒิชัย สุขพรสินชัย (ประเทศไทย)

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อด้วยความเคารพอย่างสูง

ผม...วุฒิชัย สุขพรสินชัย อายุ 32ปี ผมได้บวชใน โครงการอุปสมบทหมู่ เฉลิมพระเกียรติ 5 ธันวามหาราช ระดับผู้บริหาร รุ่นที่5 ที่เพิ่งจบโครงการไปเมื่อวันที่ 16 ธันวาคม พ.ศ.2550 ผมเป็นวิศวกรโยธา ควบคุมการก่อสร้างสนามบินสุวรรณภูมิ สนามบิน ที่เคยมีคนเรียกว่า “สนามบินข้ามชาติ” คือ เริ่มสร้างชาตินี้อาจได้ใช้ชาติหน้า เพราะเริ่มโครงการมาหลายสิบปีก็ไม่เสร็จเสียที ราวกับจะรอให้ผมมาร่วมสร้างความสำเร็จ จนสามารถเปิดใช้งานได้ในที่สุดครับ

เมื่อ 20ปีก่อน ผมได้มาวัดพระธรรมกาย เพราะผมเป็นองครักษ์พิทักษ์ยาย ยายไปไหน ผมก็ตามติดไปกับยาย ทำให้ผมคุ้นเคยกับวิถีชาวพุทธ ภาพที่ผมประทับไว้ในใจจนบัดนี้ คือ ภาพตอนที่ผมอายุ 10ปี แม่ได้พาไปบวชเป็นสามเณรที่วัดบวรนิเวศน์วิหาร ผมเป็นสามเณรที่มีดวงทานใหญ่ จึงบิณฑบาตได้อาหารเพียบทุกวัน ก็แค่แม่ใส่คนเดียวก็เกือบเต็มบาตรแล้วครับ

แม่มารอใส่บาตรผมทุกเช้า ทั้งที่บ้านเราไกลจากวัดมาก บางวันผมตื่นสายท่านก็ตามมาถวายถึงกุฏิ แม้เป็นเด็กแต่ผมรับรู้ได้ถึงสายใยรักที่ท่านมีต่อผม ผมบอกกับตัวเองว่า โตขึ้นผมจะบวชทดแทนพระคุณท่าน

เวลาผ่านไป จนผมเรียนจบปริญญาโทจากต่างประเทศ ได้เวลาที่ผมต้องเรียนต่อปริญญาธรรม ตามสัญญาใจที่ให้ไว้ นับเป็นจังหวะชีวิตที่ดีของผม ที่แม่ได้มาเข้าวัดพระธรรมกายเป็นเวลา 6-7ปีแล้ว ท่านศึกษาจนมั่นใจในคุณภาพที่คับแก้วของครูบาอาจารย์ และมาตรฐานที่เหนือโลกของคำสอน จึงตัดสินใจให้ผมบวชโครงการระดับผู้บริหาร รุ่นที่5 แล้วก็ไม่ผิดหวังครับ

ที่นี่เราอยู่กันอย่าง “ครอบครัวอบอุ่น” พระอาจารย์ได้เทศน์สอนให้ผมรู้ว่า “ชีวิตนี้มีไว้ทุ่มเดิมพัน” สร้างบารมี แม้มีอุปสรรค แต่ถ้าคุณสู้ คุณจะรู้ว่า “ในที่สุดคุณก็ชนะ” ที่ว่ามา 3ชื่อนี้ เป็นชื่อหนังสือด้วยนะครับ ใครยังไม่ได้ร่วมบุญก็รีบหน่อยนะครับ

เมื่อถึงวันปลงผมซึ่งเป็นวันอาทิตย์ที่ 27 พฤศจิกายน พ.ศ.2550 ผมและเพื่อนนาค เกือบทำน้ำท่วมหมู่บ้านบรรลุธรรม เพราะบรรดานาคผู้มีบุญต่างพร้อมใจกันเป็นนาคพ่นน้ำ (ตา) ด้วยความปีติใจ ทำเอาบรรดาแม่นาค พ่อนาค ญาตินาค พ่นน้ำ (ตา) ตามกันเป็นแถว ไม่เว้นแม้แต่นักเรียนนอกฟอร์มจัดมากทิฐิอย่างผม วันนั้นผมก้มลงกราบเท้าพ่อ-แม่เป็นครั้งแรกในชีวิต ขอโทษในสิ่งที่ผมเคยทำผิดต่อท่าน

ผมจึงตั้งใจบวชเป็นพระแท้ ให้ท่านได้บุญมากที่สุด และให้ความร่วมมือกับทุกกิจกรรมของโครงการ ไม่ว่าจะให้ล้างห้องน้ำ, ล้างจาน, กวาดพื้น ผมยอมทำทุกอย่าง นอกจากพระอาจารย์ จะใส่สารละลายทิฐิแล้ว ท่านยังเติมวัคซีนแก้ฟุ้ง ทำให้ การนั่งสมาธิ ที่ผมไม่เคยนั่งได้เกิน 5นาที ผมกลับทำได้ดีกว่าที่เคยมา

โดยผมทำแค่ไม่คิดอะไร กำหนดใจไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ด เมื่อผมวางใจจับจองพื้นที่ฐานที่เจ็ดแล้ว ผมปักหลักลงเสาเข็มไว้ที่นี่แบบถาวรตลอดเวลาทุกกิจกรรม แม้ไม่ได้นั่งสมาธิ จนผมเริ่มเห็นดวงกลมๆที่ศูนย์กลางกายมีสีขาวขุ่นๆ ขนาดไม่โตนัก

วันอาทิตย์ที่ 4 ธันวาคม พ.ศ.2550 ผมและเพื่อนพระ ได้ออกงานใหญ่เป็นครั้งแรก ได้ร่วมพิธีบูชาข้าวพระ ผมรู้สึกภาคภูมิใจเมื่อนั่งบนรัตนบัลลังก์ในฐานะเป็นส่วนหนึ่งของพระรัตนตรัย วันนี้ผมนั่งสบายๆไม่คิดอะไร วางใจแบบเดิม มองดูดวงแก้วขนาดเท่าลูกเทนนิสไปเรื่อยๆ ดวงแก้วของผมใสมากขึ้น เห็นขอบชัดเจน เป็น 3มิติ และเริ่มหมุนได้ จากนั้นมีองค์พระผุดขึ้นมากลางดวงแก้ว เห็นอยู่แวบหนึ่งก็หายไปครับ

จนผมได้ขึ้นปฏิบัติธรรมที่สวนพนาวัฒน์ ผมนิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกเหมือนตัวหายไป เหลือแต่เส้นขอบโครงร่างกายกับองค์พระที่กลางท้อง ชัดเจนจนเห็นขดก้นหอยวนตามเข็มนาฬิกา ผมรู้สึกตื่นเต้นและสงสัยว่า ตัวผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่ก็ฉุกคิดถึงคำสอนที่ว่า “จงถอนวัชพืชแห่งความสงสัยออก แล้วปลูกเมล็ดพันธุ์แห่งความเชื่อมั่นว่า ที่ศูนย์กลางกายของเรามีดวงธรรมและพระธรรมกายอยู่จริง”

เมื่อผมวางใจนิ่งต่อ องค์พระท่านก็ขยายขึ้นจนเท่าตัวผม ท่านใสมากและสว่างกว่าวันบูชาข้าวพระ รวมทั้งดวงแก้วที่อยู่ตรงกลางก็มีขนาดใหญ่ขึ้นขนาดประมาณศีรษะ สว่างมาก ผมรู้สึกขนลุกเล็กน้อย องค์พระท่านขยายต่อไปจนใหญ่เท่าโบสถ์ ผมรู้สึกว่าตัวผมเหลือเล็กนิดเดียว ทั้งพระทั้งผม เราต่างก็ใสเหมือนกัน

สักพัก เริ่มเป็นเหน็บชา ผมระลึกถึงครูบาอาจารย์ ขอให้ท่านช่วยให้ผมนั่งต่อได้ และผมก็สามารถอดทนนั่งจนจบรอบ ผมมีความสุขแบบเย็นๆ ทั้งเย็นกาย เย็นใจ เมื่อก่อนเคยเป็นคนใจร้อน โกรธง่าย ตามประสาคนที่ไม่เคยเห็นใจตัวเอง ก็ยากจะเห็นใจผู้อื่น

ผมยอมรับว่า สมาธิทำให้ผมเรียนรู้ใจตัวเอง ผมใช้ชีวิตอย่างประณีตขึ้น ไม่ว่าจะทำอะไร แม้แต่งานเล็กน้อย อย่างการเก็บที่นอน พับผ้าห่ม ผมก็ตั้งใจไว้ที่ศูนย์กลางกายแล้วทำอย่างประณีต การบวชครั้งนี้นอกจากให้สิ่งดีๆกับผม ยังส่งผลดีต่อครอบครัวของผู้มาบวชอีกด้วย

ผมขอกราบขอบพระคุณ พระเดชพระคุณหลวงพ่อ และพระอาจารย์ทุกรูปที่ให้โอกาสผมได้เรียนรู้การใช้ชีวิตสมณะ ผมขอน้อมถวายบุญกุศล ที่ผมตั้งใจกระทำ ถวายแด่พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ

นั่งนั่งนาน มืดเมื่อย มึนไหมหนอ

นั่งนั่งนั่ง นิ่งรอ ดวงอยู่ไหน

นั่งนอกนิ่ง ในฟุ้ง ยิ่งยุ่งใจ

นิ่งนอกใน ใจหยุด สุดสุขเอย

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูงสุด

กัลยาณมิตร วุฒิชัย สุขพรสินชัย

คุณครูไม่ใหญ่:

นั่งนานมืด เมื่อยมึน ช่างมันหนอ

นั่งนั่งนั่ง นิ่งรอ ดวงเฉยๆ

นั่งนั่งแม้ ฟุ้งทำ ใจเสบย

นั่งอย่างนี้ ไม่ช้าเลย เดี๋ยวเห็นเอง