บุพกรรมของป้าโต้

Case study

บุพกรรมของป้าโต้

เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ทาง DMC

ออกอากาศครั้งแรก วันที่ 31 มกราคม พ.ศ.2546

ในยุคมนุษย์อายุเฉลี่ย ๗๕ ปี อายุของท่านแค่ ๕๙ ปี ถือว่าอายุไม่ยืน ล่วงไปก่อนถึงเวลา เหมือนผลไม้อยู่ในต้นยังไม่ทันสุก ร่วงลงมาแล้ว พระพุทธศาสนาสอนแต่เรื่องเหตุเรื่องผล เรื่องกฎแห่งกรรม ประกอบอย่างนี้มาเป็นผลอย่างนี้ ถ้าใครเชื่อเรื่องเหตุผลก็จะเชื่อเรื่องกฎแห่งกรรม การล่วงก่อนเวลาเพราะว่ามีบุพกรรมชนิดหนึ่ง

ในอดีตชาติท่านมีสามีที่รูปหล่อ แล้วความหล่อของสามีทำให้มีเสน่ห์ไปดึงดูดสาวๆ เข้ามามากมาย จนกระทั่งท่านทนไม่ไหวแต่ก็รักสามีไม่อยากจะให้สะเทือนต่อความสัมพันธ์ของตน คิดว่าเหตุมาจากผู้หญิงมากมายที่มาติดพันสามี แต่คนหนึ่งซึ่งเป็นคนพิเศษที่สามีชอบ ก็เลยจ้างนักเลงไปทำร้าย ตีหัว ทำให้เหมือนตายผ่อนส่งและเสียชีวิตในที่สุด กรรมนี้ทำให้ท่านมีอายุสั้นมาหลายชาติมาก เพราะฉะนั้นถ้าทำร้ายให้เขาหมดอายุขัย บาปกรรมนั้นก็จะทำให้เราอายุสั้น จนกว่าจะได้เข้าถึงพระธรรมกายที่ละเอียดแล้วไปรื้อผังกันอีกเยอะแยะ

ทุกคนมีระเบิดเวลากันคนละหลายลูก นับลูกกันไม่ถ้วน เพราะเกิดกันมานับภพนับชาติไม่ถ้วน กรรมเก่ายังใช้ไม่หมด กรรมใหม่ก็มีอีก กรรมเก่าบางทีใช้ทั้งปัจจุบัน ใช้ทั้งอนาคตด้วย ปัจจุบันทำอีกก็ทำให้มีกรรมเพิ่มอีกในอนาคตเยอะแยะไปหมด ถ้าจะแก้ปัญหาตรงนี้ได้ก็มีอย่างเดียวคือหมดกิเลสก็หมดกรรม หมดกรรมก็หมดวิบาก

ใครที่ยังยินดีอยู่ในวัฏฏะก็ต้องยอมรับว่าจะต้องเจอสิ่งนี้ เพราะฉะนั้นเมื่อเจอสิ่งนี้ควรจะทำอย่างไร ต้องสั่งสมบุญกันให้มันมากๆ บาปเก่าไม่นึก บาปใหม่ไม่ทำ บุญสั่งสมให้มากๆ ปฏิบัติให้เข้าถึงพระธรรมกาย และต้องศึกษาวิชชาธรรมกาย แล้วยิ่งผู้ที่อยากยินดีในวัฏฏะ แล้วอยากจะไปที่สุดแห่งธรรมละก็ต้องมีข้อที่เพิ่ม คือจะต้องเข้าถึงพระธรรมกาย เข้าถึงวิชชาธรรมกาย ศึกษาวิชชาธรรมกายอย่างกลั่นกล้า ไปรื้อผังวิบัติบาปศักดิ์สิทธิ์ วิบากกรรมที่ติดมา อย่างนี้ถึงจะอยู่ในวัฏฏะได้ตลอดถึงจุดหมายปลายทาง แล้วในระหว่างนั้นต้องสั่งสมบุญกันให้มันเยอะๆ บาปจะได้ตามไม่ทัน ถึงจะมีบ้างระหว่างทางก็จะ ค่อยๆ ลดน้อยถอยลงไปเรื่อยๆ มุ่งจะไปสู่ที่สุดแห่งธรรม อย่างน้อยก็จะต้องมีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งภายใน หลักวิชชามีอยู่อย่างนี้

กายทิพย์บนสวรรค์ดีอย่างไม่มีข้อจำกัด กายมนุษย์มีข้อจำกัดเยอะ อย่าว่าแต่กายมนุษย์เลย ดินบนพื้นมนุษย์ก็มีข้อจำกัด มีรสเปรี้ยว มีรสเค็ม รสจืดและรสสารพัด ต้นไม้ก็มีข้อจำกัดมันขึ้นระเกะระกะ มีวัชพืชบ้าง ใบร่วง ต้องคอยใส่ปุ๋ย คอยกำจัดวัชพืช คอยตัดแต่ง บนสวรรค์ไม่ใช่เลย ดินอุดมสมบูรณ์ไปด้วยปุ๋ยยาวนานหลายร้อยล้านปีกันทีเดียว ไม่ต้องเติมกันเพราะว่าทุกอย่างสำเร็จด้วยบุญ ต้นไม้ก็สดสวยสว่างไสวไม่ทิ้งใบเลย สว่างไสวไม่มีวัชพืช ไม่มีโรคแมลง โรคพืชก็ไม่มี จำลองมาในเมืองมนุษย์มันยากเพราะว่าต้นไม้ในเมืองมนุษย์มันมีข้อจำกัดดังเช่นที่กล่าวมาแล้ว

สมมุติว่าวิมานหลังนี้มีบริวารหนึ่งหมื่นอาคาร เขาก็จะจุหนึ่งหมื่น ถ้ามีแสนก็จุแสน มีล้านจุล้าน โดยที่บริวารไม่ต้องย่อตัว ยิ่งทำบุญด้วยตัวเองและไปชวนคนอื่นทำด้วย บริวารเยอะแยะไปหมด แต่คนที่เราไปชวนเขาทำบุญไม่ได้มาเป็นบริวารเรานะ บริวารของเราเกิดขึ้นจากบุญ แต่คนที่เราไปชวนทำบุญ เขาเป็นพวกพ้องเรา ไปรวยด้วยกัน แต่ว่ารวยในระดับหนึ่งแต่ไม่มีบริวาร เรารวยและมีบริวารด้วย บริวารสมบัติ เพราะเราทำหน้าที่ผู้นำบุญ ส่วนนั้นเขาเป็นผู้ตามบุญ เป็นอย่างนี้ ยิ่งมีบุญมากบริวารก็มากะ เทวรถและสมบัติก็เยอะ ที่พักก็ใหญ่โตโอราฬกว้างขวางเป็นประเทศหนึ่ง
บุญเป็นเรื่องอจินไตยพอกับบาป ทำนิดเดียวเช่น ฆ่าแพะตัวหนึ่งพอตกนรกก็ยาวนาน ขึ้นมาเป็นแพะให้เขาฆ่าเท่ากับจำนวนขนแพะ ดูแล้วมันไม่ยุติธรรม แค่ตัวเดียวมันน่าจะชาติเดียว แต่ทำไมนะเหมือนการค้าขาดทุนเกินควร เหมือนบุญก็เหมือนกัน อย่าไปนึกว่ายากมาก Beyond Expectation คืออยู่เหนือการนึกคิดด้นคาดเดา