"วันนี้เห็นกลมๆใสๆไหมคะ"

ผลปฏิบัติธรรม

ด.ญ.โมทนา (มาเรีย) เล่าโดย กัลยาณมิตร นวนุช บัวสอน (อิตาลี)

(จากซ้ายไปขวา) ด.ญ.โมทนา, กัลยาณมิตร นวนุช, ด.ช.อภิสิทธิ์

ลูกชื่อ นวนุช บัวสอน ลูกพระธัมฯจากอิตาลี เคยมา วัดพระธรรมกาย ที่เมืองไทยครั้งแรกเมื่อปี พ.ศ.2537 และได้มากลั่นแผ่นดิน หลังจากนั้นก็ไม่ได้มาวัดอีกเลย จนเดินทางมาแต่งงานกับชาวอิตาเลี่ยน จนมีลูกด้วยกัน 2คน แต่ก็ไม่เคยติดต่อกับทางวัดอีกเลย

จนเมื่อ เดือนมีนาคม พ.ศ.2548 ลูกก็จูนดาวเทียมไปเจอช่อง DMC ลูกมองไปที่ใบหน้าของพระซึ่งกำลังพูด ก็จำไม่ได้ว่าคือ พระเดชพระคุณหลวงพ่อธัมมชโย แต่รู้สึกคุ้นๆเสียงของพระรูปนี้มาก ใจหนึ่งก็สงสัยว่าน่าจะเป็นพระเดชพระคุณหลวงพ่อ แต่อีกใจก็คิดว่า เป็นไปไม่ได้หรอก น่าจะคนละองค์ เพราะองค์ที่เห็นหน้าจอตอนนี้น่ะ หนุ่มกว่าองค์ที่เคยเห็นที่เมืองไทยเมื่อ 10ปีที่แล้วอีก แต่ลูกก็ติดตามดูมาเรื่อยๆจึงได้รู้ว่า "ใช่แล้ว" ลูกจึงดีใจมากเป็นที่สุด

ลูกสาวคนโต อายุ 5 ขวบชื่อ ด.ญ.โมทนา ชื่อภาษาอิตาเลี่ยน มาเรีย ส่วนชื่อเล่นเยอะมาก คือ น้องโม, นโม, แตงโม, มิมิ, มารี่ ตอนนี้อยู่อนุบาล3 ส่วนลูกชายคนเล็กชื่อ ด.ช.อภิสิทธิ์ (อเล็กซานโดร) ชื่อเล่น ส้มโอ ค่ะ

เมื่อ เดือนพฤศจิกายน พ.ศ.2548 ลูกก็เริ่มสอนให้ลูกๆนั่งสมาธิ โดยบอกให้นึกถึงดวงแก้ว โดยใช้คำง่ายๆว่า “นึกถึงกลมๆใสๆ” ไว้ที่กลางท้อง เพื่อให้ลูกๆคุ้นเคยกับศูนย์กลางกาย แล้วทำบรรยากาศการนั่งสมาธิเหมือนเล่นเกมสนุกๆ คือ ให้ขยาย “กลมๆใสๆ” คลุมตัวเอง โดยวันหนึ่งๆจะนั่งก่อนนอนประมาณ 20-30นาที ลูกก็จะนั่งข้างๆด้วย เพื่อคอยสังเกตประคอง

แล้วสักพัก จะถามพวกเขาขณะที่ยังนั่งหลับตาอยู่ว่า “เห็นกลมๆใสๆไหมลูก…ขยายคลุมตัวได้มั๊ย” ซึ่งน้องโมจะตอบว่า “เห็นค่ะ ได้ค่ะ” ซึ่งจริงๆแล้วตอนที่น้องโมตอบ ลูกก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะคิดว่าเป็นคำตอบแบบเด็กๆ แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงจนสังเกตได้ คือ จากเดิมที่ น้องโมจะชอบร้องกรี๊ด เพราะแย่งของชิ้นเดียวกับน้องชาย พอนั่งสมาธิบ่อยขึ้น เธอจะนิ่งและสงบมากขึ้น ลูกจึงอยากให้เธอนั่งสมาธิแบบนี้ทุกวัน

เดือนมกราคม พ.ศ.2549 ผ่านไป 2 เดือน วันหนึ่ง ลูกก็ถามน้องโมด้วยคำถามที่ต้องถามทุกวันว่า “วันนี้เห็นกลมๆใสๆไหมคะ” แต่วันนี้ น้องโมตอบแตกต่างจากวันอื่น “ไม่เห็นกลมๆใสๆค่ะ”

แต่ลูกสังเกตเห็นเธอ ยังนั่งนิ่งต่อไปเหมือนมองอะไรอยู่ตลอด จึงลองถามเล่นๆว่า “แล้วเห็นพระบ้างหรือเปล่าล่ะ” น้องโมตอบทันทีว่า “หนูเห็นอันแหลมๆ อยู่ตรงนี้ (เอามือชี้ไปที่ลิ้นปี่ของตัวเอง) แล้วก็นั่งอยู่ตรงนี้ (เอามือจับที่ท้อง) เหมือนอันนั้น (มือชี้ไปที่พระประธานองค์พระแก้วใส)”

ลูกจึงคิดว่า น้องโมเห็นเศียรขององค์พระแบบ Top view แต่กระนั้นลูกก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ จึงถามต่ออีก “แล้วเห็นใบหน้าพระไหมล่ะ” น้องโมตอบว่า “เห็นค่ะ” ลูกถามต่อเพื่อให้แน่ใจ “เห็นด้านหลังของพระไหม” เธอก็ตอบว่า “เห็นค่ะ” ลูกถามอีก “เห็นมือของพระไหม” เธอยังคงตอบว่า “เห็นค่ะ” เมื่อลูกถามว่า “เห็นขาของพระไหม” น้องโมก็ยังตอบเหมือนเดิมว่า “เห็นค่ะ”

มาถึงตรงนี้ ลูกก็นึกไม่ออกว่า น้องโมเห็นพระแบบไหน เพราะถ้าเห็นพระแบบ Top view ทำไมเธอเห็นทุกส่วนของพระ พอเลิกนั่งลูกจึงรีบบอก “มาวาดรูปที่โมเห็นในท้องให้แม่ดูหน่อย” น้องโมก็พยายามมาวาด ซึ่งก็เป็นรูปองค์พระด้านหน้า เป็นแบบ 2 มิติ แล้วลูกก็ให้น้องโมวาดด้านหลัง ด้านบนด้วย เธอบอกว่า “โมวาดไม่ได้ค่ะ แม่ต้องมาดูในท้องโมเอง มาดูสิคะ” ลูกก็อึ้งไปเลย นึกในใจ “เรายังไม่เห็นในท้องเราเลย จะให้ไปดูในท้องคนอื่นได้ไง” แต่ปากก็พูดกับลูกว่า “สาธุค่ะลูก” ตอนนั้น จึงเริ่มคิดขึ้นมาแล้วว่า น้องโมอาจจะเห็นพระจริงๆ

วันต่อๆมา พอน้องโมนั่งไปสักพัก ลูกก็จะถามคำที่ติดปากลูกทุกครั้งว่า “วันนี้เห็นกลมๆใสๆไหมคะ” วันนี้ น้องโมหลับตาตอบว่า “ไม่เห็นกลมๆใสๆ แต่ มันสว่างกลางท้อง มันกว้างไปหมด” สักพัก ลูกก็ถามคำถามเดิมว่า “แล้วตอนนี้เห็นกลมๆใสๆรึยังคะ” เธอตอบว่า “ไม่เห็นค่ะ…เห็นแต่พระสีทอง กลางท้อง”

ลูกไม่เชื่อว่า น้องโมจะเห็นพระสีทองจริงๆ จึงบอกเธอไปด้วยความเคยชินว่า “งั้นก็นึกถึงกลมๆใสๆต่อไปแล้วกัน” คราวนี้น้องโมก็เลยพูดขึ้นมาว่า “อุ๊ย...พอแล้ว จะให้หนูดูกลมๆใสๆก็ไม่มีให้ดู ก็เห็นแต่พระเต็มไปหมด หนูเลิกนั่งแล้ว” แล้วน้องโมก็ลุกไป ตอนนั้นลูกรู้สึกผิดมาก หลังจากนั้นมา ลูกก็ถามเธอให้น้อยลง

วันต่อๆมา ตอนที่น้องโมนั่งสมาธิ ลูกก็ถามว่า “เห็นกลมๆใสๆไหมลูก” น้องโมตอบว่า “เห็นค่ะ” สักพัก น้องโมบอกว่า “ไม่เห็นแล้วค่ะ แต่มันสว่าง” พอรู้ว่าน้องโมไม่เห็นดวงแก้ว ลูกจึงถามต่อว่า “แล้วเห็นองค์พระหรือเปล่า” เธอตอบว่า “ไม่เห็นพระค่ะ เห็นแต่ ตัวใสๆ นั่งอยู่กลางท้อง เหมือนคุณแม่ แต่ก็เหมือนเด็กผู้หญิง” ลูกรีบบอกเลยว่า “จะมีด้วยเหรอลูก ต้องเห็นองค์พระสิ” น้องโมยืนยันว่า “ไม่มีพระค่ะ มีแต่ผู้หญิงตัวใสๆ”

ลูกจึงถามต่อไปว่า “แล้วผู้หญิงจะไปนั่งอยู่ข้างในได้ยังไง” น้องโมจึงเขยิบตัวมาด้านหน้าลูก แล้วทำท่าขัดสมาธิใหม่แล้วพูด “นั่งอยู่ตรงนี้” แล้วเอามือชี้ไปที่ท้อง ในขณะนั้นลูกคิดไม่ออกจริงๆว่า จะมีผู้หญิงตัวใสๆ ไปอยู่ในท้องได้อย่างไร

บางครั้ง เวลาลูกถามน้องโมมากๆว่า “เห็นอะไร...เป็นยังไง” น้องโมก็จะถามตัวลูกกลับมาว่า “อ้าว...แล้วแม่ไม่เห็นเหรอคะ” ลูกรู้สึกอายมาก ก็จะตอบอ้อมแอ้มไปว่า “เห็นจากรูปจ้ะลูก”

หลังจากที่น้องโมฝึกสมาธิ นักจิตวิทยาของโรงเรียนซึ่งจะประเมินเด็ก จะเขียนบอกว่า "โมเป็นเด็กที่มีสมาธิสูงและพัฒนาการทางอารมณ์สูง ไม่งอแง หงุดหงิดเหมือนเด็กในวัยเดียวกัน"

เวลา ดู DMC น้องโมเคยถามว่า “หลวงพ่อเป็นใครคะ” ตัวลูกจะตอบว่า “ท่านเป็นพระที่ใจดี” น้องโมจะบอกว่า “หนูรักหลวงพ่อค่ะ เพราะหลวงพ่อชอบมีการ์ตูนมาให้ดู” เวลาน้องโมเห็นพระเดชพระคุณหลวงพ่อใน DMC เธอจะรีบพาน้องชายวิ่งมากราบ และยกมือสาธุ

น้องโมชอบเรื่องนรก-สวรรค์ ของพระเดชพระคุณหลวงพ่อมาก เธอฟังแล้วก็เข้าใจว่า "ทำดีได้ผลดี ทำชั่วได้ผลชั่ว" ซึ่งเธอจะพูดให้พ่อซึ่งเป็นชาวอิตาเลี่ยนฟัง อย่างเช่น เวลาพ่อขับรถพาพวกเราไปด้วยกัน แล้วมีคนขับรถปาดหน้า พ่อก็จะพูดออกมาด้วยด้วยความโมโห น้องโมจะบอกกับพ่อทันทีว่า “พูดไม่เพราะ เดี๋ยวไปเป็นเปรต ตกนรกนะคะ” ตอนแรกพ่อก็ไม่เข้าใจ แต่พอน้องโมพูดบ่อยขึ้น พ่อก็คิดได้ แล้วพูดคำว่า “ขอโทษนะลูก พ่อจะไม่พูดอีกแล้ว”

ตอนนี้ น้องโมเรียนในโรงเรียนที่มีซิสเตอร์ดูแล ซึ่งในการสอนเด็กเล็กๆ อย่างนี้ เขาจะสอนแต่เรื่องสวรรค์ ทำดีแล้วไปสวรรค์ แต่ถ้าทำไม่ดี ก็สามารถไปสารภาพบาป แล้วก็จะไม่ต้องไปนรก คราวนี้พอน้องโม ไปคุยกับเพื่อน เวลาเพื่อนพูดไม่ดี น้องโมจะบอกว่า “พูดไม่ดี เดี๋ยวไปนรก” เพื่อนๆอนุบาลชาวอิตาเลี่ยนก็จะบอกว่า “ไม่จริงหรอก” ทำให้บางทีน้องโมก็สับสน ว่าทำไมที่ตัวเองรู้ ไม่เหมือนเพื่อน จึงกลับมาถามตัวลูกบ่อยๆว่า “จริงๆหรือเปล่าคะ” ซึ่งตรงนี้ ลูกกราบขอคำแนะนำว่าจะตอบลูกสาววัย 5ขวบ อย่างไรคะ

เนื่องจาก น้องโมฝึกวาดรูปมาตั้งแต่ อายุ 1ขวบกว่าๆ น้องโมจึงชอบวาดภาพเครื่องประดับของชาวสวรรค์มาก แม้จะอายุ 5ขวบ แต่น้องโมก็ตั้งใจใส่รายละเอียดในภาพที่วาด น้องโมวาดไปก็จะบอกว่า “เครื่องประดับสร้อยแหวนของบาร์บี้ ไม่สวยเลย...สู้เครื่องประดับของสวรรค์ก็ไม่ได้”

ภาพวาด ฝีมือน้องโม