ชีวิตของฉัน คือศูนย์กลางกาย

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตร สว่างจิต เยสเกอร์ (เยอรมัน)

ี

" />

ลูกชื่อ สว่างจิต เยสเกอร์ อายุ 36 ปี และสามีของลูกชื่อ ฮันส์แวเนอร์ เยสเกอร์ จากเมืองไพเนอร์ ประเทศเยอรมัน ได้รู้จักวัดเมื่อเดือน ธันวาคม ปี พ.ศ.2548 โดยมีกัลยาณมิตรท่านหนึ่ง มาชวนไปนั่งสมาธิที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมของเยอรมัน และต่อมาไม่นานก็ได้ติด DMC

แต่ก่อนลูกจะมีปัญหาคือ เป็นคนหงุดหงิดง่าย และโมโหร้าย เพราะเคยเป็นเนื้องอกในมดลูก และถูกตัดมดลูกมาตั้งแต่อายุ 16 ปี อารมณ์จะแปรปรวนขึ้นลงคล้ายๆวัยทอง หน้ามืดเวียนหัว หงุดหงิดมาตั้งแต่อายุ 16 เรื่อยมา สามีของลูกเขาจะซึ้งถึงรสชาติแห่งความหงุดหงิดของลูกเป็นอย่างดี เวลาเขาทำอะไรไม่ถูกใจ ลูกก็จะบ่นๆๆๆ ไม่หยุด ไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่ ถ้าจะมีก็มีเหตุผลก็มีเพียง 2 ข้อ คือ ข้อ 1.ฉันต้องเป็นฝ่ายถูกเสมอ ข้อ 2.ถ้าไม่เข้าใจอะไร ให้ย้อนกลับไปอ่านข้อ 1 ใหม่อีกครั้ง

" />

บางทีลูกก็ร้ายถึงกับขว้างของลงโซฟา ขว้างรีโมทติดข้างฝา แต่เขาก็ไม่ถือสา อย่างมากก็แค่ส่ายหัวและรำพึงว่า “ผู้หญิงก็เป็นอย่างนี้แหล่ะ” แล้วก็ถามว่า “เลิกบ้าได้หรือยัง” และปัญหาอีกประการหนึ่งของลูกคือ เป็นคนขี้หึงค่ะ หึงชนิดที่ว่าไม่ลืมหูลืมตา สามีไปทำงาน 7 โมงเช้ากลับบางทีก็ 3-4 ทุ่ม เขาทำงานเยอะลูกก็พอรู้ แต่ไม่ยอมเข้าใจ ถ้ากลับผิดเวลาเมื่อไหร่ ลูกเป็นต้องซักแล้วค่ะ “เธอไปทำอะไรมา...เธอไปเที่ยวเหรอ...เธอมีผู้หญิงเหรอ” มีปัญหาเรื่องนี้มาตลอด เขาก็บอก “ไม่ได้ทำอะไร”

ตั้งแต่แต่งงานกันมา ไม่มีวันไหนที่ลูกไม่ระแวงสามี แล้วเขาเป็นคนหลับเร็ว ลูกก็นั่งจ๋อง และเครียดอยู่คนเดียว คิดหาวิธีจับให้ได้ว่า ทำไมกลับบ้านดึก นั่งวางแผนต่างๆ นานา แล้วความคิดก็แวบขึ้นมา รุ่งเช้าลูกจึงบอกกับสามีว่า “ฉันอยากจะทำงาน” แต่มีนัยยะเป็นฉากหลัง แฝงเร้นอยู่ในใจที่ไม่ได้บอก คือ “ฉันอยากไปดูว่าทำไมเธอกลับบ้านดึก มีผู้หญิงหรือเปล่า” ลูกจึงขอไปทำงานที่เดียวกับเขา เพราะกำลังเปิดรับสมัครพอดี “ตามแผน” เสร็จเรา

ตอนแรกสามีไม่ให้ทำ กลัวไปอาละวาด เพราะรู้นิสัยลูกดี พอเข้าไปทำ ก็เป็นเหมือนที่เขาคิดไว้ ลูกยังตามหึงตลอด “เธอไปมองเค้าทำไม” “ทำไมคนนั้นมามองเธอ” สามีก็บอกว่า “ถ้าฉันมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น ฉันไม่กล้าพาเธอมาทำงานที่นี่หรอก” แต่พิษร้าย แรงหึง ก็ไม่ลดลง ยังคงมองหาเรื่องต่อไป และตัวลูกเองนี่แหละค่ะที่เป็นทุกข์ เพราะคนโดนหึงเขาหัวเราะดีใจ ภูมิใจที่มีคนหึง ถ้าหึงแปลว่ารักมาก

" />

ตอนนั้น ลูกกลายเป็นโรคนอนไม่หลับ เพราะคิดมาก แม้สามีจะพยายามปลอบว่า “ไม่เอาน่ะ อย่าคิดมาก” แต่ลูกก็อดคิดมากไม่ได้ จนกระทั่งเที่ยงคืน คืนหนึ่งเมื่อนอนไม่หลับสักที ลูกก็เลยนั่งสมาธิ แค่นั่งไปเรื่อยๆนั่งเพื่อรอให้ง่วงไม่ได้คิดอะไร แต่ไม่นาน ลูกก็รู้สึกเหมือนตัวเองหลับไป แล้วก็มีดวงแก้วผุดมาที่กลางท้อง เป็นดวงนุ่มๆเรืองแสงขนาดเท่าดวงจันทร์สีเหลือง รู้สึกมีความสุขแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน หลังจากนั้นลูกก็นั่งยิ้มคนเดียวอย่างมีความสุข

พอไปทำงาน ลูกก็จะหาเวลานั่งหลับตาทุกครั้งที่มีโอกาส นั่งมองดวงแก้วภายในตัว แต่สิ่งที่ลูกแปลกใจก็คือ หลังจากนั้นเป็นต้นมา เวลาหลับตาทีไรก็จะรู้สึกเหมือนจะมีเค้าโครงของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ท่านนั่งสมาธิ ซ้อนอยู่กับตัวลูก ท่านอยู่กับลูกตลอดเวลา บางครั้งท่านจะเป็นสีทอง บางครั้งจะเหมือนตัวของลูกมีแสงออกมา ตอนนั้นรู้สึกโล่งมากๆ และมีความสุข จนเพื่อนที่ทำงานแปลกใจว่า ลูกมีความสุขอะไรมากมาย ทำไมเดินยิ้มได้ทั้งวัน ซึ่งลูกก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้เพียงแต่ว่ามันมีความสุข สุขจริงๆ แล้วลูกก็นั่งไม่เคยขาด และตอนนี้มีองค์พระอยู่ข้างในดวงแก้วแล้วค่ะ เป็นสีฟ้าอ่อนๆ ใสๆ พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯก็เป็นสีฟ้าใสๆ ค่ะ ตอนแรกเป็นองค์เล็กก่อนแล้วค่อยๆขยายเข้ามาหาตัวลูก เห็นท่านหน้าตรงแล้วขยายเข้ามาคลุมตัว

จากนั้น เวลามีปัญหาเรื่องอะไรก็ตาม ลูกก็จะหลับตานึกถึงองค์พระและพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ มีอยู่ครั้งหนึ่ง คลื่น DMC ไม่ชัด ลูกก็ไม่รู้จะทำอย่างไร โทรศัพท์ไปหาสามี สามีบอกไม่ว่างทำงานอยู่ ลูกก็เลยหลับตานึกถึงพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯดีกว่า “หลวงปู่ช่วยด้วย หลานอยากจะบูชาพระเจดีย์” ลูกก็นั่งมองพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ นั่งบ่นให้ท่านฟังที่กลางท้อง ไม่นานโทรทัศน์ติด ลูกก็คิดในใจ “ก็เป็นไปได้แฮะ”

ตอนนี้ ลูกไม่หึงสามีแล้ว สามีก็แปลกใจว่า ทำไมไม่หึง เขาชักเริ่มจะกลัวมากกว่า กลัวว่า ลูกจะทิ้งให้เขาอยู่คนเดียว เพราะลูกจะนั่งสมาธิ

ลูกกราบขอบพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง ถ้าไม่มีพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ และหลวงพ่อ ลูกคงไม่มีวันนี้ คงเป็นบ้าเป็นบอ อยู่กับความหงุดหงิดและความหึงหวง ลูกเคยบอกกับสามีว่า “เธอไม่ใช่ชีวิตของฉัน ชีวิตของฉันอยู่ในศูนย์กลางกายนี่” สามีก็บอกว่า “ขนาดนั้นเลยเหรอ” แล้วเขาก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้ลูกตกหลุมรักตัวเองแล้วค่ะ

" />