ผลลัพธ์ที่ได้จากสมาธิ

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตรวัฒนา สุขเสริม (สหรัฐอเมริกา)

ลูกชื่อ วัฒนา สุขเสริม อายุ 52ปี ปัจจุบันเป็นพยาบาลวิชาชีพอยู่ที่โรงพยาบาล เกรดี้ แอตแลนต้า (Grady Atlanta) รัฐจอร์เจีย สหรัฐอเมริกาค่ะ

ก่อนที่ลูกจะมาใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกา ชีวิตในวัยเด็กของลูกก็ไม่ได้โรยด้วย

กลีบกุหลาบ เดินไปทางไหนก็มีแต่ลุ่มๆดอนๆ ไม่ราบรื่น จนกระทั่งเรียนจบจากโรงเรียนพยาบาลทหารบก เส้นทางการเป็นพยาบาลของลูกก็ยังคงเต็มไปด้วยขวากหนาม ราวกับว่าเราเป็นฝาแฝดกัน

แล้ววันหนึ่งในปี พ.ศ.2525 ลูกมีโอกาสไปบวชชีพราหมณ์ที่วัดแห่งหนึ่ง ได้นั่งสมาธิตลอด 7วัน ได้ฟังเทศน์จากสามเณรองค์น้อยจนเกิดความเลื่อมใส ตั้งแต่นั้นมาลูกจึงสนใจการนั่งสมาธิ และการทำบุญ ไปอยู่ธุดงควัตรทุกวันพระค่ะ ทำให้อุปสรรคแวะเวียนมาหาลูกน้อยลง เปิดทางให้หน้าที่การงานของลูกเจริญก้าวหน้าแข่งกับคนอื่นได้บ้าง

นับแต่นั้นมา ลูกจึงฝึกการนั่งสมาธิมาตลอด ที่ไหนว่าดีก็ไปหมด ชอบอ่านหนังสือเกี่ยวกับธรรมะ และประวัติของพระผู้สำเร็จ อยากรู้ว่าท่านมีอภินิหารอย่างไร ลูกจึงฝึกสมาธิมากขึ้น เพราะอยากรู้ว่า ความสุขที่แท้จริงเป็นอย่างไร ระลึกชาติได้จริงหรือไม่ สามารถติดต่อโลกวิญญาณได้จริงหรือไม่ แต่ลูกก็ยังไม่พบคำตอบ

จนในที่สุดปี พ.ศ.2532 ลูกได้ตัดสินใจไปทำงานที่อเมริกาโดยมีคุณอุปสรรคตามไปด้วยแบบที่ลูกไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ลูกก็ไม่ทิ้งการนั่งสมาธิค่ะ ลูกต้องใช้เวลาถึง 5ปี จึงสอบผ่านได้ใบประกอบโรคศิลป์มาใช้ทำงาน จนได้ทำงานที่โรงพยาบาล Grady Atlanta แผนก ICU ในปี พ.ศ.2538 จนถึงปัจจุบันนี้ค่ะ

ตลอดชีวิตการทำงานของลูก ต้องคลุกคลีอยู่กับคนไข้หนัก เห็นการจากไปของคนไข้บ่อยๆ มีคำถามที่เฝ้าวนเวียนอยู่ในใจว่า คนเราเกิดมาทำไม เพียงแค่หาความสุขไปวันๆเท่านั้นหรือ แล้วทำไมความตายมีหลายรูปแบบไม่เหมือนกัน คำถามเกิดขึ้นไม่สิ้นสุด มักผุดขึ้นมาอยู่เสมอ และจบลงที่ไม่มีคำตอบเหมือนทุกครั้ง จนกลายเป็นความรู้สึกปลงสังเวช “ไม่มีใครหนีความตายได้พ้น”

แล้ววันหนึ่ง ในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ.2547 ความสงสัยต่างๆของลูก ก็เดินทางมาถึงจุดจบ เมื่อลูกได้รับจดหมายจากวัดภาวนาจอร์เจีย เกี่ยวกับการติดตั้งจานดาวธรรม ลูกสนใจมากจึงขอให้มาติดตั้งทันที และครั้งแรกที่เห็นคุณครูไม่ใหญ่ลูกก็ถึงกับตกตะลึง ในใจก็คิดว่า “ใช่องค์เดียวกับที่เราเคยได้เห็นและเคยได้ยินเสียงเมื่อตอนเราอายุ 30ปีหรือเปล่า” เพราะสมัยก่อนลูกเคยมาวัดพระธรรมกายครั้งหนึ่ง ตอนยังเป็นสภาหลังคาจาก ลูกเลยคิดว่าหลวงพ่อที่ลูกเห็นอยู่หน้า DMC อายุประมาณ 30ปีค่ะ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เพราะเวลาผ่านมานานมากแล้ว พระเดชพระคุณหลวงพ่อไม่เปลี่ยนไปเลย

ทุกวันนี้ ลูกดูพระเดชพระคุณหลวงพ่อเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ คำสอนของพระเดชพระคุณหลวงพ่อเข้าใจง่าย ช่วยทำให้คำถามต่างๆที่ค้างคาใจมานานหายไป ทุกวันนี้ลูกได้คำตอบที่กระจ่างแจ้งแล้วว่า “คนเราเกิดมาเพื่อสร้างบารมี” แล้วลูกก็เปลี่ยนวิธีนั่งสมาธิจากเดิมที่เคย “กำหนดลมหายใจ” มาเป็นวิธีที่ง่ายที่สุด คือ “การกำหนดใจ” ให้หยุดนิ่งๆที่ศูนย์กลางกาย วิธีนี้ทำให้ลูกหยุดนิ่งได้เร็วขึ้น และรู้สึกสบาย ไม่ปวดเมื่อย

(คุณครูไม่ใหญ่ (พระเดชพระคุณพระราชภาวนาวิสุทธิ์) : กำหนดลมหายใจก็ไม่ได้ผิดอะไร ก็ทำได้...เราเริ่มต้นตรงฐานที่หนึ่งก่อน หายใจให้สุดลม และให้อยู่กับสิ่งนี้...อารมณ์เดียวนี้...อารมณ์ดี อารมณ์เดียว เดี๋ยวความรู้สึกที่ลมหายใจก็จะหายไป จะนิ่งได้)

ลูกมักใช้เวลาในวันหยุดงาน นั่งสมาธิ 2ครั้ง ครั้งละประมาณหนึ่งชั่วโมง ลูกทำเช่นนี้เสมอ ติดต่อกันมานานเป็นระยะเวลาถึง 8ปี จนคืนหนึ่งในเดือนมกราคม พ.ศ.2551 เมื่อลูกตื่นขึ้นมานั่งสมาธิเป็นปกติตอนตี2 โดยบูชาพระรัตนตรัยก่อน แล้วจึงเริ่มนั่งสมาธิ ขณะที่กำหนดดวงแก้วอยู่ที่ศูนย์กลางกาย ลูกก็จะภาวนา “สัมมา อะระหัง” และแผ่เมตตา…

ตอนนั้นลูกจะรู้สึกสบายและนิ่งไม่รู้สึกตัว มีแต่ความสว่างจ้า นุ่มนวล เมื่อมองนิ่งๆไปที่แสงสว่าง แสงสว่างนั้นก็รวมตัวกันเป็นท่อใสเล็กๆ แล้วลูกก็รู้สึกว่าตัวเองไหลลงไปในท่อเล็กอย่างรวดเร็ว แต่นุ่มนวลอธิบายไม่ถูกค่ะ เมื่อตัวลูกไหลหลุดจากท่อก็หยุดกึกทันที แต่นิ่งและนุ่มนวล แล้วลูกก็มีความรู้สึกว่าตัวเองเป็นอากาศ มีจุดแสงเล็กๆ นับประมาณไม่ได้อยู่เต็มไปหมด…

เมื่อมองลงไปด้านล่าง ลูกก็เห็นองค์พระใส...ใส ซ้อนกันอยู่ ถึงแม้จะชิดกันมาก แต่ก็สามารถเห็นลายเส้นที่ซ้อนกันอยู่ได้ทุกด้าน เหมือนภาพสามมิติ ทำให้ลูกเข้าใจอย่างถ่องแท้กับคำว่า “หยุดในหยุด นิ่งในนิ่ง, ใสในใส…ใสซ้อนในใส” ลูกมีความสุขมากๆค่ะ

ลูกได้ดื่มด่ำความสุขที่แท้จริงอันไม่มีขอบเขต เหมือนหยดน้ำที่หยดลงในมหาสมุทรเป็นคลื่นเล็กๆ ที่ไม่กระทบฝั่ง แล้วน้ำตาแห่งความปลื้มปีติก็ค่อยๆไหล ด้วยระลึกถึงพระคุณอันจะนับจะประมาณมิได้ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า และมหาปูชนียาจารย์ ช่วงเวลานั้นลูกรู้สึกราวกับว่าเป็นช่วงเวลาที่สั้นแป๊บเดียว แต่ความจริงผ่านไป 2ชั่วโมงแล้วค่ะ

จากประสบการณ์ในวันนั้น จึงทำให้ลูกนั่งสมาธิมากขึ้นและบ่อยขึ้น พยายามฝึกวางใจอยู่ที่ศูนย์กลางกายตลอดเวลา ด้วยการตรึกระลึกนึกถึงองค์พระ ไม่ว่าจะหลับตา ลืมตา นั่งนอนยืนเดิน อย่างแน่วแน่

การนั่งสมาธิ นอกจากจะทำให้ลูกหน้าตา ผิวพรรณผ่องใส หลับง่าย ฝันดี ไม่ปวดหัว ไม่เบื่ออาหาร ยิ้มแย้มแจ่มใสแล้ว สมาธิยังมีผลดีกับชีวิต จิตใจ และหน้าที่การงานของลูกมากๆค่ะ จากที่ลูกเคยเป็นคนอารมณ์ร้อน หุนหันพลันแล่น ก็อารมณ์เย็นขึ้น จิตใจอยู่ในความสงบตลอดเวลา ไม่ว่าปัญหาจะหนักหนาสาหัสเพียงไร ใจก็ยังสงบและคิดอย่างมีเหตุผล สามารถแก้ปัญหาได้อย่างเป็นขั้นเป็นตอน

เวลาอยู่ที่ที่ทำงาน ลูกก็จะได้รับความเมตตารักใคร่จากเจ้านาย และผู้ร่วมงาน อยู่เสมอ และไม่ว่าจะเป็นพยาบาล หรือหมอฝึกงานทั้งใหม่และเก่า เมื่อมีปัญหาอะไร ก็จะตรงรี่มาถามลูกก่อน ทั้งๆที่มีคนอื่นให้ถามตั้งเยอะตั้งแยะ จนลูกอดแปลกใจไม่ได้ค่ะ

ที่สำคัญ สมาธิยังช่วยให้ลูกทำงานได้อย่างมีสติมากขึ้น ในช่วงที่คนไข้หัวใจหยุดเต้น หรือหยุดหายใจ ซึ่งพวกเราเรียกกันว่าเหตุการณ์ Code-Blue ทุกครั้งที่มี Code-Blue รอบเตียงคนไข้จะเต็มไปด้วยหมอ พยาบาล วิสัญญีฯ เภสัชกร พนักงานสมรรถภาพ อุปกรณ์เครื่องไม้เครื่องมือ X-Ray เครื่องตรวจคลื่นหัวใจ รายล้อมอยู่รอบเตียง จนแทบจะมองไม่เห็นคนไข้

ในช่วงเวลานั้น แต่ละคนต่างก็จะตะโกนใส่กัน แต่ตัวลูกเองหลังจากที่ได้ฝึกสมาธิแล้ว ก็สามารถยืนเงียบ จดบันทึกได้อย่างมีสติว่า ให้อะไรคนไข้ไปบ้าง จำนวนเท่าใด เวลาเท่าไหร่ ด้วยความสงบ ไม่สับสนไม่สติแตก ทำให้ระดับการช่วยเหลือคนไข้ทั้งก่อน-หลังในช่วงวินาทีของความเป็นความตาย เป็นไปอย่างราบรื่นค่ะ

ลูกขอกราบแทบเท้าขอบพระคุณคุณครูไม่ใหญ่ ที่ได้เมตตาเผยแผ่วิชชาธรรมกายไปทั่วโลก และเป็นเนื้อนาบุญอันยิ่งใหญ่ให้ลูกๆ ได้สั่งสมบารมียิ่งๆขึ้นไปอย่างไม่รู้จบสิ้น ลูกเชื่อว่าโลกใบนี้จะสว่างไสวด้วยธรรมะของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เต็มไปด้วยพลังบุญ พลังความสุข และพลังสันติภาพได้ และขอให้พระเดชพระคุณหลวงพ่ออายุยืนยาวสองร้อยซาวปี๋เลยนะคะ