นั่งสมาธิไม่สงบ ไม่ก้าวหน้า...จะทำอย่างไรดี

 

        ถ้าภาวนาสัมมาอะระหังแล้วทำให้นั่งไม่สงบ ก็ให้ทิ้งทุกอย่าง ปล่อยวางทุกสิ่ง นิ่งอย่างเดียว ไม่ต้องภาวนาอะไร ให้มีความรู้สึกว่าอยากนั่งง่ายๆสบายๆทำเฉยๆ...แค่นั้น

 

 

        ถ้าภาวนาสัมมาอะระหังแล้วมันขลุกขลัก ก็ไม่ต้องภาวนา นิ่งๆเฉยๆไม่คาดหวัง ใจสบายตรงไหน เอาตรงนั้นไปก่อน ไม่อยู่กลางท้องก็ไม่เป็นไร ให้อยู่ตรงนั้นไปก่อน จุดเริ่มต้นการเดินทางเข้าสู่ศูนย์กลางกาย ตอนแรกเราจะเริ่มตรงไหนก่อนก็ได้ ให้มีความรู้สึกโปร่ง โล่ง เบา สบาย เดี๋ยวความสุขก็มาเอง เพราะเรารู้จุดหมายปลายทางของเราอยู่แล้ว            

 

        ส่วนบุพกรรมที่ทำให้ตัวลูกยังติดอยู่กับวิธีการฝึกสมาธิแบบของโยคีนั้น ทั้งนี้เป็นเพราะความคุ้นเคยกับการฝึกสมาธิแบบฤๅษีมาในหลายภพหลายชาติก่อนๆโน้น เรื่องก็มีอยู่ว่า...ในภพชาติดังกล่าว ลูกได้เกิดเป็นกุลบุตรรูปงาม ในตระกูลของเศรษฐีที่มีสมบัติมั่งคั่ง และมีทุกสิ่งทุกอย่างเพียบพร้อม จนทำให้เมื่อถึงจุดหนึ่ง...ตัวลูกจึงรู้สึกเบื่อ หรืออิ่มตัวกับชีวิตแบบนี้ และอยากที่จะทำอะไรใหม่ๆที่รู้สึกท้าทายกว่านี้ อีกทั้ง ตัวลูกเองก็ต้องการแสวงหาความเป็นจริงของชีวิตอีกด้วย

 

        ด้วยเหตุนี้เอง จึงทำให้ลูกได้ทดลองออกบวชเป็นฤๅษี (ในช่วงนั้นไม่มีพระพุทธศาสนา)-โดยเมื่อตัวลูกบวชแล้ว ก็ได้ฝึกสมาธิแบบฤๅษีที่วางใจไว้นอกตัว และได้ฝึกปฏิบัติด้วยการทำตนเองให้ลำบากตามวิธีการของฤๅษี ซึ่งตัวลูกเองก็มีความรู้สึกชอบกับแนวทางการปฏิบัติแบบนี้ด้วย

 

 

 

        หลังจากที่ลูกได้บวชเป็นฤๅษีอยู่ระยะหนึ่งแล้ว แม้ตัวลูกจะชอบวิธีการฝึกปฏิบัติแบบฤๅษีก็ตาม แต่ด้วยความที่ตัวลูกเองก็ยังรู้สึกว่า...การบวชเป็นฤๅษีและวิธีการฝึกปฏิบัติตนเองให้ลำบากดังกล่าว เป็นการปฏิบัติที่หนักไปสำหรับตัวลูก จึงทำให้ลูกตัดสินใจที่จะขอพบกันครึ่งทาง   ด้วยการสึกออกมาครองเรือน

 

 

 

        แต่ถึงแม้ว่า ลูกจะเป็นคฤหัสถ์อยู่ครองเรือนแล้วก็ตาม ลูกก็ยังคงปฏิบัติสมาธิแบบฤๅษีอยู่เป็นประจำ และด้วยเหตุนี้เอง จึงทำให้ลูกมีอุปนิสัยที่คุ้นเคยกับการปฏิบัติสมาธิแบบฤๅษีติดตัวมาข้ามภพข้ามชาติ

 

 

 

        จนกระทั่งมาถึงพุทธันดรที่ผ่านมา ลูกก็ได้เกิดเป็นกุลบุตรรูปงาม ในตระกูลคหบดีที่มีอาชีพค้าขายประเภทนำเข้าและส่งออกสินค้าระหว่างเมือง ซึ่งในภพชาตินี้...ตัวลูกก็ได้เกิดมาเจอกับหมู่คณะด้วย (แต่ตัวลูกได้อยู่คนละแคว้นกับแคว้นของพระราชาองค์ที่ออกบวช)-โดยก่อนที่ลูกจะได้มาเจอกับหมู่คณะนั้น ด้วยความที่ตัวลูกเป็นคนที่มีอัธยาศัยรักในการทำบุญ และชอบการปฏิบัติธรรม จึงทำให้ตัวลูกเที่ยวทำบุญไปทุกหนทุกแห่ง และลูกก็ได้พบวิธีการฝึกสมาธิแบบวางใจไว้นอกตัว อีกทั้ง การฝึกปฏิบัติด้วยการทำตนเองให้ลำบาก ด้วยความที่ตัวลูกเองก็มีอัธยาศัยคุ้นเคยกับการปฏิบัติแบบนี้มาข้ามภพข้ามชาติอยู่แล้ว จึงทำให้ลูกรู้สึกชอบและได้ปฏิบัติสมาธิแบบวางใจไว้นอกตัวเรื่อยมา

 

 

 

        เมื่อลูกได้ยินชื่อเสียงกิตติศัพท์อันงดงามของหมู่คณะ และพระเถระอดีตพระราชาองค์ที่ออกบวช ว่า...พระเถระสามารถแนะนำการปฏิบัติธรรมให้เข้าถึงความสุขที่แท้จริงได้ ลูกจึงอยากที่จะลองดูบ้าง ด้วยเหตุนี้เอง จึงเป็นเหตุทำให้ลูกได้เข้ามาปฏิบัติธรรมและมาสร้างบารมีกับหมู่คณะ ซึ่งในเวลาต่อมา ลูกกับภรรยาของลูกในชาตินั้น ซึ่งก็เป็นคนเดียวกันกับภรรยาของลูกในภพชาติปัจจุบัน ก็ได้ชักชวนกันมาสร้างบุญสร้างบารมี ในทุกๆบุญอย่างเต็มที่เรื่อยมา

 

 

 

        ผลการปฏิบัติธรรมของลูกในพุทธันดรที่ผ่านมานั้น ในช่วงแรก...ลูกก็ยังปฏิบัติได้ผลไม่ดีเท่าที่ควรนัก ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะตัวลูกเองยังติดการปฏิบัติตามแนวทางเดิมที่ลูกได้เคยปฏิบัติมา กล่าวคือ...ตัวลูกจะนำการปฏิบัติสมาธิแบบฤๅษีมาผสมผสานกับวิธีฝึกสมาธิแบบภายในตัว จนกระทั่ง เมื่อกาลเวลาผ่านไป บุคคลรอบข้างตัวลูกและคนที่ลูกรู้จัก ต่างก็มีผลของการปฏิบัติที่ดีขึ้น ก้าวหน้าขึ้นไปตามลำดับ ในขณะที่ตัวลูก...แม้ฝึกสมาธิมานานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีประสบการณ์ภายในที่น่าพอใจเลย ด้วยเหตุนี้เอง ลูกจึงเริ่มท้อ

 

 

 

        แล้วลูกก็เริ่มคิดว่า อะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้ลูกยังไม่เข้าถึงธรรมแบบคนอื่นเสียที เมื่อลูกได้คิด...ลูกจึงคิดได้ ลูกจึงทิ้งทุกอย่าง วางทุกสิ่ง นิ่งอย่างเดียว เมื่อลูกทิ้งทุกอย่าง วางทุกสิ่ง นิ่งอย่างเดียว ใจของลูกจึงนิ่งและไม่ติดอะไร แล้วลูกได้เข้าถึงดวงธรรมภายในที่ชัด ใส สว่าง อยู่ที่ศูนย์กลางกาย ทำให้ลูกได้รับความสุขอย่างที่ลูกไม่เคยได้พบ และประสบจากที่ไหนมาก่อน

 

 

 

        ครั้นลูกได้เข้าถึงดวงธรรมภายในแล้ว ลูกก็สามารถรักษาดวงธรรมได้เกือบตลอดเวลา กล่าวคือ...ไม่ว่าจะยืน เดิน นั่ง นอน หลับตา ลืมตา ลูกก็จะคอยประคับประคองดวงธรรมภายในนั้นไว้เสมอ จนเมื่อลูกหมดอายุขัย ลูกก็สามารถเอาตัวรอดกลับสู่ดุสิตบุรีได้ในที่สุด

 

 

 

        สำหรับผลการปฏิบัติธรรมของภรรยาของลูกในพุทธันดรที่ผ่านมานั้น ก็คล้ายๆกันกับของตัวลูก เพราะตัวลูกจะเป็นคนที่คอยแนะนำการปฏิบัติธรรมให้ ซึ่งตัวเธอก็เป็นประเภทที่ว่า...สามีว่าอย่างไร...เธอก็ว่าตามนั้น ดังนั้น ในช่วงแรกผลการปฏิบัติธรรมของเธอจึงยังไม่ได้ผลที่น่าพอใจนัก

 

 

 

        แต่หลังจากที่ลูกได้เข้าถึงดวงธรรมภายในที่ชัดใสสว่างแล้ว ลูกจึงได้แนะให้ภรรยาของลูกปฏิบัติตาม ซึ่งภรรยาของลูกก็ว่านอนสอนง่าย ได้ปฏิบัติตามที่ลูกแนะนำทุกอย่าง และในที่สุด...เมื่อภรรยาของลูกได้ปฏิบัติธรรมอย่างถูกหลักวิชชา เธอจึงได้เข้าถึงดวงธรรมภายในที่ชัด  ใสสว่างติดแน่นที่ศูนย์กลางกายได้เช่นเดียวกันกับตัวลูก ซึ่งเธอก็สามารถรักษาธรรมะได้ไปจนตลอดชีวิต และเมื่อหมดอายุขัย เธอก็สามารถเอาตัวรอดกลับสู่ดุสิตบุรีได้ในที่สุด

 

 

        ดังนั้น ในพุทธันดรนี้ ลูกก็ต้องตั้งใจนั่งธรรมะให้เข้าถึงดวงธรรมภายในให้ได้อย่างในภพชาติที่ผ่านมา

 

****************************