ไปสวรรค์เพราะถือศีลแปด ตอนที่ 3

 

        สำหรับเรื่องราวของลูกในพุทธันดรที่ผ่านมานั้น ลูกก็ได้เกิดเป็นทหารของพระราชาองค์ที่ออกบวช เรื่องก็มีอยู่ว่า…ในภพชาติที่ผ่านมานั้น ลูกได้เกิดเป็นกุลบุตรรูปงามในแคว้นของพระราชาองค์ที่ออกบวช เมื่อลูกโตขึ้นก็ได้มารับราชการเป็นทหาร ด้วยความที่ตัวลูกเป็นผู้ที่มีความรู้ความสามารถมาก จึงได้รับความไว้วางใจจากผู้หลักผู้ใหญ่ในกองทัพ ให้ทำหน้าที่เป็นหัวหน้ากองที่คอยดูแลปกครองกำลังทหารหน่วยหนึ่งของกองทัพ

 

        ในเวลาต่อมา ได้มีข้าศึกและกลุ่มโจรเข้ามาสร้างความเดือดร้อนวุ่นวายแก่ชาวบ้านที่บริเวณแนวตะเข็บชายแดนเป็นระยะๆ ผู้หลักผู้ใหญ่ในกองทัพจึงมอบหมายภารกิจที่สำคัญให้ตัวลูกไปดูแลรักษาความสงบเรียบร้อยที่บริเวณแนวตะเข็บชายแดนแห่งนั้น แม้ตัวลูกจะรู้ว่าภารกิจนี้เป็นภารกิจที่เสี่ยงภัยอย่างยิ่งต่อชีวิตของลูกเองก็ตาม แต่ตัวลูกก็ไม่ได้ปฏิเสธภารกิจที่สำคัญนี้ ซึ่งนับได้ว่า...ลูกเป็นผู้ที่มีความเสียสละอย่างสุดๆแบบชายชาติทหาร ในการทำหน้าที่เป็นรั้วของชาติที่ช่วยดูแลปกป้องรักษาดินแดนให้สงบร่มเย็นเป็นสุข 

 

        ในระหว่างที่ตัวลูกปฏิบัติหน้าที่เป็นหัวหน้ากอง คุมกำลังทหารรักษาความสงบเรียบร้อยที่บริเวณแนวตะเข็บชายแดนอยู่นั้น เมื่อใดเกิดเหตุการณ์ไม่สงบขึ้น อันเนื่องมาจากการรุกรานของข้าศึกศัตรูและกลุ่มโจรต่างๆจากแคว้นอื่น ตัวลูกก็ต้องจำเป็นและจำใจที่จะต้องใช้กำลังในการปราบปราม แต่ด้วยความที่อัธยาศัยของตัวลูกนั้น เป็นคนรักความสงบ ไม่ชอบใช้ความรุนแรง ดังนั้น ถึงแม้ว่าตัวลูกจะต้องใช้กำลังในการปราบปรามก็ตาม แต่ลูกก็จะพยายามให้มีการนองเลือดน้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ โดยพยายามที่จะจับเป็นมากกว่าจับตาย เพื่อจะนำเอาผู้ก่อการร้ายมาลงโทษและสั่งสอนให้หลาบจำเท่านั้น

 

        แต่ถ้าหากช่วงใด เหตุการณ์บริเวณแนวตะเข็บชายแดนเข้าสู่ภาวะปกติ ไม่มีข้าศึกหรือพวกโจรมารุกราน ลูกก็จะหากิจกรรมสนุกๆอย่างอื่นมาทำในยามว่างนี้ ซึ่งกิจกรรมนั้นก็คือ...การออกไปล่าสัตว์ป่ามาทำอาหาร และทุกครั้งที่ตัวลูกกลับออกมาจากป่า ลูกก็ไม่เคยกลับมามือเปล่า เพราะไม่ว่าจะเป็นไก่ป่า นก และเนื้อต่างๆ ล้วนไม่เคยรอดจากเงื้อมมือของลูกเลย และเมื่อลูกได้สัตว์ป่าเหล่านั้นมาแล้ว ลูกก็จะเอามาเลี้ยงเพื่อนๆทหารและเหล่าลูกน้องบริวารให้ได้อิ่มหนำสำราญกันทั่วหน้า

 

        ในเวลาต่อมา หลังจากที่พระราชาได้เสด็จออกบวชไปแล้ว ก็ได้มีเหล่าทหารจำนวนหนึ่งตัดสินใจออกบวชตามพระองค์ไปด้วย แต่ในช่วงแรกๆนั้น...ตัวลูกเองก็ยังไม่ได้ตัดสินใจออกบวชตามพระราชา เพราะในตอนนั้น...ตัวลูกยังไม่ซาบซึ้งและยังไม่เข้าใจเกี่ยวกับคุณค่าของการบวชอย่างลึกซึ้ง จึงทำให้ลูกได้ใช้ชีวิตอย่างสบายๆในแบบของลูก จนกระทั่งวันเวลาผ่านไป เมื่อลูกได้มีประสบการณ์ชีวิตมากขึ้น ทำให้ตัวลูกเริ่มค้นพบว่า...ชีวิตที่ผ่านมานั้น มันยังไม่ใช่ชีวิตที่ตัวลูกต้องการอย่างแท้จริง เพราะรู้สึกว่า...เวลาที่มีความสุขก็สุขแบบเทียมๆ สุกๆดิบๆ ไม่ใช่ความสุขอย่างแท้จริง ด้วยเหตุนี้เอง ตัวลูกจึงอยากจะค้นหาชีวิตที่ใช่ และก็คิดได้ว่า...ชีวิตของการบวชเป็นชีวิตที่สูงส่งและประเสริฐที่สุด

 

        ในที่สุด ลูกจึงตัดสินใจออกบวชตามพระเถระ (อดีตพระราชาองค์ที่ออกบวช)-และเมื่อตัวลูกได้บวชเข้ามาสร้างบารมีกับหมู่คณะแล้ว ลูกก็เกิดความรู้สึกลึกๆอยู่ในใจว่า  “ตนเองมาบวชสร้างบารมีช้าเกินไป” 

 

        ด้วยเหตุนี้เอง ลูกจึงมุ่งมั่นฝึกฝนอบรมตนเองให้เป็นพระแท้ อีกทั้งยังตั้งใจประพฤติปฏิบัติธรรมและศึกษาธรรมะอย่างเต็มที่ เพื่อนำธรรมะนั้นมาสั่งสอนตนเองและญาติโยม ซึ่งในเวลาต่อมา ลูกก็ได้เป็นกำลังสำคัญในการเผยแผ่ธรรมะและวิชชาธรรมกายให้กับมหาชนทั้งหลายในที่สุด

 

        และด้วยความที่ตัวลูกคิดว่า ในภพชาตินั้น...ลูกมาสร้างบารมีกับหมู่คณะช้าไป ดังนั้น ไม่ว่าลูกจะทำบุญอะไรก็ตาม ลูกก็มักจะอธิษฐานตอกย้ำซ้ำๆทุกครั้งว่า...ขอให้ตัวลูกได้มีโอกาสมาสร้างบารมีให้เร็วกว่านี้ และขอให้ได้รับความไว้วางใจให้ได้รับบุญพิเศษๆจากพระมหาเถระ ไปตลอดทุกภพทุกชาติ”

 

 

       ส่วนผลการปฏิบัติธรรมของลูกในพุทธันดรที่ผ่านมานั้น ลูกก็มีผลการปฏิบัติธรรมที่ดี ได้เข้าถึงพระธรรมกายภายในที่ชัดใสสว่าง และสามารถเอาตัวรอดกลับดุสิตบุรีได้ในที่สุด 

 

        สำหรับในภพชาติปัจจุบันนี้ หากลูกตั้งใจประพฤติปฏิบัติธรรม โดยฝึกหนักอย่างถูกหลักวิชชา ลูกก็จะสามารถเข้าถึงพระธรรมกายภายในได้ เหมือนดั่งในภพชาติที่ผ่านมา

 

        สำหรับเรื่องปัญหาสุขภาพของลูกนั้น ลูกก็ไม่ต้องเป็นห่วง กล่าวคือ...หมอบอกให้ทำอย่างไรก็ให้ทำตามที่หมอบอก กินยาตามที่หมอสั่งอย่างเคร่งครัด และทำองค์พระให้ใสๆ หนักก็จะเป็นเบา เบาก็จะหาย ถ้าเข้าถึงพระธรรมกายก็สบายเลย

 

 

 

*****************************